DENISE ZAT IN de taxi in het drukke verkeer naar de luchthaven Garulhos van São Paulo. De winteravond was gevallen. In gedachten was ze al op de plaats van bestemming, die ze zo goed kende. Ze was er opgegroeid. Daar was het nu zomer en al nacht.
Ze sloot haar ogen. Door haar oogleden heen flitsten de lichten van tegemoetkomend verkeer. Zoals altijd waren er dc zwaailichten van ambulances en politie en het krijsen van hun schrille sirenes. Ineens viel de drukte en het lawaai over haar heen, terwijl ze er anders nooit acht op sloeg. Misschien kwam dat doordat ze aan Portugal dacht, haar geboorteland waar ze al zolang niet was geweest. Zo totaal anders dan São Paulo.
Deze stad had meer dan twee keer zoveel inwoners als heel Portugal. Met meer dan twee en twintig miljoen mensen was het de grootste stad van heel Amerika. Een niet te bevatten getal, zoals je evenmin de sterren aan de hemel kunt bevatten. En in dat onvoorstelbare, niet te begrijpen geheel speelde zich het concrete van haar eigen bestaan af: werken met de mensen die op haar pad kwamen en ze dan weer verder helpen, door ze allerlei soorten onderwijs te geven, hun horizon door algemene ontwikkeling te vergroten, de emancipatie te wekken, hun gevoel en liefde voor kunst en humanitaire overtuigingen te wekken.
Ze dacht aan Caël die ze achter had gelaten. Voor hem was het alsof ze naar een andere planeet vertrok. Het stemde haar verdrietig, omdat ze het ineens zo duidelijk had gevoeld: met alle warmte en liefde die hij voor haar had, met alle intuïtie die hem eigen was, bleef hij toch helemaal man van deze stad. En dat zou hij ook altijd blijven. Dat was zijn eigenlijke huwelijk, terwijl zij zelf juist als een vogel was die ergens neerstreek en weer verder vloog. Eigenlijk kon zij altijd overal haar bestaan opbouwen. Haar thuis was geestelijk en daardoor de hele wereld omvattend en niet één plek. Al haar werk had dat globale, universele karakter. Zo zat ze nu eenmaal in elkaar.
Het was een afscheid waarvan ze voelde dat het impact had. Een dag geleden had ze al vaag iets soortgelijks gevoeld toen ze 's ochtends vroeg met Agnes sprak aan de telefoon. Net uit bed, en nog warm van de omarmingen was het alsof iets haar riep, zacht maar ergens ook dwingend.
Caël had bij hun afscheid gezegd dat hij meeleefde met wat er aan het gebeuren was en dat het goed was dat ze in de buurt van haar zoon wilde zijn. Maar Denise voelde dat er nog wat anders was wat haar riep. Waarom juist nu? Het was haar niet duidelijk maar het was tijd. Tijd ergens voor. Maar voor wat eigenlijk?
Hoe lang geleden was het dat ze in Portugal was geweest? Lang geleden. Ergens nadat haar zoon naar Engeland was vertrokken. Ze had nog een poosje alleen in het Portugese huis gewoond en toen beseft dat ze er vandaan moest. Ze vond een huurster die er blij mee was voor enkele jaren tot ook die verder ging. Ze was verheugd toen haar zoon en schoondochter uit Engeland terugkeerden en er gingen wonen. Ze zag Anthony en Francesca regelmatig, maar dat was altijd in Brazilië. Nooit meer in Europa.
Tien jaar alweer…
De taxi kwam bij de terminal voor internationale vluchten tot stilstand. De chauffeur hielp haar met het beetje bagage dat ze bij zich had. Ze liep de enorme afstanden door het luchthavencomplex, tussen die drommen van mensen die daar elk uur van de dag liepen. Alsof hier geen tijd bestond maar alleen continuïteit. Alsof alle tijdzones van de wereld tegelijkertijd aanwezig waren. Ze ging door de controles, had haar bagage al afgegeven, liep verder langs winkels en pleinen, over roltrappen en gangen. Ze volgde de eindeloze estafette van borden en pijlen tot de luchthavenwereld weer ineenschrompelde en klein en overzichtelijk werd, in de kale wachtruimte vlakbij de gate, met enkele rijen plastic stoelen onder koude bleke verlichting. Ze haalde een boek uit haar tas tevoorschijn. Ze deed meer alsof zij las, dan dat ze zich er werkelijk in verdiepte.
In het vliegtuig werd zodra iedereen zat de zachte nachtverlichting ingeschakeld.. Pas in de lucht kwam de helderheid en verschenen de sterren.
Ze zat bij het raam en liet het continent achter zich.
Hoog boven de donkere oceaan was ze op weg naar de zomerse wereld waarin ze ooit was opgegroeid. Ze dacht aan het gesprek met John eerder vandaag. Het was kort geweest. Hij had snel ja gezegd. Alsof het volkomen logisch was dat hij haar zou afhalen in Lissabon. Als ze eerlijk was moest ze toegeven dat ze erg benieuwd was naar hun ontmoeting.
Ze gaf zich over aan de lange, lange vlucht over zee, dwars door de nacht en doorheen tijdzones, klimaatgordels en de seizoenen.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: