Over een dag, en een boek, en een geboorte
Releasedatum 16 juni
IK POST NIET vaak op Substack over mijn andere boeken, maar deze mag even in het licht staan.
Mijn vierde roman is net verschenen. En tot mijn eigen verbazing is het misschien wel de krachtigste geworden. Niet omdat het zo’n spectaculair verhaal is — ik heb wel woestere verhaallijnen geschreven — maar juist omdat het zacht is, en tegelijk onaantastbaar echt.
Liefde, en wat daarvoor nodig is
Ik wilde een verhaal schrijven waarin liefde niet wordt bedreigd door het kwaad, maar gedragen door het goede. Een verhaal waarin mensen, en misschien ook een paar niet helemaal menselijke helpers, samenspannen om liefde mogelijk te maken.
Daar hebben ze ook alle reden voor. Want het duister is niet afwezig.
Verlies, trauma, onuitgesproken angsten en oude littekens leven stilletjes mee in bijna elk personage.
De moeder ziet de kracht van haar dochter maar voelt hoe haar kind iets heeft doorstaan zonder te weten wat.
Haar vader is dol op haar, maar ergens ook jaloers. Hij zelf groeide eenzaam op.
Haar vriendin speelt de vamp omdat ze anders niet weet hoe ze bemind moet worden.
De oom bij wie de jongen opgroeit is een eenzame alcoholist die ergens wel zijn best doet maar toch weet dat hij tekortschiet.
Zelfs Rosanne — stralend, intuïtief, open — is kwetsbaar op een manier die onder de huid kruipt.
Haar tederheid is geen naïviteit. Ze heeft karakter. Het is haar keuze.
En misschien is dát wel het hart van dit verhaal.
Dat ware liefde ontstaat niet ondanks het donker — maar erdoorheen.
Eerste liefde, serieus genomen
De roman speelt zich grotendeels af in één enkele dag: 16 juni 1972. Rosanne en John, allebei vijftien, ontmoeten elkaar. Wat volgt is geen sprookje, geen coming-of-age cliché. Het is eerste liefde — geschreven met het respect dat het verdient.
En met veel humor. Want liefde is ook spel. En spel blijft onvoorspelbaar. Anders is het geen spel.
Rond hen bewegen volwassenen, vrienden, familieleden en andere stille helpers mee — sommigen bewust, sommigen instinctief. Alsof de wereld, heel even, besloten heeft: laat dit gebeuren. Laat deze liefde wortelen.
In het Engels verschenen
Voor het eerst schreef ik een volledige Engelse versie van een oorspronkelijk Nederlandstalige roman. De titel is, zoals je op de cover al hebt kunnen zien:
📖 A Day Like a Thousand Years
— a novel about the mysterious grace of falling in love
De Engelse versie is nu gepubliceerd op Kobo. De releasedatum is — hoe kan het ook anders — 16 juni. Precies de dag waarop het verhaal zich afspeelt. Het geboortemoment van deze liefde.
Als schrijver voel ik me de mama, en op Facebook schreef ik dus:
“Mother and child are well.”
Wil je kijken?
De boekbeschrijving staat hier:
👉 A DAY LIKE A THOUSAND YEARS. by Nina Rosewood. ON KOBO
Schrijven is voor mij een ambacht, een vreugde, en een manier van denken.
Ik ben dankbaar voor wie meeleest — niet uit geduld, maar uit verbondenheid.
Soms lijkt het alsof een boek niet “af” is, maar gewoon op zijn plek is gekomen.
Een liefdesverhaal, ja. Maar niet zomaar.
Een verhaal dat iets wil helen.
Zonder te prediken.
Zonder te vluchten.
Maar met open ogen, en een hart dat weigert hard te worden.
Zie ze toch staan op hun eerste afspraakje… zo verlegen!
En wat hebben ze het te pakken!
met liefde, van Nina.
En hieronder een fragment uit het hoofdstuk At the Table, waarin de geliefden midden in het gezelschap een bijna magisch moment beleven — zichtbaar, maar ook onaangeraakt.
Het boek verscheen in het Engels. Maar omdat sommige beelden universeel zijn, plaats ik hier dit fragment in beide talen. Eerst Engels, dan Nederlands. Wie leest, voelt het verschil — en de gelijkenis.
At the Table ( fragment)
(,,) Mama Gina came over and led the two of them to a pair of chairs in a spot where they could be seen clearly—but without drawing too much attention. They sat near John’s adopted aunts and uncles.
Rosanne had taken the seat directly across from John.
He couldn’t take his eyes off her—how she sat there, very straight in her chestnut brown dress, her skin tinged by the sun, a blush on her cheeks, and her big eyes that kept roaming the crowd, only to return to him again and again with a smile. Her coppery hair beautifully pinned up thanks to sweet little Diana. She was wearing the same necklace as yesterday, the blood-red garnets sparkling in the sun.
He was glad the Italians, as always, were very sparing with the wine.
Because he already felt drunk just from looking at her.
Under the table she had taken off her shoes and was now expertly confusing him further with mischievous caresses. He felt like half the time he was saying things at random, and that in any case nothing clever or coherent was coming out of his mouth.
Rosanne wasn’t talking much either. She, too, was wrapped in a kind of haze in which everything around her—the sun, the tables, the people, the sky, the conversations, the spontaneous singing, the delicious food, the sparkling glasses—seemed to be part of the sweet boy sitting opposite her.
The boy who had become a man inside her.
The realization shimmered and shivered through her body and soul.
She knew she looked beautiful, but it made her feel humble.
As though it were the least she could do.
At the same time she felt the royal radiance of it, like a cloak she could scarcely believe she was allowed to wear. Quietly, she was once again amazed by that other great mystery, just like yesterday morning on her bike when she hadn’t even known him yet:
that her own girlish beauty could be loudly praised, simply because it was on full display. But his beauty, which took her breath away, went unspoken—hidden like a deep secret in a temple, the inner sanctum of his male tenderness.
En de Nederlandse versie: Aan tafel
Mama Gina kwam op het stel af en begeleidde ze naar twee stoelen op een plek waar ze goed gezien konden worden zonder dat er al te veel nadruk op hen lag. Ze zaten in de nabijheid van Johns aangenomen tantes en ooms.
Rosanne had recht tegenover John plaatsgenomen.
Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden hoe ze daar zat, zeer rechtop in haar kastanjebruine jurk en met haar door de zon lichtjes gekleurde huid, met een blos op haar wangen en met haar grote ogen die nieuwsgierig om zich heen keken en telkens weer glimlachend naar hemzelf terugkeerden. Haar koperglanzende haren zo prachtig opgestoken dankzij de lieve, kleine Diana. Ze droeg weer het halscollier van gisteren waarvan de bloedrode granaatjes fonkelden in de zon.
Hij was blij dat de Italianen, zoals altijd, heel spaarzaam met de wijn waren. Want hij was nu al dronken van de lieftallige aanblik van het meisje.
Onder de tafel had ze haar schoenen uit en bracht hem met succes verder in de war met ondeugende liefkozingen. Hij had het gevoel dat hij op goed geluk soms maar wat zei en dat er in elk geval niets verstandigs of zinnigs uit zijn mond kwam.Rosanne sprak ook niet veel. Ze bevond zich in een vergelijkbaar waas, waarbij alles om haar heen: de zon, de tafels, de mensen, de hemel, de gesprekken, het spontane zingen, de heerlijke spijzen, de fonkelende glazen deel leken te zijn van de lieve jongen tegenover haar. De jongen die in haar een man geworden was. Het besef zinderde en huiverde haar door ziel en lichaam. Ze wist dat ze er mooi uitzag, maar het stemde haar deemoedig. Alsof het het minste was wat ze kon doen. En tegelijk voelde ze de koninklijke glans ervan als een kleed waarover ze zich verwonderde dat ze het dragen mocht.
Ze verwonderde zich stilletjes ook weer over dat andere grote geheim, net zoals gisterenochtend op de fiets toen ze hem nog niet kende:
dat haar eigen meisjesschoonheid luid gecomplimenteerd mocht worden omdat die nu eenmaal op een presenteerblaadje lag. Maar de zijne, die haar de adem benam, bleef ongenoemd en lag als een diep geheim versluierd in een tempel, de binnenwereld van zijn mannelijke tederheid.