Het voltallige team was bijeen. Trisha uit de vijfde, Hyacint uit de vierde, Rosanne zelf uit de derde. Daphne uit de tweede klas van hun school.
‘Okay,’ zei Trisha en keek met haar parelmoeren ogen iedereen aan, ‘Zijn we er klaar voor? Vinden jullie het goed als ik de leiding neem?’
‘Helemaal goed, Trisha!’ riepen Daphne en Hyacint bijna tegelijk, ‘Zeg maar wat er moet gebeuren!’
‘En jij, Rosanne?’ vroeg Trisha. Haar ogen werden zo mogelijk nog zachter en haast vloeibaar terwijl ze het meisje teder aankeek.
‘Oh? Ja, natuurlijk!’ antwoordde deze, ‘Maar ik vind het wel een beetje spannend allemaal.’
‘Gelukkig maar, liefje. Mag ik je zo wel noemen? Want spannend is het ook. Ook al kan er eigenlijk niets fout gaan. Luister goed. Ik doe straks eerst bazig. want er moet eerst een heel laboratorium voor je worden opgezet. Dat gaan we nu eerst doen.’
Ze giechelde even met haar donkere melodieuze stem.
‘Het is een beetje als in het scheikundelokaal! Stofjes mengen en dan gebeurt er van alles. Ik moet zelf wel lachen om deze vergelijking. Maar het komt misschien omdat we gisteren een groot proefwerk scheikunde hadden. Dat zit nog een beetje in mijn hoofd. Nou, daar gaan we dan!’
En alsof het een medische operatie betrof, of een passagiersvliegtuig klaarmaken voor de start, werd in korte zakelijke bewoordingen een checklist afgewerkt. Iedereen, behalve Rosanne, deed mee. Ze vonden het ook leuk. En het gaf ze allemaal een heel belangrijk gevoel. Rosanne wilde nog meehelpen, maar dat werd haar streng verboden.
Om te beginnen werd de langste bank naar het midden van de kamer geschoven en met twee grote badlakens bedekt.
‘Die is dadelijk voor u, mevrouw Rosanne. Maar eerst even wat om erin te komen! Daphne.’
‘Ja, Trish?’
‘Muziek alsjeblieft. Eerst hard. Dan sfeervol. Wat zijn de opties?’
‘Chi Coltrane? Gloednieuw uitgekomen! Ik heb de plaat!’
‘Geweldig! Begin dan niet met haar melancholieke nummers. Doe eerst stevig! Daarna gaan we mooi en mellow. Rosanne, akkoord?’
‘Ja, hoor. Zet maar op!’
‘Ik heb ook nog klassiek, Rosanne! riep Daphne die even naar haar slaapkamer was gelopen en met twee langspeelplaten terugkwam. ‘Misschien voor daarna? Ravel, tweede deel pianoconcert?’
‘Oh, die vind ik ook prachtig!’
‘Stil meisjes!’ zei Trisha streng, ‘Jullie bedoelen het goed. Maar we gaan nu niet in muzikale discussies belanden. Daph, jij bent dus de deejay. Het is jouw installatie. Jij weet het beste wanneer je echt problemen thuis of met je buren krijgt of dat het nog net kan.En nu opzetten die muziek. Die we afgesproken hebben. Snoeihard, graag. Ladies, first let’s dance!’
‘Okay, your Grace!’ Daphne salueerde. Ze moesten allemaal lachen. ‘Daar gaat ie!’’
Ze had een uitstekende muziekinstallatie. In dit huis speelde geld immers geen rol. De muziek loeide met keiharde bassen over en door de meisjes heen. Ze sprongen allemaal uitgelaten rond. Een melancholiek nummer dat eigenlijk erg mooi was werd na een paar maten overgeslagen en de grammofoonnaald werd deskundig naar op nieuwe, stampende rock neergezet.
