Rosanne krast met haar vulpen in haar Chinese dagboekje terwijl haar tenen in het zand wriemelen:
Ik voel me helemaal verguld! Van binnen en van buiten. Hoe kan het nou dat er zoveel liefde uit alle kanten naar mij toe stroomt? Ik had toch geleerd en gelezen dat de liefde nog niet echt in de wereld is en dat wij die daar in moeten brengen? Dat wij daarom hier zijn? Alleen had ik me nooit gerealiseerd dat je die ook overal kunt krijgen omdat mensen toch zo graag liefde geven.
De kinderen uit mijn klas bijvoorbeeld. Soms zeg ik ineens weer kinderen hoewel we allemaal zo groot aan het worden zijn. Naast onze streken en gemeenheidjes en karakterfouten houden we ontzettend van elkaar. Vandaag lijkt trouwens iedereen dat wel te doen, ik bedoel, ze lijken allemaal van mij te houden. Echt niet normaal vandaag!
Wat is er toch aan de hand? Die pareo meneer van daarstraks was ook al zo lief en helemaal zonder bijbedoelingen. Nou ja, een jongedame leuk vinden maakt dus zijn dag goed. Maar hij zei dat ook gewoon en ik vond het lief hoe hij het zei! Laat ik het maar aannemen dan en ik hoop dat mijn leuke jongen vanavond nog steeds zo leuk is. Wat gek dat het zo gekomen is zoals ik op de fiets hierheen dagdroomde maar tegelijk heel anders, heel onverwacht en nog véééééél leuker.
Waarom was ik toch meteen zo bezorgd om hem toen hij niet boven kwam? Het verscheurde me haast. Plotseling voelde ik zo'n angst om hem en was heel verdrietig. Ik begrijp er niets van. Maar ik heb hard gehuild en mijn tranen weten het meestal beter. Mama zegt altijd dat ik zo’n goede intuïtie heb. Toen moest ik hem ook wel vasthouden en ik voelde in het koele water al de warmte van zijn lichaam en het was alsof ik hem ontzettend gemist had. En tegelijk is het zo vederlicht allemaal! Het was zo fijn dat hij mij niet vast bleef pakken. Is dat nou een gentleman? Haha, wat een ouderwets woord! En hij hoeft helemaal niet mijn vriendje te worden, hoor en ik weet ook helemaal niet of ik daar al aan toe ben.
Maar vandaag is hij toch een beetje van mij en ik van hem. En morgen waarschijnlijk ook. En natuurlijk wil ik hem dan vaker en langer zien. Maar er hoeft niks. Ik ben wel nieuwsgierig naar hem. Hij heeft iets. Wat zou zijn verhaal zijn? Hij zei dat het bootje van zijn oom was. Zou hij misschien bij zijn oom wonen? Waar zijn zijn papa en mama?
En zal ik rode of toch rose lippenstift opdoen? Die moet ik dan lenen. En misschien Suus vragen of ik wat van haar zoete parfum mag? Met wel een heel klein beetje patchouli eronder? Ik wil zeggen spannend maar eigenlijk verheug ik me alleen maar. Ik durf het haast niet te schrijven maar als hij vanavond leuk blijft en echt lief is en als hij zijn handen thuis kan houden maar me toch vastpakt…. O het lijkt me zo vreselijk ingewikkeld om een jongen te zijn. Ik bedoel: dat is toch allemaal volstrekt tegenstrijdig en tegelijk ook logisch! Maar alleen logisch in hartentaal. Je moet maar net een jongen treffen die die die taal verstaat en je dus vastpakt en ook los kan laten. Dan is hij geweldig en dan is hij een man. Of hij kan het worden. En dan kan het ook met mij. Dan ga ik me dus geven maar ik zal voorzichtig zijn maar hij moet dat vooral ook zijn. Maar ook weer niet té voorzichtig.
Zou het pijn doen? Ze zeggen van wel. Rebekka zei dat het pijn deed maar ook heel fijn was. Maar het ging wel uit daarna.
Maar wat nou als je het niet aan laat zijn maar het gewoon laat zijn wat het is. Dan hoef je het ook nooit uit te maken? Waarom maakt deze John zo heftige gevoelens bij me los en waarom hebben we elkaar meteen gered? Echt gered! Dat is toch echt bijzonder.
Oeps, drie blaadjes vol. Geen gewoonte van maken of anders direct zakgeldverhoging aanvragen. O ja, niet vergeten paps te bellen. Hem vragen of het goed is dat het flink laat wordt. Hij doet daar wel nooit moeilijk over maar ik vraag het toch want ik wil hem geen pijn doen. Mamma is stiller in dit soort dingen, het komt meestal later en vaak als we in haar atelier samen zijn. En ze vertrouwt papa.
Waarom heb ik toch van die lieve ouders? Ik hoor toch te puberen en ze afschuwelijk te vinden en me voor ze te schamen? Terwijl ik zo trots op ze ben en ze zo lief vind. Ik weet dat ze ontzettend van me houden. Ik moet er niet teveel over nadenken want dan kan ik erom gaan huilen en is dat wel normaal? We moeten ook allemaal vaak erg om elkaar lachen, we zijn thuis allemaal ook best een beetje vreemd. Mijn oudere zussen natuurlijk helemaal. Maar die zeggen dat ook van mij, dat weet ik heus wel.
O, ik kan helemaal niet meer stoppen merk ik, gelukkig is mijn inktpatroon….