Sydney, Australië, studio van Network 10, 22 december 2025.
‘Welcome to Inside-out, Mary Rose!’
‘Dank je wel.’
‘Mary Rose, je weet dat we in ons programma graag heel directe vragen stellen en proberen meteen de diepte in te gaan.’
‘Ja, ik kijk zelf ook graag naar jullie programma en ik vind dat boeiend en aantrekkelijk. Spannend als je er dan zelf in zit. Laten we maar snel beginnen!’
‘Okay! Mary Rose, je komt oorspronkelijk uit Europa. Daar had je een carrière als concertpianiste. Op zeker moment heb je het continent verlaten. Je bent naar hier gekomen en je bent gaan dirigeren. Grote orkesten in plaats van solo achter de piano. Hoe heb je besloten te gaan dirigeren? Hoe is het ontstaan?’
‘Zoals de grote dingen in mijn leven vaak zijn ontstaan. In de TGV!’
‘Tell us. What’s a TeeGeeVee?’
‘Het is een afkorting. Heel technisch en zakelijk. Het is Frans. Het ding rijdt door Frankrijk en heet daar Train à Grande Vitesse. Vertaald dus gewoon: de High Speed Train. Die gaat ook echt heel hard daar. De afkorting TGV bekt in het Frans lekker en iedereen noemt het daar zo.’
‘Wat gebeurde er in that TayJayVay?’
‘Ik zal het je vertellen. Uiterlijk niet veel. Ik was onderweg van Parijs naar Amsterdam en had de vorige avond gespeeld in Cannes, in Zuid-Frankrijk.’
‘Toch niet toevallig op die locatie waar het Filmfestival van Cannes plaatsvindt?’
‘Ja, ik had daar een concert gehad en solo piano gespeeld. Op het laatste moment moesten we daar naar een grotere zaal omdat heel veel mensen het wilden horen. Impressionistische muziek, heel leuk om die op zo'n filmlocatie te spelen. Ik reis dus terug, heb een afspraak met mijn manager en er komt een man tegenover mij zitten. Ik zit graag waar stoelen tegenover elkaar staan omdat ik vaak ontmoetingen heb en die heb je minder in de rijen waar stoelen allemaal in één richting staan. Dus ik roep het ook over mezelf af denk ik. Goed, hij stapt dus in. Het zal wel Brussel geweest zijn. Ik weet het niet meer precies maar we raken aan de praat. Hij is onderweg naar Rotterdam. Hij gaat daar een verhaal over iets met microkredieten houden en er is ook een of andere royal bij aanwezig. Een maatschappelijk verantwoordelijke idealistische geldman zal ik maar zeggen. Hij vraagt aan mij waar ik vandaan kom en ik vertel het hem. Ik vertel van een toegift waarin ik muziek speelde die voor orkest is geschreven en die ik aan het publiek kon laten horen omdat er ook een pianoversie van bestaat. En die kon ik spelen. Hij vraagt: En vond je dat fijn? Ik zeg: Ja, dat vond ik fijn. Hij vraagt: En die versie voor orkest, is die mooier? Ik zeg: Ja die is veel mooier en ook beter. Hij vraagt: Maar waarom deed je die dan niet met een orkest? Ik zeg: Ik had geen orkest. Ik had alleen maar een piano. Hij zegt: Waarom had je geen orkest? Ik: Omdat ik geen dirigente ben maar een pianiste. Hij: Is dat dus de reden? Ik: Ik heb er nooit zo naar gekeken maar dat is de reden. Hij: Zou je dan niet liever een orkest hebben en dat dirigeren dan een piano?. Ik zeg: Ja, eigenlijk wel. Tenminste voor dat stuk! Hij: Is dat stuk belangrijk voor je? Ik: Het is van levensbelang voor me. Hij: Als dat zo is en je geen orkest hebt omdat je geen dirigente bent, maar wel een hele goeie concertpianiste, bent want anders vragen ze je daar natuurlijk niet in Cannes, waarom word je dan geen dirigente? Dat vroeg hij mij en... en…..’
‘And Mary Rose, what happened next?’
‘Ja, hij kreeg me daarmee natuurlijk aan het huilen. En toen heel erg aan het lachen en hij was er ook door geraakt maar lachte zelf ook heel hard mee, zodat sommige passagiers boos en verstoord opkeken. En toen zei ik iets van: raak, of touché, want we spraken Frans en daar betekent dat hetzelfde en we moesten weer lachen en ik vroeg hem of dit nu microkrediet was, en of hij hier heel goed in was, en toen lachte hij en zei ja, nu je het zegt, dit is microkrediet. Iets lijkt klein maar het is heel erg in iets en in iemand geloven maar ik vroeg eigenlijk maar wat, hoor, het was dat van dat levensbelang geloof ik wat je zei, nou veel succes en dank je voor de ontmoeting. Want de trein was in Rotterdam aangekomen en hij stapte uit. Ik heb hem nooit meer gezien. En zo is het dus begonnen!’
‘Wow, en toen ben je je dus als dirigente gaan scholen. Hoe was dat?’