Ze werden allemaal vrolijk, verhit, bezweet en opgewonden. Rosanne werd vervolgens door Hyacint kritisch besnuffeld en meteen weer richting de badkamer gedirigeerd om zich maar weer goed af te douchen. Toen ze weer met natte haren tevoorschijn kwam was de muziek gewisseld naar een intiem nummer wat ze allemaal erg mooi vonden.
Trisha nodigde het meisje uit plaats te nemen.
‘Op de sofa, jongedame en enjoy the ride!’
‘Zó gaan liggen? Mijn hoofd dáár?’
‘Nee, andersom. Is beter met het licht. Daphne, heb je alle deuren van jouw vertrekken op slot gedraaid en de bordjes keep-out opgehangen? Ik bedoel, je bent toch veertien? Meisjes hebben die dan altijd.’
‘Hihi, inderdaad! En al gedaan, Trish. We are in position.’
Daarna moest de muziek even uit. Trisha hurkte neer naast Rosanne en nam haar hand in de hare.
‘Zo, nu verder, Rosy. O, sorry dat komt door al dat Amerikaans van Daphne, ik hoop dat je het niet erg vindt, dat ik je zo noemde. Liefje, nu al je kleren uit!’
‘Eh, zeg je me even waarom?’
‘Je krijgt van mij een massage. Alleen als je wilt natuurlijk. En als je je geneert dan ga ik gewoon óók uit de kleren! Geen probleem!’
Rosanne moest hier erg om lachen.
‘Wow, Trish. Nou ja, we hebben elkaar aan het strand toch al gezien en je bent…’
‘Hoho, even geen tijd voor complimentjes! Is het okay voor je? Nou hup dan maar. O, maar wat makkelijk! Ik zie ineens dat je toch al alleen maar je badjas aan hebt.’
‘Mijn badjas.’ verbeterde Daphne voorzichtig.
‘Wat dat maakt dát nou uit!’ zei Trisha, die soms erg bazig kon zijn, ‘En wil je dat de andere meiden je niet zien? O, ook geen problemen mee? Nou, dat scheelt dan weer. Let op. Ik ga je nu inwrijven. Hyacint, heb je die olie voor me? En is die al op temperatuur?’
‘De rozenolie toch, hè Trish?’
‘Check! Nou, sweetheart. Doe je ogen dicht. En als ik je te stevig aanpak piep je wel, hè?’
Het blijkt heerlijk. Trisha doet het geweldig.
Rosanne ligt op de bank met haar ogen dicht en voelt op een heel lichamelijke manier hoe het is om in goede handen te zijn. Het voelt lief en ook moederlijk. Ze merkt hoe er iets fris op haar ogen en haar voorhoofd wordt gelegd. En daar is weer die sensatie van vanmiddag: Het oranjerood schemeren van zonlicht door je bedekte ogen heen. Want ondertussen is de zon verder gedaald en schijnt nu door de grote ramen naar binnen waar zij ligt. De muziekinstallatie laat nog steeds songs van Chi Coltrane horen.
In haar ziel vermengen die zich voor altijd met deze bijzondere zomerse middag. Haar ledematen gaan helemaal gloeien van het masseren. Trisha vraagt haar even overeind te komen en dan zijn haar schouders en rug aan de beurt. Ze wordt beklopt en gekneed alsof ze aan sport heeft gedaan vandaag en nu al haar spieren tot ontspanning moeten komen. Daarna mag ze weer achterover. Trisha’s handen zijn heel teder en voorzichtig als ze met een vleugje olie haar hals, haar buik en tenslotte eerbiedig haar borsten bestrijkt.
‘Je was de hele dag al aan zee in het zoute water en in de zon.’ zegt ze, ‘Dus dit is even een after-sun. Is het fijn voor je? Eerlijk zeggen hoor!’
‘Heerlijk, Trish!’
‘Dan mag u zich weer gaan aankleden, mevrouw! Daph, heb je gedaan wat ik je vroeg? Is haar bikini uitgewassen en heb je de droger op laag gezet? Want je bikini doe je vanavond toch aan, Rosanne? Ze past je zo perfect en is zo mooi van kleur onder een jurk.’
‘Ik was dat inderdaad van plan, Trisha..’
'Trish,' roept Daphne vanuit de badkamer, ‘Ze zijn allebei droog. Maar volgens het etiket mocht het niet in…’
‘Dapphie, en daarom zei ik dus: op laag! In de Zuid Franse mistral is de wind heter. En daar gaat het met bikini’s óók goed. Oh, dat had je al gedaan? Sorry, ik ben ook maar wie ik ben, hoor. Geef ze even aan. Liefje, trek jij nu je spulletjes weer aan? En dan mag je daarna voor de kaptafel gaan zitten.’
Rosanne gaat zitten. Ze ziet zichzelf in de spiegel als een intens gloeiend, blozend en zomers meisje dat er ontspannen uitziet. En vreselijk gelukkig.
’Nou, helemaal klaar, zoals je ziet!’ zegt Trish. ‘Nee hoor, ik maak een grapje. Er is nog heel veel te doen. Je hebt het alleen totaal niet nodig. Je ziet er geweldig uit. En toch doen we het! Beschouw het als een eh.. ritueel. Iets van oertijden of zo. Zeg, ik doe nu eerst weer even de checklist met de andere meiden.’
En met korte vragen en snelle antwoorden worden middeltjes, haarborstels en andere hulpmiddelen uitgestald, verschijnt de make- up, worden sieraden klaargelegd en zet Daphne een andere langspeelplaat op. Hyacint vraagt om een strijkijzer en een strijkplank. Er worden uit tassen verfomfaaide rolletjes textiel opgediept. Even later zijn die getransformeerd en hangen als verschillende jurken-kandidaten op hangers te prijken.
En nu lijkt het alsof de tijd vertraagt en bijna tot stilstand komt. Er wordt nauwelijks meer gesproken. Af en toe een vragende blik naar Rosanne die met een knikje of een neeschuddend gebaar antwoordt. Het opmaken is begonnen.
Alles wat aan haar toch al mooi is wordt met vederlichte gebaren en penseelstreken verder geaccentueerd. Haar blos van opwinding wordt in een kleurtje gevat voor het geval het meisje het in de avond koud zou krijgen en bleek zou worden. De glans van haar donkere ogen wordt verdiept. De lijn van haar fijne wenkbrauwen wordt meer gevolgd en verlevendigd, dan veranderd. Haar lippen die de jeugdige glans en volheid bezitten van het tot vrouw opgroeiende meisje worden lichtjes aangezet. Ondertussen is Hyacint bezig haar koperglanzende haren aandachtig te kammen en te borstelen. Ze wrijft een drupje Marokkaanse olie in de lokken waardoor ze nog soepeler en glanzender worden en een ongrijpbaar geurend vleugje van een ander continent krijgen.
Daarna moet Rosanne terug op de bank. Er vindt kortstondig beraad tussen alle deskundigen plaats. Of Rosanne’s teennagels juist wél of juist níet gelakt dienen te worden. Er verschijnen verschillende schoentjes, kennelijk allemaal van verschillende meisjes van school geleend of autoritair opgevorderd. Rosanne moet ze passen, erin rondlopen en ook proefdansen. Daphne zet proefmuziek op. Ze moet zitten met de benen over elkaar geslagen. Met één schoentje balanceren op de punt van haar teen zonder dat het schoentje er meteen af dondert. Enkele modellen vallen daardoor genadeloos af, andere blijven bij het panel in overweging. En als uiteindelijk Het Ideale Schoentje gevonden is, blijkt het ineens zeer eenvoudig. Het rode paar, dat eerst favoriet leek, valt alsnog af. Omdat het toch niet kleurde bij de nagellak, vinden ze allemaal, want de nagellakkwestie is onderhand ook opgelost. Er moet en zal gelakt worden. Het worden uiteindelijk tot ieders verrassing een paar zwarte, die sierlijk maar ook lekker stevig zijn, met een riempje en een niet te hoog en spits hakje.
‘Want je moet wel flink kunnen doordansen,’ zegt Hyacint die op dit punt erg deskundig blijkt, ‘en niet met een afgebroken hak of een verzwikte enkel van de dansvloer afzeilen. En je wilt ook niet als je even mis stapt meteen met zo’n gemene stilettohak de voet van je jongen doorklieven.’
De meiden giechelen bij dit idee en zijn ineens allemaal hinnikende pubermeisjes. Maar uiteindelijk ziet iedereen de redelijkheid en de verpletterende logica in van Hyacinths gezichtspunt.
‘Hihi, “verpletterend”, hikt Daphne na en wrijft de uitverkoren schoentjes nog eens helemaal glanzend. Ondertussen is de keuze definitief gevallen op de diep donkerrode nagellak. Trisha zit op een bankje aan het voeteneind en lakt met aandachtige streken, alsof het een schilderij betreft. Op de pink van Rosanne's linkerhand wordt dezelfde lak uitgeprobeerd. Dat is nog even een moeilijke beslissing. Niet omdat de kleur niet mooi is, maar omdat iedereen vindt dat Rosanne van zichzelf zulke prachtige nagels heeft, met van die mooie boogjes. Die zie je dan niet, wat best jammer is. Maar het gezichtspunt van de styling wint het toch. En dus worden ook haar vingers omgetoverd.
Eenmaal klaar kijken ze allemaal tevreden naar de prachtige handen die ineens helemaal die van een dame zijn. Om haar vingers worden ringetjes gedaan, omdat ze haar eigen ringetjes thuis had gelaten, uit angst voor dat altijd hongerige en meisjessieraden-verzwelgende-zandmonster genaamd “het strand”.
Inmiddels zijn Rosanne's haren gedroogd en alweer geborsteld. Nu worden nog snel achter elkaar een serie kapsels uitgeprobeerd en tenslotte is ook daar de strategie bepaald.
De avond zal beginnen met opgestoken haar (“maar niet te streng!”), dus met vrolijke (“vrolijke, niet warrige!”) haarlokjes, hier en daar. Bij deze gelegenheid komen ook fijne oorsieraden tevoorschijn met steentjes die precies passen bij Rosanne’s eigen granaat collier dat inmiddels om haar hals is gelegd. Het kapsel wordt nog een keer herhaald, en nu met alle instructies. Rosanne moet het een keer zelf doen, hetgeen haar deels lukt. Hyacint lacht en zegt dat zij zelf ook vaak om hulp verlegen zit als het echt mooi moet worden. Ze bouwt het haarkunstwerk met vlugge vingers overnieuw.
‘Kijk!’ legt ze uit, ‘Als je gaat dansen of om andere redenen ineens het gevoel hebt dat je iets met je haar moet gaan doen,’ ze glimlacht hierbij, ‘Rosanne, dan trek je even hier. Je haalt daar de spelden weg. Maar van die daar afblijven! Die laten zitten. Daar dus echt niet aankomen. En kijk eens? Nu lijkt het helemaal los, maar je hebt toch nog stevigheid en vorm. Je kunt zo wild rondspringen als je wilt. Je lokken dansen vrij maar het blijft toch goed zitten. Maar oeps, ik ben onhandig geweest. We hebben eigenlijk alles in verkeerde volgorde gedaan. Want je bent nog steeds in bikini! Wat dom van me! We zullen heel voorzichtig zijn nu. Weet je? Als het moet doe ik je haar gewoon nog een keer opnieuw. Nu niks zélf over je hoofd trekken, beloof je me dat? Je krijgt all hulp! Nou ja, het opsteken moest door mijn demonstratie van daarnet toch al opnieuw.'
