Vanaf het strand was de muziek al te horen. Strandpaal 17 lag aan zee en een stuk van het dorp verwijderd zodat de geluidsoverlast beperkt was. Hier kwam de jeugd samen om te dansen. Je kon er zeven dagen per week terecht. De minimumleeftijd was veertien jaar, maar in 1972 waren daar geen strenge controles op. De barkeepers waren ingehuurde krachten. Van de drie eigenaren was er ook altijd wel eentje aanwezig om een oogje in het zeil te houden. Dat er niet te hevig gedronken werd en de politie zo weinig mogelijk in actie hoefde te komen. De muziek was niet live, maar disco. En snoeihard. De sfeer was erg gemoedelijk.
Bij regenachtig weer werden zeilen gespannen over het grote buitenterras. Want dat was de eigenlijke danslocatie. De planken vloer werd regelmatig opgeschuurd. Niet om glad te worden maar juist om op te ruwen en valpartijen te beperken. Verder waren de gasten jong en konden wel tegen een stootje. Er hingen gekleurde gloeilampen langs de balustrades. De obligate discoballen draaiden in de schijnwerpers en het flitsende licht van de stroboscoop was de laatste nieuwigheid. De visnetten waren als decoratie in zwang gekomen. Ze golfden opgespannen tussen palen en waren voorzien van ballonnen allerlei vreemde voorwerpen, al naar gelang de stevigheid van het net. Netten waren er in dit plaatsje genoeg. De gescheurde en versleten exemplaren vonden graag hun weg van werkuitrusting van de vissers naar dit gepensioneerde bestaan als vermaak voor een dansend jong uitgaanspubliek.
Vanaf de dansvloer waren het een paar treetjes naar het strand. Daar werd ook gedanst, maar moeizamer, vanwege het rulle zand. De andere kant van de dansvloer leidde met een paar treden omhoog naar de eigenlijke strandtent die als bruine kroeg was ingericht en waar je heenkon als je dorst had of iets te bespreken, want dat ging door het geluidsvolume niet goed op de dansvloer.
De dj zat aan de mengpanelen en draaitafels naast de dansvloer achter een balustrade. Want de techniek ging met grammofoonnaalden, singles en langspeelplaten en kon niet tegen gewiebel en gebonk. Het geluid uit de grote installatie was fantastisch, met diepe, voelbare bassen en warme, volle klanken. De dj paste het volume telkens aan al naar gelang de muziek dat hij draaide. Hij was als een circusartiest in de weer met eindeloze rekken platen. Niemand mocht daar aankomen want het zou zomaar in de war kunnen raken. Verzoeknummers waren altijd welkom. Meestal had hij de gevraagde muziek bliksemsnel paraat vanuit zijn enorme verzameling.
Op de een of andere manier waren de eigenaren er zelfs in geslaagd subsidie bij de gemeente los te branden voor aankopen van platen voor de collectie. Ze waren zelf stomverbaasd geweest dat dit gelukt was en dat het kennelijk als zaak van algemeen belang werd beschouwd dat de badplaats een goede en veilige danslocatie had, en met up-to-date muziek.
Strandpaal 17 was dus met veel liefde opgebouwd en was een geweldige plek.
Rosanne en John hielden zich niet bezig met al deze wetenswaardigheden, evenmin als de klasgenoten van het meisje, die al grotendeels in de strandtent bijeen waren toen het stelletje binnenkwam. Het kwam ze op een gejuich te staan, maar toen werden ze ook onmiddellijk wreed uit elkaar gerukt.
Rosanne belandde direct tussen haar schoolvriendinnen die haar honderduit vroegen en alles wilden weten van de afgelopen uren. Ze ging min of meer kopje onder in een nieuwsgierige meisjeskluwen die haar jurk, haar haar en haar make-up deskundig bewonderden en ondertussen John met hun blikken opnamen en becommentariëerden. Omdat ze Rosanne van school niet zo als een flirt kenden was de nieuwswaarde van de gebeurtenissen van vandaag zeer hoog. Ze raakten hier niet snel over uitgepraat.
John bevond zich ondertussen in een veel spannender positie. Hij had nog gekeken of er jongens en meisjes uit het dorp waren, maar die kwamen meestal later. Hij werd ogenblikkelijk onderworpen aan de technische en morele keuring van de jongens uit Rosanne's klas.
Die verliep wel sportief trouwens.
‘Die boot van jou’ begon Mark tegen hem, ‘kun je daar wel mee overweg eigenlijk? Ik bedoel: je hebt tenslotte bijna een meisje uit onze klas verzopen! Dat is ernstig. Ik heet trouwens Mark.’
‘Dag Mark. Vaar je ook wel eens?’
‘Soms.’ zei Mark, ‘We huren er wel eens één bij de Italianen hier.’