‘Zoals met alles in de muziek. Met vallen en opstaan en hard oefenen en voorzichtig beginnen en goeie leermeesters vinden. En geluk hebben.’
‘Had je geluk?’
‘Vanaf de concerttournee in Zuid Frankrijk waar het optreden in Cannes het sluitstuk van was, had ik op een vreemde manier telkens veel geluk.’
‘Je carrière kwam in een stroomversnelling.’
‘Ja, van het een kwam het ander. Ik speelde veel muziek van Claude Ferrier en mensen wilden mij horen spelen en mij er over horen praten. Daaruit kwamen praatprogramma’s en TED talks die deels concerten waren.’
‘Hoe ben je hier terecht gekomen?’
‘Het verhaal is in de media wel bekend. Ik kwam door de TED talks veel in de USA en in Canada. In Montréal had ik zo’n TED talk, in het Frans natuurlijk. Québec is een franstalige provincie in Canada. Na afloop ga ik een biertje drinken in een café en kom zo ongeveer de enige man tegen die totaal niet wist wie ik was want ik was vrij bekend onderhand. We raken aan de praat en dat is Bertrand, die mijn man geworden is.’
‘En Bertrand leidde je deze kant op.’
‘Nou ja, hij had zijn familie in Franstalig Canada maar had er zijn vrouw verloren. We ontmoetten elkaar op een eh….gevoelig moment zal ik maar zeggen dat hij al een tijd gerouwd had en het geheel nu een plek kon geven. En ik ben zelf ook iemand verloren van wie ik heel veel hield. We zijn samen gekomen. En onze overleden geliefden…. ze horen er op de een of andere manier gewoon bij. Het geeft heel veel glans en dankbaarheid.’
‘Wat zeg je dat mooi, Mary Rose. Als je dat zo zegt dan zie ik dat het waar is voor je. Het ontroert me helemaal! En hoe zijn jullie hier gekomen?’
‘Bertrand is een hoogopgeleide boer met specialistische kennis over schapen. Dat was iets wat hier welkom was en de immigratieautoriteiten eh… vielen hiervoor zal ik maar zeggen toen hij de plannen voor de ranch kreeg.’
‘Voor de kijkers: Mary Rose en Bert wonen naar onze begrippen dichtbij onze stad. Only three hundred kilometers hier vandaan op hun ranch. Sinds hoeveel jaar nu?’
‘Sinds drie jaar. Maar hij was er al langer mee bezig. Voor hem zijn het al zeven jaar.’
‘En jij was ook welkom.’
‘Ja, tot onze verrassing waren er nul problemen. Ik heb niets gemerkt van concurrentie of jaloezie, behalve de gewone waarmee wij elkaar in dit vak lekker scherp houden. Het moet ook niet te gemakkelijk gaan in de kunst. Maar ik was welkom. En de immigratie lukte ook.’
‘Meer dan welkom, denk ik. En nu komt dit grote evenement op je af. Hoe is dat voor jou? Is het spannend? Is het een mijlpaal? Is het iets on your bucket-list?’
Marie-Rose moet lachen hierom.
‘Tja, ik weet niet. Het is wel de vervulling van iets geloof ik. Het is gewoon een heel erg passende locatie om een concert te dirigeren dat helemaal in het teken van landschappen staat. En waarin ook de zee belangrijk is. En de lucht en de vogels, en het licht en de zon, en de kleuren. En dat plaats vindt in dat geweldige gebouw.’
‘Voor de kijkers weer: aanstaande zondagavond 28 december, hartje zomer. Here down under, in ou wonderful Sydney Opera House’
‘schitterende architectuur….. maar dat weten jullie wel….’
‘….. waarover morgenavond om 9.30 PM nog een programma te zien is waarin het werk van de Deense architect Jørn Utzon, de ontstaansgeschiedenis, al die mooie en pijnlijke momenten, erg de moeite waard. Stay tuned and watch on Network 10. Mijn vraag heb je toch nog niet helemaal beantwoord, Mary Rose. Vind je het spannend?’
‘Ja, het is spannend voor me. Maar ik geef me eraan over.’
‘Je geeft je er aan over. Eén vraag nog. Je speelt en dirigeert vaak muziek van Claude Ferrier. Wat betekent deze componist voor je?’
‘Ik krijg de vraag heel vaak. En altijd emotioneert die mij. Zoals ook nu weer. Je kunt dat wel… eh.. zien geloof ik. Is…. is dit een antwoord?’
‘Heel veel betekent hij voor je geloof ik….’
‘Ja, heel veel. Heel erg veel.’
‘Wat mooi dat je ons dat laat zien. En zijn muziek laat klinken. Voor zaterdag wens ik je Toi-Toi! Beste kijkers, dit concert is niet niks. Ik denk dat we er trots op mogen zijn dat we zo’n programma in Sydney zullen hebben en dat Mary Rose Duchamps voor ons gaat optreden. Er zijn nog enkele kaarten verkrijgbaar, maar niet veel meer. Er komt een stream van het concert. Maar dat gebeurt altijd pas na twee maanden. Dank je wel voor jouw komst in onze studio bij Network 10!’