SAMEN ETEN EN dansen liepen min of meer in elkaar over. Ze zaten in de binnenhof van het kasteel aan een van de tafeltjes tussen de bomen onder guirlandes van kleurige lampjes. De band speelde weer, in de zelfde samenstelling als een paar dagen geleden. Ze zagen Paola’s witte doktersjas keurig opgevouwen naast het podium liggen, met daarnaast het onafscheidelijke propvolle tasje dat John zo goed van zijn dochter kende: met daarin de stethoscoop, haar eigen thermometer en bloeddruksetje, de etui met eerste hulpspulletjes, latex handschoenen, spuiten en een losse, wilde knoedel haarelastiekjes voor Paola’s artsenpaardestaart. Aan de muziekstandaard hing haar telefoon met een aantal van die elastiekjes vastgebonden. Voor het geval dat.
Natuurlijk. Andrès was er niet. Hij was mee op de expeditie naar Lissabon. Zij was dus de enige arts in functie hier. Maar dat belette haar niet vanavond ook artieste te zijn. Eenmaal speelde de band een instrumentaal nummer en merkten John en Sheila pas na enige tijd dat Paola er niet was en ook haar doktersjas en dat tasje ontbrak. Na een paar uitvoerige instrumentale solo’s van de bassiste en de bandoneonist namen de musici even een pauze. En daar was ze alweer, kennelijk terug van een of ander medisch internmezzo en zong verder met overgave, in haar Braziliaans getinte Portugees of Spaans.
Ze herkenden meer gasten dan een paar dagen geleden. Ze zagen Perry en Kate als middelpunt van een soort lemniscaatachtige dubbele kring die aan de binnenkant voornamelijk uit dames en aan de buitenkant uit heren bestond. De laatsten zagen er opvallend schoongeboend uit, met nog natte haren, rood glimmende gezichten, en smetteloos frisse hemden. Daaruit leidden John en Sheila af dat deze mannen waarschijnlijk deelgenomen hadden aan het Medieval Mud Tournament, en zich nu in hun verschijningsvorm bevonden van ná het douchen.
Perry en Kate dansten. Ze deden het schitterend en welbewust van de aandacht die ze naar zich toe trokken. De vrouwen en mannen uit de beide kringen begonnen ook innig met elkaar te dansen. Misschien volgden veel stellen het voorbeeld van hun Lady en Lord deze week. Overdag elk je verschillende bezigheden hebben en ‘s avonds samen gaan eten en dansen.
Ook John en Sheila hadden vandaag zo’n dag gehad. Ze dansten nu met elkaar. Ze ontkwamen er niet aan dat een nieuwsgierige Lord Perry Sheila meteen kaapte, nadat zijn vrouw hem had verteld wie zij was. John belandde prompt in de armen inclusief de enigszins duizelingwekkende uitstraling van Lady Catherine zelf, die zeer van John gecharmeerd bleek en onomwonden toegaf ook erg nieuwsgierig te zijn naar het verloop van Sheila’s ontmoeting deze dag. Maar ze beloofde hem dat ze het haar zelf zou vragen.
Na nog wat wisselingen en verdere kennismakingen in deze kring van voornamelijk Britten hielden zij tenslotte elkaar weer in de armen. John stuurde hen beiden al dansend naar de voorkant van de dansvloer, vlakbij de musici. Ze wierpen allebei kushandjes naar hun mooie zingende dochter die subtiel naar ze terugzwaaide, zonder dat het opviel.
Daarbij rustte een korte, diagnostische blik van Paola op hen. De muziek wisselde naar iets dat Paola waarschijnlijk koos door wat ze gezien had bij haar vader en Sheila. Opwinding. O zo goed verstopt. Want zij konden beheerste mensen zijn, of tenminste daarvoor doorgaan. Maar je bent niet voor niets arts én dochter en je hebt dus geleerd door de indrukken en je folks heen te kunnen kijken. De muziek die ze hen als antwoord schonk omhulde hen als een warm bad, een mantel, een rozentuin, iets heel erg liefs. De boodschap kwam over. Man en vrouw waren heel dicht bij elkaar.
Het bleef echter oppassen met haar intuïtieve vader, die dat hele lieve van zijn dochter natuurlijk haarfijn bespeurde, maar daarin op zijn beurt iets anders las waarover hij eerst niet nadacht. Maar de boodschap was ondertussen al reddeloos overgekomen. Gunst, zou ze in verwachting zijn?
Precies op dat moment keken de dansende John en zijn zingende dochter elkaar in de ogen. Ze werden allebei nog meer ontroerd. Dat was genoeg. Hij wist het.
Hij fluisterde het Sheila toe. Als antwoord draaide zij zich om nestelde zich in zijn armen die van achteren om haar heen waren. Ze draaide haar hoofd en kuste hem lang en aandachtig, terwijl hun voeten langzaam tot stilstand kwamen, alsof ze die vergaten.
De musici waren te zeer kunstenaar om dit niet op te merken en in te vlechten. Het nummer dat ze speelden kwam eveneens tot langzame innige stilstand alsof ze al die tijd filmmuziek hadden gemaakt die een handeling begeleidde. Opnieuw een kushandje, alweer van hun dochter. En weer die tere, stralende blik, met dat vleugje erbij, iets van wijdte..
Oh, zie je het? Wat ontroerend! Ach dochtertje. En nu netjes afwachten tot ze het een keer in woorden aan je zal vertellen, John. En dat kan nog wel even duren, zei hij tegen zichzelf.
Ze zaten weer aan hun tafeltje. Ze hadden het warm van het dansen, lepelden ijs en dronken cider. Ineens was daar Vengas. Hij sleepte een stoeltje achter zich aan en schoof aan. Hij vertelde over de middag.
Eerst over Lord Perry en de topper van vandaag: The Medieval Mud Children’s Game. Hoe dezelfde kinderen die ‘s ochtends nog stijf en strak hadden beweerd “Niet Van Modder Te Houden” die middag gierend en joelend van spekgladde glijbanen af zeilden, in bruine plassen trapten en zich wentelden zonder dat iemand ze zelfs maar mócht zeggen dat dat niet mag, haasje-over competities deden op zwartglanzende glibberhellingen, zich tussendoor met kleren en al schoonspoelden onder buitendouches, om zich vervolgens met overgave in een nieuwe ronde middeleeuws moddervertier te storten.
‘…..en mam, het was helemaal niet gepland! Niemand heeft ze ertoe aangezet. Maar ze gingen met die modder aan de gang en begonnen ermee te kleiën. En aan het eind van de middag was er behalve de grote burcht boven met onze Kinderburcht ernaast aan de voeten van het stadje een derde burcht gebouwd, een soort kleinkinderburcht, of hoe moet je dat nou noemen? Met enigszins groezelige vlaggetjes, een poort, en een muur die alweer half was ingestort waardoor het een échte prachtige ruïne is geworden, van bijna anderhalve meter hoog, en de torens nog hoger. Ze zijn op krukjes en plastic stoelen geklommen en gaven elkaar blubberbroodjes aan, die andere handjes ijverig hadden gevormd. Ik was zó ontroerd! En de paar vervelende kinderen die de boel wilden stukmaken werd gewoon een beentje gelicht, zodat ze krijsend in de modder belandden, maar niemand was echt boos op ze, en zij ook niet. En toen mochten ze toch ook meedoen en uitegerekend zij kwamen toen met het idee van die vlaggetjes en renden naar boven om die te halen, maar de muur stortte in doordat een kind met een vlaggetje omhoog reikte en daarbij van het krukje afgleed. Maar helemaal niet expres hoor! Het geheel staat nu na te dampen. We zijn erg benieuwd wat er morgen van over is. Ze wilden nog wachters eromheen plaatsen zodat er geen slechte en domme dingen zouden worden uitgehaald. Ze fantaseerden al over boze rovers in de nacht, vanuit het bos. Maar ze moesten natuurlijk op zeker moment naar hun mama’s en papa’s en ook naar bed. Lord Perry heeft er uiteindelijk een paar hekken omheen geregeld, ze gerustgesteld en gezegd dat die morgen weer worden weggehaald en een paar van de grote jongens zijn toch maar op wacht gaan staan en zullen daar wel stiekem biertjes drinken denk ik. Ik bedoel maar mam, is dit nou niet heerlijk?’
‘Jongen, volgens mij ben jij gelukkig!’
‘Dit maakt mij heel erg gelukkig,’ bevestigde Vengas, ‘Hoewel het ook erg fijn is als je na zo’n dag je lekker schoon kunt wassen en naar muziek kunt luisteren. Even geen dansen voor mij vanavond. Ik heb nog een beetje spierpijn van gisterennacht in Sevilla.’
‘Een beetje? Als jij dat zegt is het meestal meer dan een beetje!’ grinnikte John.
‘Nou, best wel. Behalve dat we daar in dat zwembad waren beland was ik ook nog een beetje van een muurtje gevallen. Daaronder ging het wat steiler naar beneden dan ik gedacht had. Flink steiler zelfs. En de bosjes waarin ik uiteindelijk terecht kwam, waren ook niet zo prettig. Mam, en John,ik vertel juliie niet altijd alles, hè? Althans niet meteen.’
‘Dat is misschien ook maar goed, lieve held van me.’ zei zijn moeder, ‘En waar is jouw vriendin nu?’
‘Oh,’ zei Vengas, ‘die is, geloof ik, op dit moment in gesprek met wat mensen van de organisatie. Ik weet niet precies wie. Ik neem aan Jorge, maar ook andere mensen. Ik zou er trouwens ook bij aanschuiven, hadden ze gevraagd. Ben benieuwd waar het over gaat. Iets belangrijks en iets verheugends. Dat hadden ze gezegd. Dus ik ga daar nu maar heen, denk ik. Je hoort nog wel! Doeii!!’
Weg was hij.
‘Never a dull moment,’ lachte John. ‘Wat een prachtmens is jouw zoon toch.
‘Jouw zoon ook!’
‘Ja, mijn zoon ook. Dank zij jou. Ik ben erg benieuwd.’
Ze zaten aan hun tafel en voelden zich thuis, temidden van al die mensen die ze liefhadden. Ze dronken nog meer koude cider en proostten op hun kinderen en dronken teder uit elkaars glazen. John vroeg Sheila naar haar indrukken van het landgoed. Ze beschreef hoe het eruitzag, wat ze erbij had gevoeld, hoe ze dacht dat de omgeving was. Ze gingen samen aan de gang en gebruikten papieren servetjes en bierviltjes om plattegronden en schetsen te tekenen van het land en van het huis. Er waren nog heel veel onbekende plekken. Sheila borg de aldus ontstane documenten op in haar tasje.
‘Niet helemaal de officiële papieren en akten,’ glimlachte ze, ‘maar wel onze eigen kostbare verkenning. Nu is het toch een beetje of we er samen hebben gelopen, my love.’
‘Ik stel me zo voor dat de documenten nog wel op tafel komen en er heel indrukwekkend uit zullen zien, juridisch Portugees, en met zegels en stempels.’ zei haar man.
‘Ik ook.’ zei ze, ‘Ik kan niet wachten om ze te zien! Zeg, hoe zou het met Anthony zijn? En met Francesca?’
‘Door al die ontwikkelingen zou je ze haast vergeten!’ zei John, ‘Misschien is dat ook goed. Ik bedoel dat ze even niet zo in het middelpunt staan. Eigenlijk hebben ze vooral rust nodig, denk ik.’
De muziek was opgehouden. Paola hadden ze goedenacht gekust en haar bedankt voor al haar mooie muziek. John zag het nog steeds aan zijn dochter. Als je het vermoedt kun je het niet niét zien, dacht hij en: Hoe lang al?
Dat hij zelf echt een geval apart was in dit soort dingen kunnen zien, kwam niet in hem op.
Later op de avond kwamen Vengas en Lytara weer naar hun tafel. Lytara glansde helemaal. Niet alleen van opwinding, hoewel die er ook leek te zijn. Er was iets anders dat daar bovenuit ging. Ze oogde minder meisjesachtig. Ze had een soort nieuwe waardigheid over zich, die haar meteen imposant maakte.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Sheila verwonderd, ‘Lytara, waar kom jij vandaan?’
‘We hadden een goed gesprek,’ zei Lytara, ‘Veng, ik en mensen van McIntyre. Anthony en Francesca hadden eigenlijk graag erbij willen zijn, maar die konden niet. Het gesprek kon ook niet uitgesteld worden, zeiden ze van McIntyre. Daarom vond het vanavond plaats.’
‘Wil je er wat over zeggen?’ vroeg John.
‘Eigenlijk graag, maar toch: nee. We moeten er eerst over nadenken. Het is een vraag of een aanbod, - hoe moet ik dat nou toch zeggen… van.., van een zekere omvang. Ik wil er nog niet teveel over zeggen en jij geloof ik ook niet, hè Veng?’
‘Nee,’ zei deze, ‘het is eigenlijk ook niet mijn gewoonte. Maar ik houd het ook nog even geheimzinnig.’
‘Waarmee,’ vulde zijn vriendin aan, ‘jullie tussen de regels door van ons nu heel wat informatie hebt gekregen. Zoveel eigenlijk dat ik jullie vraag om zelfs dit nietszeggende verslag even voor je te houden. We willen rustig kunnen nadenken. Ik kan jullie nog één ding meer vertellen.’
‘Wat dan?’ vroegen John en Sheila tegelijk.
‘Weet je nog dat Vengas hierheen wilde gaan zonder te weten wat hij zou aantreffen? En dat het opene van het festival hem juist zo aansprak? En weet je nog dat ik jullie vertelde dat ik gewoon ben meegegaan omdat jullie geweldige zoon dit vage plan had? En dat ik hem vertrouwde en gewoon met hem mee wilde?’
‘Ja, dat heb je ons gezegd,’ zei John, ‘Ook dat je zelf niet zo veel van plan was. Tenminste, dat zei je, Lytara. Op de luchthaven van Boston, als ik het goed heb. Vorige week dus.’
‘Ja, dat zei ik. Ik dacht ook echt dat dat zo was! Laat ik jullie dit vertellen nu. Ik trek nu een tijdje met jullie zoon op. Wat nu gebeurt is bizar. Dat zou jij zeggen, hè Veng?’
‘Ja, bizar,’ gaf hij toe.
‘Dit was namelijk het vaagste plan dat ik hem ooit heb horen maken. En dat wil wat zeggen! Maar dat blijkt inmiddels het beste plan van hem ooit te zijn. En meer zeg ik er nu niet over.’
‘Oh, zei John, vergeef me, maar ik krijg nu een vermoeden. Wees gerust. Ik zal heel braaf zijn en niets verder vragen. We horen het wel. Ik weet niets, hoor! Ik zit in geen enkelcomplot. Maar terwijl jij en Vengas rustig verder denken over eh..alles, wil ik jullie wel alvast van harte gelukwensen. Waarmee, dat komt wel. Maar toch alvast gelukgewenst! Het is, vermoed ik, iets anders dan trouwplannen. Am I right?’
‘Stil toch, John!’ zei Sheila, ‘Zit ze toch niet zo op de huid! We zijn geen paparazzi of zo, dus laten we ook niet zo doen. Kinderen, verder sluit ik me wel bij hem aan. Succes met al jullie beraadslagingen. En voor nu: lekker mondjes dicht!’
Het was laat geworden. Iedereen liep min of meer bedachtzaam onder de sterrenhemel naar beneden naar hun kamers in het stadje. Er was waarschijnlijk allang een nachtceremonie geweest, boven in de kasteeltuin. Maar ze hadden er niets van gemerkt.
De vuurvliegjes dansten.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: