JOHN WAS DIE ochtend vroeg opgestaan en vertrokken. Sheila probeerde langer te slapen. Het lukte maar half. Haar slaap bleef licht. De geluiden en geuren van buiten drongen al de slaapkamer binnen. Het werd warmer. Na korte tijd ging ze uit bed. In de badkamer hing aan een hanger haar gele jurk te drogen. Ze had die gisteren voor het slapen gaan nog even door een sopje gehaald. Ze aarzelde en koos in een opwelling een andere jurk. Eentje die ze nog niet had gedragen sinds ze hier was. Beige, lang, met wijde mouwen, een vierkante lage halslijn, met daarlangs meanderende applicaties in goudkleur en donkerrood. Een mengeling van chic en bohémien.
Zo voelde ze zich, nu ze wakker was: ongeveer in deze mengeling. De jurk was op dat punt echter duidelijk meer in balans dan zijzelf. Fijn om die vandaag te dragen dus. Alle beelden en herinneringen van gisteren kwamen in haar op. Die ontmoeting met Alicia. Dat landgoed waar ze gisteren geweest was en dat.. haar te koop was aangeboden? Te koop? Haar bijna voor niks gegeven werd? Haar dringend gevraagd was of ze zich ermee wilde verbinden? Alsof ze om een gunst werd gevraagd. De roep van het zachte land zelf? Tot haar, Sheila. Niet tot de vrouw met haar familiaire verbindingen en loyaliteiten. Die waren er natuurlijk en maakten voor een groot deel de vervulling van haar leven uit. Maar deze roep was anders. Die was helemaal gericht op haar persoon.
Iets wat fluweelzacht van aard was en waaraan je toch geen weerstand kon bieden. Onweerstaanbaar. Noem je dit nou het lot? En is het lot dwingend? Of is het juist vrijheid? Is het ultieme vrijheid?
Is het dus vrijheid om het noodzakelijke te voelen en er naar te handelen zonder dat er een nood-zaak is? Zonder dat er nood is? Zonder dat er ook maar iets klemt? En wat doe je dan, wanneer er niets hoeft? Dan ben je zelf aan zet. En wat zeg je, wat doe je dan zelf? Helemaal zelf? Mag je het eindelijk eens zelf zeggen? Wat zeggen je hart, je lichaam, je voeten, je zintuigen? Maar ben je dat niet juist zelf? En hoe kan zoiets van de vorige dag zó matchen?
Ze wist het eigenlijk al.
Ze dronk op de kamer wat water uit een karaf.. Ze kleedde zich aan en ging vlug de straat op. Op zoek naar het equivalent van een caffè latte: een galão, het woord had ze geleerd. Als vanzelf belandde ze op dit vroege uur in de bar van Jorge. Want die was natuurlijk al geopend. Hij begroette haar vrolijk.
‘Sheila, bom día! Ik maak meteen een flinke galão voor jou klaar. Je bent er vroeg bij!’
‘Ja, John was heel vroeg uit de veren vanochtend. En mij lukte het daarna niet erg om uit te slapen.’
‘Mag ik naar eigen inzicht een ontbijt voor je maken? Heb je veel of weinig honger?’
‘O heerlijk. Graag! Weinig honger.’
Toen even later de koffie werd gebracht met, een paar hartigheidjes erbij, had Sheila haar beslissing genomen. Meteen doen: Jorge om raad vragen.
‘Jorge, mag ik je iets vragen? Het gaat over mijn bezoek gisteren.’
‘Aan het landgoed van senhora Moraves?’
‘Ja.’
‘En? Hoe was het?’
‘Heb je even tijd?’
‘Ja, nu wel. Het is nog vroeg. We gaan even in de salon zitten als je het goed vindt. Ik maak voor mezelf ook wat. Momentje.’
Even later zaten ze in twee fauteuils in de zitkamer. Zij met haar ontbijt. Jorge met een bica.
’Dus,’ zei hij, ‘vertel me. Hoe was het? Of nee: verkeerde vraag van me. Het gaat niet om mijn nieuwsgierigheid. Sorry. In plaats daarvan: wat kan ik voor je doen?’
Sheila vertelde uitvoerig over haar bezoek van de vorige dag. Jorge luisterde aandachtig en liet door zijn reacties merken dat hij veel plezier in het verhaal had. Toen het verslag gedaan was vroeg Sheila onomwonden, wat Jorge van dit aanbod vond.
Hij knikte.
‘Sheila, ik zal je eerst vertellen wat ik al weet. Ik ken senhora Moraves een beetje en ik weet uit welke familie ze stamt. Dat is in ons land, net als in Spanje, altijd heel belangrijk. Ik weet niet hoe dat bij jou in de USA is. Waarschijnlijk is het overal en altijd van belang. De Nieuwe Wereld lijkt voor Europeanen misschien anders op dat gebied. Selfmade man is toch een Amerikaans begrip? Selfmade woman weet ik niet zo. Dat is een andere discussie. Dus misschien gaat het bij jullie anders, misschien ook hetzelfde. Het is iets algemeen menselijks denk ik. In elk geval: wij zijn hier niet in de USA. We zijn hier in een heel oud land met lange en sterke tradities. En hier ken ik de verhoudingen wel zo’n beetje. Dat komt omdat ik altijd op dezelfde plek zit, en door mijn werk, ook voor McIntyre, veel contacten heb. Daardoor ben ik in de loop der jaren een boel te weten gekomen. Welnu: sommige dingen veranderen. Andere bijna niet. En bij dat laatste horen families en landgoederen. Ik ken de plek waar je gisteren was. Ik ben daar ooit zelf geweest. Het ging ook toen om iets zakelijks. Ik weet niet meer wat precies. Het kan zijn dat een stuk land aangekocht of juist verkocht moest worden. Mensen halen me dan graag erbij. Ik heb dus mijn eigen indruk. Sheila! Het is echt een prachtig landgoed, en het bevindt zich op een mooie en goede plek. En wat La Moraves zelf betreft: nu gaat het dus om familie, die is prima. Haar verhaal klopt. Ik ken de persoon die jij Don Felipe noemt ook van naam. Ik weet dingen over hem. Hij is zakelijk maar vooral wat jullie Angelsaksen noemen: a noble gentleman.’
Hij somde op op zijn vingers: ‘Goeie plek dus, en goeie mensen, en waarschijnlijk een goed aanbod,’
‘Jorge, moet je horen! Ik heb in Sevilla deze Don Felipe zelf ontmoet. Hij was de man van ons boottochtje. Daardoor belandden we in dat hotelletje afgelopen woensdag. Jij hebt nog vervoer geregeld, van daar naar het vliegveld.’
‘Oh? Nou, dat is echt wel toevallig. Of is dit misschien allemaal Felipe’s bekokstoven geweest? Daar zie ik de oude baas best voor aan. Hij is vriendelijk, maar ook een vos, op een prettige en zonnige manier. Een zonnige vos, die dan ineens even met zijn zuster is gaan bellen.’
‘Ja, zo klinkt het wel een beetje. Zo vertelde zij het ook aan mij.’
‘Dan ben je waarschijnlijk door een ballotage heengegaan en daar goed uitgekomen. Boottochtje, en ondertussen… Interessant. Zo gaan die dingen hier vaker. En Sheila, wat wil je nu van me?’
‘Jorge, ik wil zakelijke raad! Ik wil vandaag reageren op het aanbod. Ze stelde geen deadline of zo, maar ik het het gevoel er goed aan te doen er snel achteraan te gaan.’
‘Dan betekent dat dat je weer contact opneemt met Alicia. Nou, die is op het festival. Dus dat is niet zo moeilijk.’
‘Nee, ze is op dit moment op het landgoed. Ze keert morgen terug. Zelf heb ik het gevoel dat we vandaag zakelijk een volgend stapje moeten zetten. Ik weet alleen niet precies hoe.’
Jorge leunde achterover en vouwde zijn beide handen samen achter zijn hoofd. Hij keek Sheila waarderend aan.
‘Sheila, je hebt dit soort dingen waarschijnlijk nooit eerder bij de hand gehad, is het wel?’
‘Eh nee, ik zit niet zo in de landgoederen.’
Hij lachte.
‘Wat jij nu voelt hè? Het feit dát je dit voelt. Dát is dus zakelijk. Dat is prima. Dat is gevoel hebben voor een zaak en ernaar handelen.’
‘Maar wat is je advies?’
‘Heel simpel. Alicia opsporen en haar dat zeggen. Alleen dat. Heb je haar telefoonnummer?’
‘Ja, dat heb ik.’
‘Dan is dit mijn raad. Bel haar op en zeg haar dit. Precies wat je tegen mij zei. Het is lekker vroeg op de dag. Dat geeft precies het juiste signaal. Ze heeft al haar prijs genoemd. Je weet daardoor dat het haar totaal niet om geld te doen is. Als je een prijsonderhandeling zou moeten voeren zou je langer kunnen wachten maar daarvoor is nu geen noodzaak. Dus bel maar.’
‘Wat spannend! Maar dat ga ik dan nu doen. Eh Jorge, er zit niet ergens een addertje onder het gras?’
Hij lachte opnieuw.
‘Fysiek? Waarschijnlijk een heleboel. Je doet er goed aan de fauna aldaar goed te leren kennen. Nee gekkigheid, het is beeldspraak, die je bedoelt. Nee. Sheila, die mensen zijn betrouwbaar. Ze hebben een hele hoop goede naam en reputatie hoog te houden. Ze zullen je niet bedonderen, Felipe niet, en Alicia niet. Broer en zus zien iets bijzonders in je en willen een bijzondere plek in goede handen weten. Match dus.’
Ze had ondertussen haar telefoon tevoorschijn gehaald en koos het nummer van Alicia. Die nam vrijwel direct op.
‘Sheila! Wat fijn dat je belt! Heb je er een nachtje over geslapen? Ik heb je wel verschrikkelijk overvallen hè, gisteren?’
‘Alicia, eh….hoe zal ik het zeggen? Ik eh.. ik heb het gevoel dat ik zakelijk een volgende stap zou willen zetten. Maar ik weet nog niet precies hoe. Maar ik vind dat je dat moet weten. Volgende stap.’
‘Oh, weten? Dat klinkt heel beheerst. Maar zeg me eens, bespeur ik daar enthousiasme? En dan Noord-Amerikaans terughoudend verwoord? Ik vraag maar even, dearie.’
‘Okay,’ zei Sheila, ‘Alicia, ik ben gewoon wild enthousiast! Misschien is dit echt een goed plan.’
’Wat fijn!’ zei Alicia, ‘Dank je wel. Weet je, ik vond het heel fijn met je gisteren en ik denk er ook zo over. En ik vind jouw zakelijk gevoel hierover prachtig. Ook jouw “misschien”, wow. Honey, het is ook echt groot, wat er op je afkomt. Weet je wat? We gaan die volgende stap meteen plannen. Je bent enthousiast, wat fijn! Maar je houdt je opties nog even open. en dat is wijs. Wat mij betreft doen we nu even heel ouderwets. Sheila, zullen we er dan allemaal flink indrukwekkend manvolk bijhalen, met van die strakke koffertjes, papieren, en laptops en kennis van zaken over de duistere regels van de Portugese, Spaanse en Amerikaanse belastingen. En burenrecht en plaatselijke politiek. Denk je dat we dat morgen al zouden kunnen doen? We gieten het netjes in de vorm van partij en wederpartij. Dus ik zorg dan voor een kleine delegatie. En jij ook. Wie zullen we gaan vragen? Ik vraag natuurlijk Felipe. En die brengt dan wel iemand mee. Of meerdere iemanden. Overleg jij even met Jorge. En vraag ook gezellig je man erbij. Gewoon omdat hij jouw man is en het hem natuurlijk raakt. Even tellen. Dan heb je dus ons tweeën plus John, dan dus Felipe met iemand, en nog iemand. Laten we zeggen dat jij ook nog twee deskundigen of hoe je ze ook wilt noemen meebrengt. Als je Jorge meekrijgt zitten we in totaal op negen. Nou, is dat niet mooi? Dat is natuurlijk een prachtig getal. Geeft echt gewicht aan de boel. En wat mij betreft worden er nog helemaal geen handtekeningen gezet. En John? Hij heeft het ook nog niet gezien, toch? Of zijn jullie stiekem bij mijn plekje voorbijgereden?’
‘Nee hoor,’ lachte Sheila, ‘we hadden geen enkele gelegenheid daartoe. En John is vandaag ook iets anders naar Lissabon op pad . Maar hij is ontzettend benieuwd.’
‘Misschien is iets voor aanstaande zondag?’ vroeg Alicia, ‘Ik vraag alvast vanwege de ovenschotel. Nou ja, ik hoef het ook niet precies te weten. Ik plan gewoon een flink formaat in, en hij kan altijd nog de vriezer in. De ovenschotel bedoel ik. Niet je man, hoor!’
‘Alicia!’
‘Oh, je kent me nog niet. Ik heb een hele ondeugende kant die ik door mijn ernstige bezigheden niet zo laat zien. Maar die is er wel. Ik bedoel maar te zeggen, jullie zijn allemaal van harte welkom.‘
‘Dank je wel! Goed plan. Ik praat er met Jorge over. Nou dag hoor!’
‘Dag Sheila! Je bent tof, weet je dat? Daag!’
Verbinding verbroken.
‘Zie je?’ zei Jorge, nadat Sheila hem verteld had, ‘Zó gemakkelijk is dat dus. Zal ik een meeting regelen? Een plek, een tijd. morgenochtend denk ik. ‘s Middags is niet zo gunstig vanwege alle festiviteiten. Wil je mij erbij hebben?’
Sheila knikte.
‘Ja, heel graag.’
‘En dan nog iemand anders.. Oh, weet je wat? Ik vraag Jerome er wel bij. Jerome is financial controller van McIntyre-Europe en doet het graag als ik hem vraag. Is dat akkoord?’
‘Dat is helemaal goed. Business and finance guys erbij. Dat bedoelde Alicia toch?’
‘Bijna goed. Want kijk, jullie zijn hier de business women. Wij zijn maar jullie technische hulptroepen. Alicia moet een goede reden hebben gehad om jou dit landgoed aan te bieden. Het is leuk als dat helder wordt en met veel getuigen. Want dat is niet niks. Nou, geregeld dan. Althans bijna. Ik bel het hele zaakje wel rond. En nu moet ik verder.’
Hij stond op en maakte aanstalten naar de bar terug te lopen.
‘Jorge?’
‘Ja?’
‘Ik doe dus een beroep op jouw deskundigheid. En op die van eh… van Jerome toch zei je? Wat moet daar tegenover staan?’
Hij kwam meteen terug en ging weer even tegenover Sheila zitten.
‘Tjaa..,’ zei hij langzaam met een peinzende blik. Ineens lachte hij.
‘Je bevindt je op dit festival. Je bent toch deelneemster? Weet je dan nóg niet hoe het hier zit? Weet je nog wat ik jou en John de eerste dag dat jullie hier waren heb verteld? De inhoud van het festival bepalen de deelnemers. Wij van de organisatie bieden als het even kan unlimited resources. Dat kunnen we dankzij McIntyre zoals je weet. De hele inzet berust op geloof in de mensheid. Dat klinkt wel een beetje megalomaan als ik dat zo zeg maar daar komt het wel op neer. Dat is echt onze visie.
