Brief 12, vrijdag 7 juli 1972:
Liefste Gianni,
Ik kan nog steeds niet echt geloven dat je vertrokken bent en alweer twee weken in de Nieuwe Wereld. Ben ik nu in de Oude Wereld? Maar de wereld voelt niet oud, sinds ik weet dat jij er bent, al ben je nu wel erg ver weg. In het begin waren er alle nieuwtjes en was het allemaal zo spannend! Voor jou spannend om wat er allemaal op je af kwam en voor mij spannend om al je brieven te lezen en mee te leven met al dat nieuwe. Maar nu alweer Brief Twaalf van mij en Brief Acht van jou. Bij jou zal het wel hetzelfde aantal zijn, liefje van me, want je stuurt me altijd antwoord en ik dan weer op die van jou, als een ketting van brieven. De hele tijd zwerven ongelezen brieven van ons rond in de buiken van vliegtuigen of verstopt tussen saaie post in de tassen van de postbodes.
Nou daar wil ik het met je over hebben. Over de buik. Die van mij. Geen vlinders of vliegtuigen. Oh, en ook niet… nee hoor, we zijn zelf nog haast kinderen. Het ergste is dat jou missen zich helemaal in mijn buik en in mijn maag genesteld heeft en dat ik mijn best moet doen om goed te blijven eten anders word ik een mager kachelhoutje met ingevallen wangen. En je streelde zo graag mijn rondingen die ik ook nog maar nét heb, en nu dus al met zoveel liefde gestreeld, wow. Plicht dus die te onderhouden.
Lieve jongen of nee: lieve man! We zijn wel erg jong maar toch vrouw en man geworden en ik ben zo trots op je en daarom wil ik je graag zo noemen. Ik vind het een eervolle titel. Maar mijn buik gaat dan meteen extra hard roepen dat die je mist. Ach… ik weet wel dat ik je dat telkens schrijf maar ik kan het niet laten maar je mag niet denken dat ik hier zit te treuren hoor. Ik maak ook plezier. O, dat zeg ik je ook telkens geloof ik.
Ik was zo blij met jouw dikke brief, geen luchtbrief maar een zwaar zeepostgeval of eigenlijk een pakje zelfs met geel gekreukeld inpakpapier, touwtjes en plakband. Er zaten heel veel poststempels op en je had ook veel mooie postzegels erop geplakt. Er was ook een streng groen briefje van de douane op de achterkant geplakt waarin stond dat je brief (om mij duistere redenen) was goedgekeurd. Dank je wel voor de schelpen die de tocht natuurlijk niet overleefd hebben. Het is ook wat veel voor ze denk ik, helemaal de Atlantische Oceaan oversteken van jou naar mij in een postpakketje. Ik heb nog geprobeerd met lijm ze weer heel te maken en dat is me een beetje gelukt. En zijn dat houtjes die je aan het strand van Montauk in Long Island hebt gevonden? Ik stuur je als antwoord vogelveren van meeuwen op ons eerste plekje toen we net aan land kwamen en nog van niks wisten, nou ja bijna van niks dan. En heb je mijn vorige pakje al? Waarschijnlijk nadert dat nu zo ongeveer de Amerikaanse kust.
In een lelijk plastic zakje heb ik een zakdoek van mij gedaan met heel veel van mijn parfum maar ik zeg niet, welke dat is. Dat moet je raden. Het plastic is zodat het parfum niet helemaal vervliegt onderweg. Want mijn dikke brieven gaan net als de jouwe met de boot. Maar toch vind ik vooral die snelle dunne blauwe luchtpostvelletjes erg geheimzinnig. Een beetje alsof ze zelf vliegtuigjes zijn. Zou je die tot vliegtuigjes kunnen vouwen en dan postzegels erop en dat extra plakkertje “by airmail”? Of neemt de post ze dan niet aan? Ik durf het er niet op te wagen. En ik moet er niet aan denken dat er brieven van ons wegraken! Of dat mensen die stelen. Omdat het echt heel bijzondere brieven zijn.
Ik vind het fijn dat je meteen je school gevonden hebt en dat het een goede is. En dat je een leuke klas hebt. Maar ik vind het ook verdrietig want nu komt het pas bij me binnen. Je bent zò on
tzettend ver weg! Ik tel de dagen af tot mijn zomervakantie, maar die begint pas half juli. We zijn erg dapper geweest hè, liefje? Maar dapper of niet, het doet me pijn, echt pijn. Gelukkig zien we elkaar weer, maar zeg me toch, je bent toch wel nog steeds John hè, en ook Gianni? Maar je moet wel heel eerlijk zijn hoor en niet doen alsof! Kunnen we niet allebei een boot nemen of was er niet die luchtlijn via een tussenstop in IJsland? Daar vertelde je mij over en daar is het nu heel licht. Dan tussenstoppen we daar! Ik zal voor ons allebei truien meenemen, voor jou en voor mij, en dan gaan we lopen samen en ook als het er niet donker wordt kruipen we toch onder de dekens. Geen idee of het koud is daar maar ik kruip dan bij jou en we tussenstoppen elkaar helemaal in maar met kussen stoppen we niet!
Liefje, hou je van me? Ik zeg tegen mezelf dat ik je dat niet moet vragen maar nu heb ik dat wel weer gedaan. Zeg dat je van me houdt. En als het niet zo is zeg het dan ook, dan zijn we gewoon vrienden hoewel ik weet dat ik dat niet zou kunnen verdragen.
Geweldig dat je al mag autorijden met iemand naast je! Ik wil dat ook. Kun jij dat regelen voor me als ik kom? En zijn je tantes in New York erg preuts en mogen we eigenlijk wel samen slapen van ze? Mijn papa zegt dat ze een beetje achterlijk kunnen doen, niet je tantes hoor maar in het algemeen bedoelt hij denk ik. Als ik kom zal ik daarom proberen er zo volwassen mogelijk uit zien, een dame met hakjes, ik moet dan wel erg oefenen, en met extra rode lippenstift en een handtasje, geen rugzak, o ja, die toch ook natuurlijk.
O, ik babbel en babbel maar. We moeten blijven tellen, vanwege het Grote Gevaar van het Wegraken Der Brieven. Ik heb er nu dus al acht van jou, en ook dat lieve rommelige pakje met de gebroken schelpen. De chocola vond ik ook lief, maar onze Europese is toch lekkerder. Of komt dat omdat het in New York nu zo gloeiend warm is?
Gianni, mio carissimo. Je ooms Enzo en Maurizio laten je ook groeten en mijn papa en mama vragen op een bepaalde ontzettend tactvolle manier nooit direct naar je maar wel veelbetekenend: “Alles goed Roosje? Heb je nog wel genoeg postzegels?”
O, ik hou zo van je. Flirten ze met je daar? Ik kan het me voorstellen hoor. Flirten mag natuurlijk. En verder… nee, dat zeg ik niet. Ik flirt ook met je en ik stop nu gewoon ineens.
❤❤❤ Je Rosanne.
PS Als ik kom moet je niet een heel speciaal programma voor me opzetten hoor! Sightseeing kan met iedereen. New York wil ik samen met jou ontdekken. Misschien neem ik jou wel ergens mee naartoe waar jij nog nooit geweest bent en niets van weet. Of we ontdekken het samen! R.
PPS. Het is hier bijna eind juni maar sinds een paar dagen regenachtig en koud. En nu stop ik.
Letter Number Fourteen, July 9th,1972, also Year One of Our Big Love. To be carried by Airplane towards My One and Only Love:
Liefste van me, tedere en mooie en lieftallige en sterke Roos,
Je moet nooit, nooit, nooit twijfelen als je me zo teder schrijft. Je moet weten dat ik elke dag uitkijk naar post van je. De post komt hier vroeg. Als ik geluk heb gris ik de luchtpostvelletjes mee naar school maar niemand mag ze daar zien. Ik bedenk van allerlei manieren om ze stiekem te lezen en tot nu toe is me dat gelukt. Ik zeg wel trots dat ik een vriendin heb in The Netherlands en dat vinden ze dan bijzonder en very special maar ze weten volgens mij helemaal niet waar The Netherlands liggen.
Je moet ook weten dat ik jouw zeepost niet op school opende maar de schat bewaarde tot ik van school teruggekeerd en thuis was. En dat ook jouw schelpjes, de scheermessen gebroken zijn. Ik ben bezig er een collage van te maken. En was dat touw van een boot of van een visnet? Je brieven liggen in een houten Chinese doos die ik in Chinatown gekocht heb, waar de straatnamen in het Chinees zijn. Ik heb een grote goudgelakte doos uitgezocht met rode vissen erop. En ook een kleinere koperkleurige, met een blauw zeepaardje. Die is eergisteren op de post gegaan voor jou. Ik wil helemaal niet weten wat voor parfum je hebt, liefste. Want ik kan niet verdragen dat je jouw parfum zomaar ergens in een winkel kunt kopen. Voor mij ben jij het. Ik heb je zakdoekje naast mijn bed liggen. Ik ruik er maar heel soms aan want ik wil er ook niet teveel aan wennen. Het moet iets voor heel soms blijven. En dan ben je er weer even helemaal voor mij, ook je haren, je huid en vooral je ogen. Heb je een Polaroid camera gekocht of gekregen of had je die al? Wat fijn om je gezicht op een foto te zien, ook als het een beetje onscherp is. Ik begrijp eigenlijk onze liefde helemaal niet. Mensen doen altijd of dat zo gewoon is maar ze maken een vergissing. Er is natuurlijk heel veel liefde en gelukkig zijn er veel verliefde stellen. Ik zie ze op Coney Island als ze met elkaar zijn. Ik zie ze in Central Park lopen en elkaar kussen. Maar het is niet gewoon. Het is bijzonder. En wij helemaal. Je moet weten, Rosanne, je moet echt weten, echt helemaal weet je, dat ik weliswaar met plezier en overtuiging hier ben en dat dat goed is en dat ik verbaasd ben dat het allemaal zo snel is gegaan, maar dat ik je zo ontzettend mis. Echt heel erg! Ik zou het als we echt samen zijn misschien niet zo direct zeggen maar schrijvend zeg ik het je wel. We moeten hier iets op verzinnen, hoor je me? Je had het erover dat je goede cijfers wilde halen want dat er een uitwisselingsprogramma bestaat voor scholieren, drie maanden in een gastgezin in de USA. Nou, ik weet er dus wel eentje! En ook een school! Mijn Italiaanse tantes zijn gelukkig zowel romantisch als praktisch ingesteld en zeggen dat ze wel wat zullen regelen voor als “la ragazza” komt. En je moet weten dat ik het niet kon laten en dat ik het trustkantoor om geld heb gevraagd voor de vliegreis van mijn vriendinnetje en stel je voor. Ze vonden het een heel verstandig idee, hoe vind je dat? Verstandig! “Of course, young mister Carpenter, that’s very important. Don’t lose her!” Dat ze “Young mister Carpenter” tegen me zeggen geeft me het gevoel in een film te zijn beland.
Je hoeft je niet om mijn oom Justus te bekommeren hoor, ik schrijf hem ook regelmatig en bedank hem telkens. Met de zoektocht naar mijn ouders ben ik nog niet verder gekomen. Maar het doet mij ook daarom goed in deze stad te zijn waar ze allebei passagierden als hun schip aan wal lag voor de volgende vaart en waar mijn vader ook een tijdje gewoond heeft. Daardoor zijn ze toch wat dichter bij me. Toch weet niemand iets en blijven ze spoorloos. Ik ben nog aan boord van het schip geweest waar ze mee voeren. Het bestaat nog en vaart nog steeds cruises van een week en ligt hier dus vaak in de haven. Ik moet er zelf als tweejarig kind op verbleven hebben. Ze waren heel aardig en lieten me alles zien. Maar het zijn al andere mensen dan toen. Niemand heeft nog eigen herinneringen aan Daisy van de Velde en Raymond Carpenter. Maar stel je voor! Ik heb in de grote zaal waar het orkest speelt een fotowand gevonden met stevig vastgeschroefde lijstjes vanwege de zeegang denk ik, en daar staan ze op een foto die ik nog niet kende. Natuurlijk weer heel glamourachtig en piekfijn aangekleed. Ik hoop ooit eens een gewone foto te vinden en liefst met mij er ook op. Gewoon vader moeder kind, weet je, net zoals jij het kind van je mama en je papa bent.
Als jouw ouders meekomen omdat we allebei nog zo jong zijn en ik niet weet of je alleen al de reis mag maken (oom Enzo had flink wat te regelen en ik moest de uitnodiging van de tantes en hun adres tijdens de reis op zak hebben en ze haalden me ook af), dan gaan we voor hen natuurlijk wèl een heel programma verzinnen. De tantes hebben al giechelend gezegd dat de ouders van de ragazza welkom zijn, maar dat die ons niet in de weg mogen zitten. Maar dat kan in New York nooit een probleem zijn, kirden ze. Ik heb ze gezegd dat je ouders volgens mij nog steeds erg van elkaar houden en dat het voor hen misschien ook een romantisch uitje kan worden. Als het concreet wordt dan… hou je vast, dan bellen we, maar van hieruit weet je, niet andersom want van Europa uit is veel duurder dan andersom.
Ik ben net zo opgewonden als jij wanneer ik schrijf. Tenminste dat denk ik. Ik probeer me voor te stellen hoe jij mij schrijft. Doe je dat op je kamer? Of zit je buiten met een schrijfblok op je schoot? Niet teveel daaraan denken. (Te laat!) Ik verlang alweer heel erg naar je en ben jaloers op je schrijfblok. Nog één vraag. Mag ik van jou en van je lieve ouders aan de trust vragen of er ook kaartjes kunnen komen voor je mama en je papa? Vliegtickets? Ik bedoel, ze moeten je toch beschermen, is het niet? Dat is toch een erg geldige en officiële reden? Ik merk dat ik me haast verontschuldig voor al dat geld van mijn grootvader. Maar het is er toch? Hij zou het vast prachtig gevonden hebben. Kun jij dat met je tact en al je charme eens met je lieverds bespreken? Ik hoor het dan wel en ik vraag ook alvast op het kantoor.
Op school hebben we ook aardrijkskunde. Europa is echt een lachertje. Ze weten nauwelijks waar dat ligt en halen landen en hoofdsteden door elkaar. Verder is het een goede school en ik leer in korte tijd heel veel. We hebben een heel lange vakantie in de zomer. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Naar Europa komen? Of andersom? USA ontdekken? Hoe? Heb je een idee? Ik moet nu stoppen, want ik heb deze brief heel vroeg in de ochtend geschreven en ik moet al gaan. Love love love, John.
PS Natuurlijk vind ik het fijn als je me ook Gianni noemt.
PPS Wel goed eten hè? Maar je moet weten dat ik ook van je hou als je helemaal mager bent met ingevallen wangen van het vasten. Ach schatje toch!
PPPS. Het heet een Learner's Permit. De kosten zijn twee dollar. Je moet een test doen maar je slaagt altijd. Alleen moet degene naast je meerderjarig zijn, dus geen ritjes met z’n tweeën helaas. Ik ben ook nog te jong voor een driver's license. Je moet zestien zijn. Geduld liefste, we worden vanzelf oud. Kussen van je Gianni.
Brief 15. Van Rosanne. For your eyes only! Op 10 juli 1972:
Dearest lovely Gianni,
(……) je brief per straaljager misschien in plaats van een gewoon vliegtuig? Hoe kan het zò snel? Wat ontzettend fijn!
(…..) Gianni, moet je horen! Dit is echt weer mijn papa ten voeten uit. Het ging zo. Ik zal het proberen te beschrijven.
Verslag van een bespreking. Voor Gianni. Naar waarheid opgesteld door Rosanne.
We zitten met z'n drieën aan tafel. Papa schraapt zijn keel net zoals Enzo dat kan doen, je weet wel en kijkt net zo gewichtig.
‘Eh Roosje, we willen even wat met je bespreken.’
‘Goed papa.’
‘Rosanne.’
Als papa mijn volledige naam gebruikt is er altijd serieus wat aan de knikker. Ofwel ik ga een standje van hem krijgen omdat ik weer eens iets verkeerds heb gedaan of er komt iets bijzonders en dan val ik in de prijzen.
‘Rosanne, je moeder en ik….’
Aha, dan is het geen standje maar komt er iets fijns.
‘…. je moeder en ik hebben zo bedacht dat het erg belangrijk is dat je die jongen ziet. Je moeder vindt dat je veel te jong bent voor al die ontbering. Maar ze is wel blij dat je weer goed eet. We hebben een uitnodiging liggen en verheugen ons zelf ook om op reis naar New York te gaan. Later kun je alleen gaan maar nu gaat dat nog niet. Dus gaan wij mee. Maar dat vinden wij ook fijn hoor! Ik ben een keer op zakenreis in New York geweest maar dat was maar alleen en nu gaan wij samen. Wij beloven bij deze plechtig dat we jullie niet teveel in de weg zullen lopen. Echt, we weten dat wel, dochtertje. Maar nu heb ik verder zitten denken. Die vakanties in de USA zijn heel lang, toch? En jij hebt ook zes weken geen school? Luister goed. Ik heb eens wat zitten puzzelen en heb nu een idee. Vanwege de bijzondere situatie vond ik het tijd misschien eens wat langer verlof op te nemen. Vorig jaar in de zomer was op kantoor Bob helemaal van de kaart met z’n ziekte en toen ben ik ingesprongen. We zijn toen maar heel kort weggeweest….een paar dagen maar….’
John, om een lang verhaal kort te maken:
Hij stelde dus écht voor om een lange zomervakantie in de USA te houden en vroeg zich af of wij het zouden verdragen misschien met hen mee te reizen. Zo zei hij het echt! Ik proestte het uit, van de zenuwen natuurlijk maar ook omdat het echt grappig was. Hij wilde een grote camper huren maar dacht ook aan onze, hij zei: “privacy”, John, en keek daar erg lief bij. Er zijn ook motels, zei hij, en hij en mijn mama wilden vast niet altijd in een camper slapen en wij misschien ook niet en ze hadden nog geen idee waar ze precies naartoe gingen maar misschien hoefde dat ook niet en ze vroegen zich af of we dat een goed idee zouden vinden en anders konden ze ook alleen gaan, dat ging ook, en op de terugreis mij dan weer oppikken en hij kon dit jaar zes weken weg in totaal, echt heel bijzonder en met mijn school zou het ook net kunnen.
Liefste, wat vind je? Ik ben te opgewonden om te bellen, dan zeg ik maar wat, denk ik, en daarom schrijf ik je en vraag (...)
The Love Letters, New York Department, Serial Number 18, July 13th 1972, Year One of The Great Love:
Onbegrijpelijk lief liefje. “Tall and tan and young and lovely”, en gelukkig niet die vervelende Girl From Ipanema, but you, you, you,
(…. ) het echt een onbegrijpelijk goed idee is van je vader, en ik heb dat ook al van hem meegemaakt in de paar ontmoetingen. Hij zegt inderdaad tegen jou met zo’n bloedserieus gezicht: je moeder en ik, en dan kijken ze heel speciaal naar elkaar. Je hebt echt lieverds, logisch dat je zelf zo lief bent, echt lief, niet poeslief, weet je, niet slapjes maar sterk en zo lieflijk, Rosanne. Oh nee, niet logisch. Maar het is wel zo. En die vliegtickets zijn gewoon open. Dus zonder vaste terugreis.
Ik zou eerlijk gezegd zelf graag op reis willen in dit grote land. Niet alleen, maar met jou. En dit is geweldig en volgens mij zijn ze zelf nog genoeg verliefd en daarom snappen ze dit soort dingen nog en natuurlijk zullen we ook weleens allemaal kribbig tegen elkaar zijn, daarin heb je gelijk, maar weet je? Voor jou is dat gewoon. Maar voor mij niet! Kribbig zijn op je ouders! Dat heb ik dus helemaal gemist. Dat is bijna luxe voor me.
En toch jammer dat we nog niet zelf mogen rijden. En wat zeg je, rijdt je moeder ook niet? Wat bijzonder: je arme vader rijdt dan dus de hele tijd? Weet hij wel hoe groot de afstanden hier zijn? Dus twee weken New York City en dan erop uit, vier zomerweken lang. Weet je dat je ook een camper kunt huren en heel ergens anders weer in kunt leveren en terug vliegen naar New York? Ze hoeven het ook niet vanuit Europa te regelen hoor! Het gaat heel gemakkelijk hier. Mijn tantes zeggen dat als je een camper wilt huren je de volgende dag al in zo’n ding zit. Je idee van een drive-in movie is fijn. Je weet toch, hoop ik, dat het helemaal niet om de film maar om het zoenen in de auto gaat? Alleen, hoe regel je dat als je nog geen driver’s license hebt? Ik vraag wel op school. These kids are very smart. They will know how to solve that puzzle.
(...) we erover gaan telefoneren. Dat gaat toch sneller. Want het is kort dag! Gelukkig! Op de bodem van de oceaan ligt de dikke Transatlantische telefoonkabel. Met schelpen erop en van allerlei groeisels eh…. ik wil het eigenlijk niet weten. En de zeebeesten mogen de kabel ook niet doorbijten daar beneden. Ti amo, Rosana!
Tuo Gianni.