INEENS STOND ANDRÉS voor Paola.
‘Bergbewoner van me!’ riep ze verrast uit,’ Hoe ben jij nou zo snel hier gekomen? En zo vroeg! ‘
‘Niet bergbewoner..’ lachte hij en begon ondertussen Paola overal te bedelven onder kussen en liefkozingen, ‘maar een zeeman! Ik was aan zee! Voel je dan niet dat ik een sailor geworden ben? Ruik je het niet? De zoute zee, de vissen, de schaaldieren. Zie je dan niet de grijze golven van de ocaan in de zilte spiegels van mijn ogen?’
‘Nee,’ zei Paola, ‘ik zie jou. En ik voel wel je handen! Ik ruik ook van alles..,weet je wat, neem dadelijk maar even een flinke douche. Zeg, en ben ik nu jouw zandkasteel?’
‘Je bent mijn stralende, mijn lieve.. Huh, wat zei je?’
‘Laat maar. Je bent er! Je weet dat ik nog dienst heb?’
‘Paola, het is heel eigengereid van me, maar ik heb aflossing voor je geregeld. De dokter uit het naburige dorp zei dat zijn assistent tijd heeft en benieuwd was naar het festival. Hij komt dadelijk. Heb ik onderweg gemanaged! Ik vond dat wij wel even vrij verdiend hadden. Ik hoop dat je het okay vindt!’
‘Natuurlijk! Fijn! Hoe ben je hier gekomen?’
‘Liefje, ik bèn er. Is dat niet voldoende?’
‘Jawel, maar ik ben toch nieuwsgierig.’
Andrés was vertrokken kort, nadat Anthony van het strand was gekomen en op bed was gegaan. De koorts die ze gemeten hadden was te verwachten geweest. Francesca had gezegd dat ze bij haar man bleef waken en verder wist wat ze moest doen. Daardoor was Andrés tegen de middag al vrij geweest.
‘Maar hoe ben je dan zo snel..?’
Hij had nog even met Mendes contact gehad, die tevreden was over het verloop en bevestigde dat een reactie zoals Andrés die beschreef, gewoon te verwachten was. Mendes vroeg waar hij heen moest. Andrés had het stadje genoemd en het festival. En dat hij daar eerstehulparts was.’
‘Hé, wacht eens even?’ had Mendes toen gezegd, ‘We hebben net een patiënt binnengekregen die met de heli uit Badajoz moest komen. Best wel spoed. Ze hebben nu even pauze en gaan dan op terugweg. Blijf je even aan de lijn? Misschien kan ik vervoer terug regelen. Het kan zijn dat je dan even de arts aan boord moet zijn, voor het geval er ook weer een patiënt terug moet. Accoord?’
Met als gevolg dat Andrés tien minuten later door senhor Ribeiro in de limousine werd geladen, twintig minuten later bij de heliport voor het terrein van het Santa Maria stond, vrijwel direct aan boord werd geholpen van de helikopter, die meteen koers zette naar Badajoz, waar een andere limousine hem al opwachtte en..
’Voilà’ , vatte hij de reis samen.
‘Je bent er, liefste! Heb je nog iets gedaan aan boord?’
‘Behalve jouw aflossing geregeld en naar buiten gekeken heb ik een cryptogram uit de krant opgelost en ingestuurd. Dus als we binnenkort rijk worden? Dan weet je waardoor dat komt.’
‘Dan komt dat allemaal door jou! Je bent een knapperd. Kijk, daar is de aflossing!’
Een kwartier later had ze alles uitgelegd en overgedragen. Weer een kwartier later waren ze samen terug bij hun tuinhuisje. Het leek zó lang geleden dat ze daar voor het laatst waren geweest. Paola had op de eerste hulppost geslapen vannacht. Daarvoor was de dag en de nacht in Sevilla geweest.
Daniela was in de tuin bezig en begroette ze hartelijk. Ze zag dat het paar vermoeid was en deed de deur van hun verblijf met een zwaai open.
‘Siësta voor jullie! Meteen!’ zei ze kordaat. Het was een bevel.
‘Si, Daniela, siësta!’
‘En als jullie wakker zijn, heb ik taart voor jullie.’
‘Je bent een schat, Daniela.’
‘Voor jullie wel. Anderen vinden mij maar een feeks.’
‘Je moest mij eens zien met vervelende of dronken patiënten!’ zei Paola.
‘Hup, naar bed, jij!’ zei Daniela, ‘Jij en jouw Mr. Bean.’
‘Volgens mij wil je zeggen: “mister Bee”. Vanwege de bijen toch?’
‘O ja. Mijn Engels is erg slecht. Bee, niet Bean. Ja, ik zei dat vanwege de bijen.’
De zon scheen en de bloemen geurden. De bijen zoemden zachtjes. Het rook kruidig en het warme hout van de schuur gaf een harsachtig aroma af. De vensters waren open, zodat een lichte bries verkoeling gaf.
Paola en Andrés sliepen samen.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: