Rosanne koopt sinds haar twaalfde in het Chinese winkeltje in de Paarlaarsteeg haar dagboeken. Zonder slotje want dat is thuis niet nodig. Op de een of andere manier zijn ze daar niet nieuwsgierig naar haar schrijfsels.
De boekjes hebben met zijde beklede voor- en achterkanten en zijn klein. Het papier is door het jarenlange verblijf op de schappen in de winkel permanent geïmpregneerd geraakt met zoet Oosters parfum. De bladzijden hebben zachte licht rood gestreepte lijntjes en zijn goud op snee. Ze heeft ze thuis als een kleine verzameling in de boekenkast op haar kamer staan. Soms trekt ze wel eens voor de zekerheid één van haar lange haren uit en slaat die om haar boekjes heen om te controleren of niet toch iemand stiekem erin kijkt. Maar de lange haar blijft altijd netjes zitten. De kust is veilig.
Het meisje is inmiddels aan dagboek vijf begonnen. Door het kleine formaat zijn de schrijfsels kort maar gevoelig. Ze schrijft met vulpen. Ze gebruikt graag turquoise of bruine inkt. Die haalt ze uit het atelier van haar moeder. Die vindt dat prima. Rosanne schrijft niet overmatig netjes. Ze gebruikt ronde en tussendoor soms scheve letters. Ze maakt graag krullende uithalen van de hoofdletters of trekt die nog eens over. Is de bladzij volgeschreven en ze is nog niet klaar gaat ze om de hoek verder zodat ze de volgende keer met een schoon blad kan beginnen.
Vanochtend nog schreef ze:
Vandaag is de tweede vrijdag in juni. Ik ben nu al twee maanden vijftien. Ik vind vijftien zijn heftig maar geniet er ook van. Ik hoop zo dat het plan lukt dat we vanmiddag na school allemaal naar het strand gaan! Gek hè? Ik ken het strand zo goed en fiets er vaak heen. Nu lijkt het voor het eerst en of ik de zee nog nooit heb gezien. Het gaat helemaal draaien in mijn buik. O ja, mijn buik is niet meer zo wit maar heeft door de zon al een licht kleurtje. Eigenlijk laat ik haar graag zien. Maar ik ben ook jongedame en doe dat niet. Maar wel aan het strand natuurlijk! Is een buik een hij of een zij? Ze is wel een meisjesbuik en ook zijig, haha! En ik zelf ook de laatste tijd. Ik moet de laatste tijd vaak om mezelf lachen maar dat is maar net alsof en soms moet ik ook ineens een beetje huilen.
Waarom vind ik vandaag toch zo spannend? Ik moet wel goed opletten hoor, en geen stomme dingen doen. Ik denk dat er iets komt. Ik zou de hele wereld wel willen zoenen, maar niet onze wilde rozen want die prikken zo. Ik viel laatst van mijn fiets tegen ze aan. Ik heb de krassen nog op mijn benen. Dus geen rozen zoenen. En nu is dit blaadje vol en ik vertel dit aan niemand ! Jij ook niet hè, dagboek?
Ze gaat om de hoek van het papier verder:
Netjes stilhouden dus! Zo. Hoogste tijd, ik moet weg….. en ik zou….
Er is tekst doorgekrast met daarnaast een vlekkerig hartje alsof ze even gehuild heeft. Dan op de linkermarge verder, heel klein en slecht leesbaar:
PS: Anke is al de hele week verdrietig. Ik ga haar in de eerste pauze vragen wat er toch aan de hand is. Ik weet al: ze zegt dan eerst: Niks! Ik sla dan mijn arm om haar heen. Die duwt ze dan weg. Dan kibbelen we en dan zal ze me vertellen. De pauze is net lang genoeg daarvoor. Nu weg! Anders kom ik te laat!