De TGV rijdt op volle vaart door vlak land.
‘We moeten voortmaken,’ zegt Denise tegen me, ‘want het komt er allemaal heel erg op aan en het is ook precies. Dus je mag niet te vroeg of te laat zijn.’
‘Maar wat gaan we daar dan doen?’
‘Dat is allemaal voor dadelijk. Als je een reis maakt heb je alleen de bestemming waar je heen gaat en misschien wat plannen. ‘
‘Ga jij met me mee?’
Denise lacht naar me.
‘Dat is leuk dat je dat vraagt! Je zult straks intensief met een Denise te maken hebben. Die is je vriendin en ook een beetje als een moeder voor je. Ze is niet dezelfde als ik. Als je er in gesprek met haar over te spreken komt zal blijken dat ze heel vaag herinneringen zal hebben aan jullie treinreis en dat die lijkt op de onze nu. Maar jullie zullen dan een oude trein hebben genomen en veel langer onderweg zijn geweest. Zo, en nu mag je er eindeloos over na gaan denken wat nu echt is en wat niet. En geloof me, je zult het antwoord daarop nooit zeker weten. Maar dat hindert niet. Zij is echt en jullie vriendschap ook.’
‘En ben jij echt?’
‘Natuurlijk!’ zegt de oude vrouw, ‘Ik ben heel echt. Zie je hoe lastig dit is? Maar daar gaat het allemaal niet om, hoor. Maak er alsjeblieft geen spiegelpaleis van, liefje. Je hebt een mooie en goede reden om te reizen. En het zal allemaal op zijn plek vallen. Nu moet je weer even goed naar me luisteren: je bent eigenlijk al aangekomen. En daarom is dit hier als een droom. Je zult je die weer herinneren als je wakker wordt. Tenminste dat verwacht ik. En je weet ook al dat het om Claude Ferrier gaat. Weet je nog?’
‘Ja, ik weet dat nog.’
‘Mooi. Nu mag je hem iets scherper gaan zien in de tijd waarin hij leeft. En daarom krijg jij wat meer herinneringen terug. Ook wat kennis van jou uit de tijd waar je vandaan komt. Dat schept weliswaar een beetje afstand. Maar je kunt hem daardoor beter zien. Want hij heeft het niet gemakkelijk. Vind je dat goed?’
‘O, als dat Claude helpen kan, graag!’
‘Je bent lief,’ glimlacht de oudere vrouw, ‘echt! Dat is een heel goede reden. Verder krijg je nu eventjes een puzzelstukje van me maar dat vergeet je waarschijnlijk dadelijk nog een keer. Het is wel belangrijk maar je komt er waarschijnlijk binnenkort langs andere weg achter. Weet jij hoe je eigenlijk heet?’
‘Ja. Marie-Rose Duchamps. Toch?’
‘Je heet in jouw tijd anders. Je heet Rozemarijn Vandevelde.’
‘Huh? Oh..’
Ik herinner het me ineens.
‘Maar we zijn nu in de droom hè?’ vervolgt de Droomdenise, ‘En daarin kun je heel wezenlijke dingen beleven en die toch pardoes vergeten als je wakker wordt. Ze gaan dan wel met je mee maar niet bewust. Ik denk dat het hierbij ook zo zal zijn. Één dagje nog voordat het echt naar boven komt, schat ik. Terwijl je wat trivialere dingen zoals sommige uitvindingen en de vrouwenemancipatie..’
‘Maar Denise, vrouwenemancipatie is toch niet triviaal?’
‘Nee, maar dat zeg ik ook niet. Die is heel belangrijk! Maar vergeleken met waarvoor je komt is die dat wel.’
‘De liefde voor een man…’
‘Ja liefje, daaraan is niets maar dan ook niets triviaal. It makes the world go round. En je emancipatie…. je zult het zien, die heb je gewoon bij je. Denk vooral niet dat ik die onderschat. En voor deze man is die een verlossing, een regelrechte verlossing! O, en hier komt het volgende station. We zijn al een heel stuk verder. Maar er wordt nu toch even gepauzeerd. Ik moet even iets anders doen. Tot later!’
Weg is ze. Ineens.
De TGV houdt stil bij een eenvoudig station. Twee sporen maar. Het ene gaat van noord naar zuid, het andere van zuid naar noord. Zijn dit eigenlijk wel ruimtelijke sporen? Of gaan ze langs de tijdsassen? Één enkel betonnen perron met overkapping in het midden. Aan weerszijden van het perron lopen straten onder het tracé door, om spoorwegovergangen met slagbomen te vermijden.
De straten komen daardoor nergens direct in contact met deze spoorstaven.