Wat een project om een toch al zó mooi meisje nóg mooier te maken! Ze maken er grapjes om, pauzeren even en drinken thee. Ondertussen is de muziek klassiek geworden. De ontroerende tere pianoklanken van het langzame middendeel van Ravels pianoconcert en de tere dwarsfluit en hobo vermengen zich met de geconcentreerde bezigheid van de meisjes en het nog steeds gouden middaglicht waarin langzaam het eerste koper van de avond verschijnt. Deze muziek is vanaf deze middag voor Rosanne onvergetelijk. Ze zit met een beker hete thee op de rand van de bank, de pareo om haar schouders geslagen. Ze voelt zich ontzettend dankbaar en geliefd.
En dan komt de slotakte: de Parade der Jurken.
De meisjes hebben er een aantal weten op te scharrelen. Dat wil zeggen: ze hebben ze gewoon opgevorderd. Er bestaat een hele economie van diensten, wederdiensten en leenverhoudingen tussen de meisjes op school. De boekhouding daarvan staat nergens op schrift maar daarom niet minder accuraat bijgehouden. Het eisenpakket is min of meer duidelijk. Niet te kort, niet te lang, vrij klassiek, mooie lage hals, ook weer niet té. Als Rosanne draait op de dansvloer moet de rok zwieren. Haar benen moeten mooi zichtbaar zijn maar ze moet ook niet de hele tijd op ze hoeven letten. Dus beter geen mini, al is dat nóg zo bezig in de mode te komen. Want dan ben je de hele tijd bezig met overal vermijden van inkijk en kun je niet meer lekker dansen en springen.
Volgens dit eisenpakket hadden Hyacint en Trisha die middag de plaatselijke mogelijkheden afgezocht. Er bleek een verbijsterend aanbod paraat bij alle meisjes uit de diverse netwerken waarover ze beschikten. Ze hadden snel en behendig vastgesteld dat Hyacint min of meer dezelfde maten en proporties moest hebben als Rosanne maar dat Rosanne misschien ietsje voller was. Daarmee wisten ze genoeg en konden ermee uit de voeten. Nog buiten op straat hadden eerste keuringen plaatsgevonden . Over de kleur waren ze het aanvankelijk niet eens. Hyacint wilde eerst een donkerrode jurk. Omdat het zo mooi bij Rosanne's haren stond. Ze dachten vervolgens allebei aan wit of chamois, omdat ze dat zo toverachtig vonden, tot Trisha ineens en zonder overleg met een korenbloemblauwe jurk aan kwam zetten en Hyacint die ook prachtig vond.
Ze hadden deze drie jurken meegenomen. De donkerrode, de witte en de blauwe. En nu werden ze gepast. Tja. Niet gemakkelijk.Natuurlijk stonden ze Rosanne alledrie prachtig. Donkerrood: wow. Blauw: dromerig. Wit: ontroerend.
Moeilijk, moeilijk.
Rosanne’s haren waren ondertussen weer een warboel, en ze probeerden het passen langzaam te doen, om er geen oververhitte pas-sessie van te maken. Rosanne’s pareo bracht uitkomst. Er wás dus al donkerrood, en haar bikini was dat ook en zou schemeren. De blauwe dan?
In het korenbloemblauw kreeg het meisje iets onbenoembaars. Iets wat je emotioneel maakte en je hart een beetje sneller liet kloppen. Ja, dit was de goede. Haar donkerrode pareo kon om de blote schouders geslagen of juist lager zodat de heupen extra uitkwamen. Maar als het ‘s avonds laat aan zee ging waaien zou de pareo echter niet veel hulp bieden. De stof was daarvoor te dun.
Daphne merkte daarop snedig op dat dat voor álle jurken gold, en dus bij de keuze niet van belang was. Ze incasseerde waarderende blikken van de anderen voor haar slimme logica.
Voor de avondwindkwestie vestigden de dames hun hoop op John. Misschien zou hij wel iets bij zich hebben voor de kille noodgevallen der Lage Landen. Maar als dat niet zo zou zijn? Het ging te ver om ook dát nog te regelen.
Ze wisten niet dat de jongen zich op dat moment reeds in de liefdevolle doch ijzeren greep van zijn Italiaanse omes bevond die in al deze zaken precies wisten hoe het hoorde. In de hartenzaken, maar ook hoe je dames beschut tegen de weersinvloeden van het barbaars gure noorden, en jezelf daarmee tot heer, the perfect gentleman maakt.
De korenbloemblauwe jurk werd… ze zochten naar woorden om de plechtigheid uit te drukken, maar ondertussen werd die aangedaan, en was die woordeloos de goede. Hyacinth deed daarna nog een keer haar haren. Rosanne begon de architectuur ervan al een ietsiepietsie door te krijgen.
Ze keek naar buiten en zag dat Venus als avondster helder was begonnen op glanzen tegen de dieper wordende kleuren van een al deemsterende hemel die geleidelijk verkleuren tot zacht parelmoeren glans. Ze zag ook Trisha peinzend naar buiten kijken en realiseerde zich ineens verbaasd dat de ogen van het oudere meisje erg leken op de avondglans. Zelfs het sterretje in de glans van haar ogen leek op Venus die stralend boven het duinensilhouet stond en zachtjes neerdaalde. Trisha merkte dat het meisje naar haar keek. Ze glimlachte teder naar haar.
‘Het is allemaal goed, lieverdje.’ zei ze zachtjes, ‘Je hebt echt géén idee hoe trots ik op je ben. Wil je niet nog wat kleins eten? Daph, heb je misschien wat voor haar? Rosanne mag niet met knorrende maag naar haar afspraak gaan.’
‘O, Trish, ik weet echt niet of ik wel iets eten kan!’
‘Iets heel kleins, Rosy? Dat je straks niet bleek van de honger met hem aan tafel zit. En als je dadelijk wat gegeten hebt doen we nog je parfum.’
Ze deden haar daarna wat van de patchouli op die Rosanne bij zich had gehad en leerden haar nog nieuwe, geraffineerde plekjes.De chypre werd ook spaarzaam, maar deskundig aangebracht. Die verspreidde meteen haar toverachtig bouquet, bloemig met die aardachtige ondertoon waar ze allemaal erg tevreden over waren. Want die zou in de loop van de avond sterker worden zonder dat de bloemetjes helemaal zouden verdwijnen. En dat paste erg bij Rosanne, daar waren alle meisjes het wel over eens.
Ze moest nog even in hun midden komen staan en lopen en ze klapten in hun handen van verrukking.
‘Rosanne, je bent klaar!’ zei Trisha, ‘Volgens mij krijgt de gemiddelde bruid ongeveer de helft van de voorbereiding die jij vandaag hebt gekregen. Eén laatste keer nog voor de spiegel alsjeblieft. Oh, we zijn nog je handtasje vergeten. Zo zie je, er is altijd wat. Deze misschien? Hoe vind je die? Is er eentje van Suus trouwens.’
Rosanne wist niet wat haar meer ontroerde. Alle liefde en toewijding die ze van de meisjes had gekregen, en ook met zoveel plezier, of het resultaat. Ze begreep de schoonheid niet die ze zag. En het grootste raadsel was voor haar dat wat ze zag zij nog steeds helemaal zelf was. Ze was niet in iets of iemand anders veranderd. Ik ben in mezelf veranderd. En ik heb het zomaar gekregen.
Deze ervaring nam ze als een diep inzicht en een wonder mee.
Maar ze wilde ze bedanken.
‘Meiden! Nee sorry, verkeerd. Dit vraagt om betere aanhef. En een speech. Dus: dames..’ ze richtte zich op en merkte dat ze naar nieuw evenwicht moest zoeken om stabiel te blijven op haar zwarte, glimmende uitgaansschoentjes, ‘ik ben veel te opgewonden en ontroerd om iets zinnigs te zeggen. Daarom dan maar even “u” tegen jullie zeggen, dan valt dat niet zo op. U bent geweldig. U heeft..’
Maar ze hield de pose van wereldlijke vrouw niet vol.
‘Ach wat,’ haar stem was ineens heel meisjesachtig, klein en jong en haar ogen glansden vochtig, ‘ik vind jullie gewoonweg schatjes! Allemaal. Dank jullie wel!’
‘Graag gedaan Rosanne!’ riepen ze allemaal in koor.
En toen was het ook tijd om te gaan. Dat bleek op zichzelf nog verbazend veel tijd in beslag te nemen omdat het in de kamer een enorme puinhoop was geworden er ontzettend veel viel op te ruimen. Maar Daphne besloot na een poosje waden door de klerenzooi kordaat dat ze de deuren van haar kamers op slot zou draaien en dat opruimen morgen wel kwam.
‘Ach ja, want waarvoor heb je anders je personeel, hè?’ zei ze wuft. Ze wees met een ronddraaiend hautain en achteloos gebaar op de puinhopen, waardoor ze allemaal gierend moesten lachen.
Toen was het alleen nog een kwestie van weer je tasjes en sleutels vinden en wat er allemaal zoal zoek kan raken als je met vier jonge meiden anderhalf uur in een heftige sessie op een kamer bent geweest. Maar ze waren na nog veel gedoe uiteindelijk klaar. Twintig minuten later stonden ze in de vestibule, klaar om het huis uit te gaan. Trisha had met een snelle zwiep en een blik in de spiegel haar krullen in model gebracht.
Ze wenkte Daphne, die meteen naar haar toe kwam, en zei tegen de anderen:
‘Hyacint? Rosanne? Lopen jullie alvast naar buiten.’
Ze begrepen onmiddellijk dit het geen vraag was maar een bevel. Dat ze door Trisha weggestuurd werden. Ze gehoorzaamden.
In de kleine ruimte stonden nu het kleine blonde meisje met de blauwe ogen en het iets grotere meisje met haar donkerblonde krullen en de parelmoer ogen recht tegenover elkaar.
‘Ik wil je bedanken’ zei Trish, ‘voor wat je gedaan hebt.’
‘O, het is niets,’ begon Daphne, maar het oudere meisje onderbrak haar.
‘Jawel, dat is het wél. Je hebt wat opgeofferd van jezelf en het aan haar gegeven. Dat is ontzettend sterk en lief van je. Ik wil dat je dat weet. En Daphne, jouw tijd komt nog. Als die er is moet je ervoor gaan en niet bang zijn! En nog één ding en dan moeten wij ook gaan. We mogen ze niet laten wachten. Ik vind het ook sterk van je dat je tot nu toe maagd gebleven bent. Daar is in jouw geval echt karakter voor nodig. Nou, dat bewonder ik in je! En ook daarin komt je tijd. Dan zul je ook weten waarvoor je het gedaan hebt. Jij zult precies weten wanneer het tijd is, want daarin ben je goed. Ik wens je al het goede daarbij. En je bent me heel erg dierbaar.’
Hoe weet ze dit toch allemaal? dacht Daphne bij zichzelf. Ze voelde zich onder de blikken van Trisha ineens weer kind. Maar wel een erg geliefd kind. Het bracht haar een beetje in de war. En hoe weet zij dat ik nog maagd ben?
Trisha schonk haar weer één van haar glimlachjes en de zachtheid van haar ogen.
‘Kom Daphne, tijd om te gaan! Ga met ons mee. Je hebt dat wel verdiend.’
Ze gingen het hek door waar drie fietsen stonden. Hyacint was daar bezig een sjaaltje om het hoofd van Rosanne te knopen.
‘Om je kapsel niet direct te verpesten.’ zei ze zakelijk. ‘Maar ik heb alles bij me, hoor! Als het moet doen we het gewoon weer overnieuw.’
Inmiddels had ook Daphne haar fiets uit de schuur gehaald. Ze fietsten allemaal in een slingerende kluwen over het fietspad de weg terug naar het strand.
Bij het raam in de woonkamer stond de moeder van Daphne. Ze keek het groepje peinzend na. Wie zou die Trisha toch zijn? vroeg ze zich af.