Welnu Sheila: jij bent tot dusverre een heel bescheiden maar erg behulpzame deelnemer geweest die al een aantal enorme bijdragen heeft geleverd. Je kunt je meesterlijk op de achtergrond houden. Maar weet je wat? Dat kan ik ook. Op een heel andere manier dan jij. Maar ik herken dat dus. Jouw John heeft hier heel wat ontketend. Maar jij en ik weten dat hij dat alleen kan omdat jij onvoorwaardelijk achter hem staat. En ziedaar: nu wordt jij eens gezien, in wie jij eigenlijk bent. Er komt iets van formaat op gang. Ik denk dat dat het juiste antwoord is op jouw manier van bijdragen leveren.
Persoonlijk heb ik geleerd diepe eerbied te hebben voor wat dit soort Spaanse families bezielt als ze iemand zulke dingen gaan voorstellen. Ik weet zelf dat dat alleen heeft kunnen gebeuren dankzij ons gekke festival. Kwestie van oorzaak en gevolg en de juiste gelegenheid. Maar daarmee past deze ontwikkeling dus volledig in de doelstelling van ons festival. Dat maakt me enthousiast en dankbaar. En dus zet ik onze unlimited resources graag in.
Beschouw het maar als een bescheiden bijdrage. Geloof me. Ik heb hier enorm, gloeiend plezier in! Dát is wat er tegenover staat. Dat ik me nu al verschrikkelijk op deze zaken-meeting verkneukel.
Nog even praktisch. Die vindt niet op het landgoed van Alicia plaats, denk ik. Ze is in de gauwigheid iets vergeten. Zij wilde het optreden van Rocio meemaken. Dan is het handiger als ze hier is. Ach wat, of de bespreking vindt toch op het landgoed plaats en dan regelen we weer vervoer. We zullen wel zien. Maar houden gaan we die bespreking! Je zult merken dat echt zakelijk zijn idealiter vanuit het hart gebeurt. Hoofd erbij houden en op gepaste momenten handjes schudden prima, maar het eigenlijke gebeurt vanuit het hart. En dear Sheila, dank je wel dus dat je me gevraagd hebt!’
Sheila was hier helemaal door ontroerd. Ze wist niet meer wat ze hierop moest zeggen. In plaats daarvan stond ze op. Jorge stond ook op. Ze liep op hem toe, drukte hem de hand en kneep even in zijn arm.
‘Tot uw dienst, mevrouw….. mevrouw, met de moeilijke achternaam.’
‘Zeg dan Carpenter.’
‘Geen sprake van! Eh, iets met Ilvique?’
‘Bijna goed, Jorge! Yllwyggdrennar.’
‘Ilviquedreñar?’
‘Nice try. Zoiets. Dank je wel, Jorge.’
Daarna ging Sheila eindelijk die wandeling doen die ze gisteren al van plan was. Lopen langs de beek naar beneden deed haar goed. Zij vulde haar fles af en toe met koel water, dronk eruit en vulde opnieuw. Mijmeren, mijmeren.
Over wat zakelijkheid bleek in te houden. Zo anders dan ze altijd gedacht had. Ze plukte vijgen, en frambozen, kauwde en liep verder. Ze dacht aan ezels en olijfbomen. Ze dacht aan het bootje van Felipe waarin zij en John zich hadden laten meevoeren op de grote Guadalquivir.
Ze dacht aan hun kinderen.
Ze had op dat moment geen idee dat er nóg een goede reden in aantocht was om een huis in Portugal te gaan bewonen, niet al te ver van dit stadje vandaan. Maar dat gaf niet. Je hoeft tenslotte niet altijd alles meteen te weten als het om echt grote beslissingen gaat.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: