In de artiestenkamer kwam Nadine op me af. Ze liep behendig om de stage-manager heen. Die was samen met een paar helpers in de weer om armladingen vol bloemen op vazen te zetten.
‘Nu was ik er een keer wél bij,’ zei ze, Oh, het was… het was echt prachtig! Ik had een vooroordeel tegen oude klassieke muziek. Maar dit is niet oud! Het is modern. En springlevend.’
‘Je bedoelt dat het niet dood is? Geen dode kunst?’
‘Ja.’ zei ze, ‘Dát bedoel ik!’
De dood is er ook in, dacht ik, in een héél geheim hoekje van mijn ziel terwijl ik haar stralend aankeek en haar bedankte, maar dood is totaal iets anders dan jullie allemaal denken! De gedachte was er heel eventjes en alweer weg. Maar later heb ik er nog vaak aan teruggedacht.
Er waren allerlei ontmoetingen na afloop. Zoals altijd. Nadine bleef tot het eind Personal Assistant. Ze had al een overnachting geregeld in één van de nabijgelegen hotels. De bagage was er al heen gebracht, zei ze, en ook al uitgepakt. Morgenvroeg zouden ze alle verdere transport regelen. De bloemen? We hadden samen een mooie verdeelsleutel gemaakt . Het waren er nogal wat. Ik kon ze eigenlijk onmogelijk meenemen.
‘O jawel hoor. Ik verzin wel wat. Ze zijn echt prachtig.’ had mijn PA gezegd, nog voor ze allemaal in vazen stonden.
‘Nadine,’ vroeg ik, ‘als je dat meisje Heloïse nog ziet? Een bosje voor haar?’
‘Natuurlijk, dat zal mooi zijn. Ik roep meteen iemand. Ze zitten vast vlakbij ijsjes te eten. Franse kinderen, dus ze gaan niet meteen naar bed. Ze zullen het kind wel vinden en haar bloemetjes geven. En we krijgen de verdere lading wel naar jouw huis, hoor. We kennen deze logistieke bloemenpuzzels heel goed en weten veel trucs. Wat een weelde! Hup, naar Brussel ermee. Ze zullen nog eerder thuis zijn dan jij. Zeg, je manager weet natuurlijk van het concert. Maar hij weet nog niet hoe succesvol het geweest is. Als er bij mij berichten binnenkomen stuur ik ze naar jou. Ik denk dat het hele enthousiaste zullen zijn. Wil je ook dat ik ze naar hem stuur? Weet je trouwens dat ik deze dag even je social media in beheer heb?’
’Oh, wat attent! Ja, doe maar.’
Ze had nog meer voor me gepuzzeld en uiteindelijk een handige charter geregeld in de vroege ochtend. Een zakenvlucht zou vertrekken om zeven uur naar Le Bourget in Parijs. Ik kon mee. Het toestel zou me vanaf hier in anderhalf uur erheen brengen. Zonder gedoe.
‘Tja, dat heb je als je hier werkt.’ lachte ze, ‘Je kent mensen en je weet vaak wie naar waar onderweg is. Dit plekje was vrij. Het zijn aardige, rustige mensen die je niet lastig zullen vallen. Je bent in een mum van tijd over. Je wordt dan naar het Gare du Nord gebracht. Daar heb je dan nog de tijd voor een luisterrijk tweede ontbijt want dat is daar de moeite waard. Enfin, je kent het daar geloof ik wel. . De Thalys neemt je dan om iets voor half elf mee naar Amsterdam. Daar kom je dan om kwart voor twee op het Centraal Station aankomt. Je afspraak was toch om twee uur? Die barbaarse tijd? En in één van die ruimtes daar?’
‘Ja, dat klopt.’
‘Ik heb met je manager contact gehad. Paul toch? Hij zal wel op het perron staan denk ik zo. En daarmee ben ik nu volgens mij ontslagen als je PA. Voor dit keer althans.’
‘Nadine, ik ben je heel erg dankbaar!’
‘De nada, standaard woordgrapje natuurlijk van me. Maar ik meen het ook. Ik heb gewoon een leuke baan en hou ervan dingen te regelen. Goeie reis terug! En draag onze Méditerranée in je hartje!
Ze moest eens weten, dacht ik.