TOEN ZE ENKELE dagen later op Logan Airport aan het inchecken waren, zag Vengas ineens zijn moeder Sheila en zijn stiefvader John. Hij stootte zijn vriendin met zijn elleboog aan: ‘Tara! Moet je kijken! Dit is echt heel bijzonder!’ Hij wees op ze.
‘O, wat een leuke mensen, Vengas! Je weet, ik ben dol op mensen kijken.’
‘Je snapt het niet! Daar staat mijn moeder met haar man!’
‘Wat? Huh? Je ouders?’
‘Ja, sort of.’ Hij grijnsde, ‘Mijn moeder is mijn mama! En hij is mijn vader. Uh.. niet biologisch of zo, maar ècht!’
‘O, honey, dat vind ik nou zo leuk aan jou op deze planeet. Altijd die frisse kijk op dingen! Hoe je dat toch noemt: niet biologisch maar echt! En nu kan ik dus door jouw ruimtetelescoop stiekem naar jouw moeder en jouw èchte vader kijken, voordat ze dat zelf in de gaten hebben. Ik ben het trotse scheepsmaatje van jou, fris kijkende alien-man.’
‘Niet alleen maatje,’ zei hij, ‘Je was toch ook mijn maîtresse en mijn uit slavernij vrijgekochte waarzegster? Kom mee! Geen idee wat ze hier in de vertrekhal doen. Let’s meet them!’
Ze holden naar ze toe.
Sheila liep naast John met haar rolkoffers naar de incheckbalie en was bezig om zich heen te kijken. Tot haar grote verrassing zag ze ineens haar zoon Vengas, die met een paar grote sprongen voor hen stond en hen kordaat de weg versperde.
‘Mam!’
‘Vengas! Wat een verrassing!’
Moeder en zoon vlogen elkaar om de hals. Daarna was John aan de beurt.
‘Hi, John!’
‘Hey, son of mine! Mister King of Hearts!’
Hardhandig geknuffel en dikke zoenen van de beide mannen.
Lytara keek nieuwsgierig naar de drie mensen. Er verscheen een soort opgeruimde ontspanning in haar blik. Vengas, Sheila en John zagen het alle drie.
‘Waarheen zijn jullie onderweg?’ Ze vroegen het allemaal tegelijk aan elkaar, zodat de antwoorden ook door elkaar heen buitelden:
‘..naar een festival ergens in Europa!..’ ‘iets cultureels, Zuid Europa op een berg,..’ ‘ een festival wat je zelf maakt terwijl het plaatsvindt..’ ‘... o, op reis met Vengas mee, hij had zo iets leuks gevonden..’
En ze bleken allemaal hetzelfde vliegtuig te hebben geboekt.
‘Mam, hoe kan dat? Wat toevallig! Hee, vertel me toch! Hoe kwamen jullie hier zo bij?’
‘Veng, we wilden er even tussenuit. En omdat we ons toch overal thuis voelen, hebben we gewoon maar wat geprikt. John zag op een site iets over een stadje met een burcht en een festival dat je zelf mee kon vormgeven en eh… nou hier zijn we dus.’
‘Mam! Maar dat is dan waarschijnlijk precies hetzelfde festival. Want daar gaan wij ook heen! Hoe vind je dit?’
‘Wat? Hetzelfde festival? Weet je dat zeker?’
Vengas noemde de plek waarheen ze onderweg waren. Sheila knikte.
‘O, maar wat toevallig, lieverd! Wat leuk! En wat een verrassing! En wat heb jij een leuke vriendin bij je! Oh, I’m sorry! Ik mag van jou nooit commentaar geven.’
‘Ik heb het allang gehoord’ zei Lytara, ‘Dus u kunt het niet meer ongedaan maken. Nou, zal ik dan maar beloven mijn best te zullen doen voor hem, hem te eren en lief te hebben en zo? Hij is het namelijk waard. Trouwens: ik heet Lytara.’
‘Hi, Lytara! Pleased to meet you! Ik heet Sheila. Voor jou dan, hè? Voor Vengas ben ik: The Mom.’
Vengas knikte, rolde met zijn ogen en draaide bezwerend met zijn wijsvinger in de lucht: ‘Yeah! The Mom! Not just: A Mom. En kijk, deze man hier, Lytara! Dit is hem: The Dad!’
‘Not just: A Dad?’ vroeg John met een twinkeling in zijn ogen.
Als antwoord kneep Vengas hem zo ongeveer fijn.
‘Au! Woesteling! Hi Lytara, voor jou ben ik dus John.’
John en Lytara keken elkaar onderzoekend aan. Ondertussen vond op onderhuids niveau een verborgen taxatie plaats, die over en weer erg gunstig uitviel.
‘The John?’ vroeg Lytara.
‘Ja zoiets. Zeg, Lytara, knijpt hij jou ook altijd zo hard?’
‘Heel hard! Maar ik knijp altijd terug. We hebben voor de duur van de vlucht even wapenstilstand gesloten. Anders komt er teveel turbulentie.’
‘Hmm, dat is dan niet erg lang. Zeg, waar zitten jullie in dat wiebelende ding?’
‘Nogal voorin. 5A en B.’
John keek op hun eigen instapkaarten.
‘Maar dat is toch niet te geloven!’ riep hij uit, ‘You see, wij namelijk ook! Oh, ik bedoel natuurlijk niet precies dezelfde stoelen, dat zou een beetje erg krap zijn. Maar wel op dezelfde rij. We hebben 5E en F! Wat vind je daar nou van?’
Vengas keek ze allemaal ernstig aan.
‘Wat ik ervan vind? Ik vind het allemaal ontzettend bizar! Hoe kan dat nou? Maar ook geweldig! En vertel me nou toch eens hoe jullie hier op Logan Airport gekomen zijn?’
‘Met de fiets.’ zei John met een uitgestreken gezicht.
‘We hadden een stop-over’ zei Sheila, die de opmerking haar man negeerde, ‘We zijn natuurlijk vanuit Atlanta komen vliegen. Op het laatste moment werd onze verbinding omgeleid via Boston. O, maar ik vind dit zo leuk, Vengas! Ik zei op weg hierheen nog tegen John: “Ik begin Vengas langzaam aan echt te missen, het is alweer zo’n poos geleden.” En moet je eens kijken! En wat zie je er goed uit! En nu reizen we zelfs samen!’
‘Wacht even,’ zei John, ‘nu we het daarover hebben, vraag ik het misschien toch maar even. Vinden jullie dat eigenlijk wel in orde zo naast elkaar op een rijtje te gaan zitten? Ja eh…. we zijn nu eenmaal toch je pa en moe, hè? Willen jullie niet wat meer eh.. privacy?’
Vengas kende dit soort goed bedoelde maar over-verantwoordelijke oprispingen van zijn stiefvader.
‘Oh,’ zei hij opzettelijk heel traag alsof hij moest zoeken naar wat John bedoelde, ‘Jaja, Dad. Op een rijtje zitten, hmm. En of dat in orde is. Tja, het vliegtuig zal daar toch wel tegen kunnen? Dus ik snap niet zo goed waarom… Oh! Wait a minute! Aha! Dus eh..als ik jou goed begrijp bedoel je: jullie oudjes zouden jullie net omgeboekte vlucht best nog een keer willen omboeken? Uit pure liefde en respect voor ons en onze jonge, pril-verliefde behoefte aan privacy? En even technisch: hoe wil je dat dan doen, Dad? Via Toronto vliegen misschien? En dat allemaal vanwege onze tere zieltjes? Wow, maar wat een aanbod!’’
Hij keek John aan. Ze barstten allebei in bulderend lachen uit.
‘Wees gerust, John!’ proestte Vengas, ‘We wonen al een poosje samen! Maar ik ga er natuurlijk niet alleen over. Lytara, wat vind jij? Mijn vader is bezorgd.’
Die had overduidelijk pret in dit gesprek tussen haar vriendje en zijn aangenomen vader.
‘Ik ben erg netjes opgevoed’ zei ze, ‘en ik kan er weinig aan doen dat ik dat ook schijn uit te stralen. Dat maakt dat, wat ik nu ga zeggen door niemand wordt geloofd. Zelfs als het waar is. So I am thrilled! How wonderful! Nou, zal ik jullie misschien zeggen hoe ik het echt vind? Ik vind het heel leuk om jullie te ontmoeten! Ik was best nieuwsgierig naar de ouders van Venga. En nu komen we jullie zomaar tegen! Dus wat mij betreft is het prima op dat rijtje. En als ik onderweg in slaap val komt dat niet door jullie, maar omdat ik vannacht heel kort geslapen heb. Zo, en nu zijn jullie weer aan de beurt. Jullie mogen nu denken: Wat een beleefd en welopgevoed meisje heeft onze zoon toch aan de haak geslagen!’
‘Maar eh… Lytara? Dat is toch ook zo?’ vroeg Vengas met quasi- onschuldige, grote blauwe ogen, ‘Au! Au! Hee, niet zo hard slaan! Tara! Laat los!’
‘Beleefd. Netjes opgevoed!’ stelde John zakelijk vast terwijl hij het tweetal in gevecht gadesloeg, ‘Sheila, je ziet het. Allebei uiterst keurige, beschaafde en beheerste mensen. Niks mis mee. Well, that’s settled then. Kom, we gaan aan boord!’