‘Nou,’ zei John, ‘mijn roestbak komt daar ook vandaan. Hij is van mijn oom. Maar die is geen Italiano. Die woont ernaast en is buurman. Het meisje in kwestie kon wel erg goed zwemmen. Gelukkig maar. Mijn boot doet het trouwens meestal erg goed en kan lekker hard. Wil je niet eens een keer mee?’
Mark riep Timo, Björn en Sander.
‘Hee jongens, de botenman vraagt me mee op zijn boot. Maar je moet wel kunnen zwemmen. Ik zeg het je maar even van tevoren.’
Ze moesten allemaal wat hinnikend lachen. De bedoelingen waren nog niet helemaal duidelijk voor John en na enige aarzeling koos hij voor de directe aanpak.
‘Jongens, hartelijk welkom op de boot, hoor. Met vijf man moet dat kunnen. De motor heeft lekker veel vermogen. Trouwens even een vraag. Ik ben met Rosanne uit. Is dat okay voor jullie? En klopt het dat jullie erg op haar gesteld zijn? Ik krijg zo het gevoel dat ik door jullie aan de tand word gevoeld. En weet je wat? Ik vind dat eigenlijk geweldig van jullie. Ze heeft me dat ook verteld. Dat ze een fantastische klas heeft. Nou, ik ben natuurlijk nu een indringer.’
Mark keek hem aan. Hij haalde een wat verfomfaaid sigaretje uit zijn spijkerjack tevoorschijn en stak die langzaam en bijzonder theatraal op. Met een vermoedelijk door veel kijken naar western films geschoold gebaar haalde hij de rook naar binnen en blies die aandachtig uit terwijl hij zijn ogen samen kneep. Helaas was hij niet in een film maar in de gewone werkelijkheid waardoor geen camerawerk met effectvol inzoomen mogelijk was, dus dat moest je er maar bijdenken.
Mark is overduidelijk de leider, dacht John.
Er volgde nog een trekje en nog één. Daarna verdween de sigaret met een boogje in het zand.
‘Weet je wat?’ zei Mark langzaam en met een weergaloze western timing, ‘Het is zomaar iets wat nu even in me opkomt, hoor. Dus ik kan er naast zitten. Maar volgens mij, John, - nogmaals, zomaar een gevoel hoor- volgens mij ben jij eh.. ben jij wel okay. Dus eh…. welkom dan maar.’
Hij stak een grote hand uit. Mark was nog in de groei maar zou een grote en sterke man worden, dat kon je al zien. Geen schoonheid, maar waarschijnlijk over niet al te lange tijd wel heel aantrekkelijk.
‘Enne,’ vervolgde hij met een hoofdbeweging naar de bar waar zich de kluwen meiden bevond, ‘ze zijn daar nog wel even bezig met ons verzopen klasgenootje uit te vragen hoe haar dag geweest is. Met jou dus!’ voegde hij er geheel overbodig aan toe, ‘en straks willen ze natuurlijk met ons gaan dansen. Maar we hebben hier al genoeg rondgehangen en eerlijk gezegd ben ik wel even aan wat beweging toe. En dat is niet dansen. Jongens, zullen we nog even een rondje beachvolleybal doen? En kun jij een beetje smashen, John? Je vriendinnetje kan dat heel goed. Samen met Suus, maar ja, ze was er niet vanmiddag. Want ze was met jou.’
‘Oh,’ zei John, ‘dus een goedmakertje? Zeg het maar, Mark! In jouw team of als tegenpartij?’
‘Ja, wat dacht je, man?’ grinnikte Mark, ‘Als tegenpartij natuurlijk! En ik zou dan dat shirt van je maar even uitdoen, als ik jou was. En misschien ook beter je broek. Veel te mooie kleren voor volley. Wil je een zwembroek lenen? Of blijft je onderbroek wel zitten?’
En dus was John nog geen vijf minuten later als een bezetene aan het volleyballen, aan het strand en in zijn onderbroek. Smashend als hij de kans kreeg en helaas, helaas, niet in het winnende team. Maar het scheelde niet veel. Joelend sprongen ze rond en kregen het vanzelf loeiheet, ondanks de avondwind. En ineens hoorde hij er helemaal bij. De meisjes kwamen en wilden meedoen. Maar de jongens zeiden dat dit nu eens géén gemengde wedstrijd was en dus bleven ze kijken. John hoopte vurig dat zijn onderbroek het zou houden, en gelukkig hield die het. Een kwartier later was de wedstrijd gestreden en stonden ze allemaal te hijgen.
Vervolgens kwamen ze op het briljante idee om van vijftig meter afstand op strandpaal 17, de echte strandpaal en niet de danstent, met een voetbal te gaan schieten. De eerste die de paal raakte zou twee gratis drankjes van de anderen krijgen. Maar het lukte niemand.
‘Wat wel gek was,’ vond Björn, ‘want de vorige keer was het wel drie keer gelukt en toen waren het zeventig meter.’
Tenslotte kwam schijnbaar uit het niets Suus aangedribbeld, en plaatste met één welgemikt schot de bal tegen de paal. De jongens moesten lachen. Ze legden John uit dat Suus een speciaal geval was, omdat ze wedstrijdhockey speelde en al hoog in het Nederlandse team zat. Dus van haar kon je genadeloze precisie verwachten. De drankjes gingen dus naar Suus.
Even snel als hij door de jongens gekaapt was, was hij alweer los. Hij trok zijn broek en zijn shirt weer aan en ging nog verhit naar de bar, waar Rosanne hem geamuseerd stond op te wachten.
‘Zo, mister Carpenter,’ zei ze, ‘En? Ben je door je ontgroening heen? Een warm werkje zo te zien. En laat me eens ruiken?’
Ze rook aan hem.
‘Tja, ik wil natuurlijk graag met je dansen. Maar zo? Echt niet. Geef toe.’
‘Ik ben helemaal bezweet en heb het loeiwarm.’ gaf hij toe, ‘Weet je wat? Ik duik nog even de zee in.’
‘Er zijn hier altijd stapels handdoeken.’ zei ze, ‘En het is vast lekker in zee als je zo warm geworden bent. Ik blijf even hier en wacht op een frisse John. Ik zal het resultaat graag besnuffelen. Misschien ga ik ook wel in zee, na het dansen!’
En dus gingen zijn broek en shirt meteen weer uit. Hij holde naar de zee. Het was inmiddels weer vloed, zodat de waterlijn dichtbij was. Enkele jongens volgden zijn voorbeeld. Omdat zwembroeken over het algemeen niet meer paraat waren gingen ze discreet wat verder weg, “teneinde de tere meisjeszielen te ontzien”, grinnikte Sander. Op discrete afstand aangekomen werden de onderbroeken van de gentlemen op één hoop gegooid en bleven aan land, terwijl de jongens, van het knellend juk van alle aardse kledij bevrijd, joelend de golven in sprongen en gilden als beesten, omdat het ‘s avonds “best een klein beetje fris was”, aldus Mark.
Toen ze uit het water kwamen ontdekten ze vervolgens dat ze de handdoeken vergeten waren. Ze wezen Timo als vrijwilliger aan om de stapel te halen, want Timo had als enige zijn zwembroek bij zich gehad, en had die zelfs aan.
Daarmee waren alle logistieke problemen bevredigend opgelost. Tien minuten later verscheen een groepje frisgewassen en weer aangeklede jonge mannen als heren der schepping op het terras met blozende gezichten en glanzende ogen van de pret en de opwinding en kon het dansen eindelijk beginnen. Met over het algemeen de juiste onderbroeken aan, enkele onbedoelde verwisselingen daargelaten.
Rosanne deed bij John nog even voor de vorm een snuffelproef. Zogenaamd uit hygiënische overwegingen, maar in werkelijkheid om even aan hem te zitten. Hij dacht daarbij aan de wijsheid van de Italianen, omdat hij tijdens deze actie haar parfum weer rook en op een verwarrende manier ook haarzelf. Beide maakten hem duizelig. Maar dat was dus gewoon zoals het van oudsher hoorde. Dat had hij die middag van zijn zuidelijke ooms geleerd.
Ze had cola met ijsblokjes in hoge glazen voor hen beiden gehaald. Het was tussen hen niet uitdrukkelijk afgesproken. Maar ze wilden allebei vanavond per se nuchter blijven, althans op gebied van drankjes. Wel zag John haar met een rietje tussen haar roze lippen aan de koude frisdrank zuigen en werd op allerlei erotische ideeën gebracht maar die moesten nog even wachten.
‘En schone ridder van me, je zult vanavond met een paar meiden uit mijn klas moeten dansen.’ fluisterde ze in zijn oor, ‘Geen ontkomen aan! Ze ze zijn eh… nogal benieuwd naar je.’
‘Ik heb het maar druk vanavond!’ Hij giechelde jongensachtig waarbij hij een beetje gorgelend hinnikte vanwege zijn nog jeugdige baard in de keel.
‘Maar eerst met mij!’ zei ze vastberaden, ‘Ik hoop tenminste dat je mij straks ten dans vraagt. Als je zover bent. En anders doe ik het.’
Ze dronken van de cola. Hij had dorst.
‘Kom mee!’zei hij, zijn stem inmiddels weer meester. ‘Nu!’
En toen waren ze op de golven van muziek weer helemaal bij elkaar.