‘DUS JE BENT eigenaresse geworden van een Portugees landgoed?’
‘John, ik ben dat nog niet. Maar laten we zeggen dat het me aangeboden is.’
‘Ga je op het aanbod in? An offer you cannot refuse?’
‘Nee, zo is het niet. Ik voel me totaal niet onder druk gezet. Ik voel me vrij. Ik bedoel, ik ben natuurlijk ondersteboven van alles. En verward. Maar ook…’
‘Nou?’
‘… weet je, ik verheug me er gewoon heel erg op! Ik kan niet precies zeggen waarom. Wat vind jij ervan?’
‘Wil je dat echt weten?’
‘Hoezo?’
‘Voor ik wat zeg, moet ik even iets checken. Is wat je gaat doen afhankelijk van hoe ik er tegen aankijk?’
Sheila dacht even na.
‘Nee, dat is het niet. Begrijp me goed, John..’
Ze aarzelde. John begon breed te grijnzen.
‘Mag ik?’
‘Ja,’ zei ze, je mag.’
‘Mooi zo. Dan mag ik er wat van vinden. Jij wilt mijn mening. Maar wat je gaat doen is niet afhankelijk van wat ik ga zeggen.’
‘Nou ja, ik luister meestal wel goed naar wat je zegt. Het zou dwaas zijn om dat niet te doen. Maar in grote lijnen klopt het.’
‘Prima. Liefste van me, ik heb jou vandaag al aan de telefoon gehad. Het was een mooi moment. Ik zat net op een heuveltop tegenover waar we nu zijn. Je kunt die zelfs vanaf ons balkon zien. Kijk, daar zat ik.’
Hij wees.
‘Ik heb toen al gereageerd en er ook toen al op gegokt dat je niet om toestemming vroeg. Anders zou ik me op de vlakte hebben gehouden.’
‘Je zat ook niet op een vlakte, je zat op een heuveltop.’
‘Flauwe opmerking van je, maar wel precies. Het was een mooie plek daar. Er ging nogal wat door me heen sindsdien. Straks komt nog wat anders. Maar dat vertel ik dadelijk wel. Dus de heenweg naar die top was met een min of meer lege geest. Dat probeerde ik tenminste en het lukte aardig. De terugweg was anders, omdat ik jouw verhaal te verwerken had en het deed me veel. Ik was benieuwd of je misschien al van je tocht terug zou zijn. Toen ik de kamer binnenkwam zag ik je. Je sliep. Ik ben toen gaan zitten en naar je gaan kijken, terwijl je sliep. Het was… het was….’
John was overduidelijk ontroerd en zocht naar woorden. Hij vervolgde:
‘Ik zal nu mijn mening geven. Je sliep zo vredig, liefste! Ik wil natuurlijk details van je. Veel details. Want ik ben ontzettend benieuwd. Maar nu mijn mening. Die hoeft niet te kloppen maar ik heb die wel. Het ging door me heen toen ik je op bed zag, in je slaap. Dit landgoed heeft misschien wel vijfentwintig jaar op je liggen wachten. Hoe we het praktisch gaan doen, weet ik niet. Maar dit is iets van ruim voordat wij elkaar hebben ontmoet. Dit hoort bij jou. Dat denk ik. Dit is niet een tweede huis. Niet een of ander vakantiebestemminkje. Ik denk dat je je plek gevonden hebt. En als dat dan zo is, dan zal zich al het andere wel daarom heen ordenen. Wij, bijvoorbeeld.’
Hij haalde even diep adem.
‘Zo, ik heb gezegd.’
Hij keek haar aan. Het was een teer moment. Maar tot hun beider verrassing begonnen ze allebei te lachen. Ze waren ontroerd maar voelden zich vooral zo opgelucht. Hun lachen was pure vreugde en onweerstaanbaar.
‘Nou,’ zei Sheila toen ze weer spreken kon, ‘je bent de meest verrassende man die ooit mijn leven in is gekomen. And let’s keep it that way. John, dat is dan geregeld. Een landgoed dus. Maar ik zal ook nog wel wat mensen om zakelijke raad vragen!’
‘Prima,’ giechelde hij, ‘dat is misschien voor de verandering eens géén volkomen absurd idee. Niet totaal mesjogge. En weet je al wie?’
‘Dat is hier niet moeilijk.’ zei ze, ‘Altijd beginnen bij Jorge.’
‘Die man heeft het maar druk.’
‘Voilà, Hij is een mens die op de juiste plek zit.’
‘Zeg dat wel.’
‘Ik wil vanavond met jou dansen, John.’
‘Dat komt goed uit! Vanavond kan ik. Dat wil zeggen over een uur of twee al eigenlijk. Heb jij geen honger?’
‘Best wel.’ bekende ze.
‘Dus eerst eten en dan dansen.
‘Niet teveel eten dan.’
‘Vanwege het dansen?’
‘Ja, daarom. Is het al tijd om te gaan eten? Zeg John, waarom zei je dat eigenlijk zo? Dat je vanavond kunt?’
‘Omdat ik óók wat heb meegemaakt. Niet zo spectaculair als jij. Maar wel iets waar ik achteraan zal gaan.’
‘John! En jij zou incognito gaan wandelen! En niets beleven! Een saaie dag hebben!’
‘…. sprak de eigenaresse van een landgoed. Hoe heet jouw landgoed eigenlijk?’
‘Oeps, dat ben ik helemaal vergeten te vragen!’
‘Terra de Jila dan maar even? Bij wijze van werktitel?’
‘John, vertel me toch van je dag!’
En hij vertelde.
‘Om met de deur in huis te vallen,’ zei hij, ‘morgen moet ik heel vroeg op. Ik vertrek dan naar de luchthaven van Lissabon om een persoon op te halen. Die persoon heeft mij zelf gebeld. Eigenlijk vlak voordat jij belde. Ze belde uit Brazilië.’
‘Oh? Denise?’
‘Yes. Denise. Ze komt over. Dat begrijp ik maar al te goed. Er is iets heel belangrijks gebeurd dat haar zoon betreft. En ze wil erbij zijn. Ze vliegt vanavond laat, Sao Paolo tijd, en komt morgenochtend om half elf in Lissabon aan. Ze heeft mij gevraagd of ik haar op kan halen. Haar zoon en schoondochter kunnen niet. Want die zijn dan in het ziekenhuis. Natuurlijk staat het hele netwerk van McIntyre ter beschikking. Ze kunnen haar in een oogwenk van de luchthaven naar hier brengen, maar ze wil dat nu niet. Ze wil…. ze zegt dat ze mij wil ontmoeten en dat ze met me wil praten. Ik heb ja gezegd. Dus vertrek ik morgen om zes uur ‘s ochtends met onze huurauto. Ik ben dan in de middag terug, met Anthony’s moeder aan boord. Hoe vind je dit?’
Sheila had aandachtig geluisterd en tijdens het verhaal had zich haar gezicht verlevendigd. Ze knikte onderwijl en toen John klaar was had ze haar antwoord ook klaar.
‘Weet je John? Volgens mij heeft dit weer eens met gehoorzaamheid te maken. In de zin van je gehoor lenen en dat volgen. Heb je enig idee wat ze met je wil bespreken?’
‘Geen idee. ‘
‘Nou,’ lachte Sheila, ‘dat is dan weer volgens jouw gebruikelijke mindset. Dus dat zal wel goed zijn. Nee, lieverd, ik plaag je maar. Jij zit altijd vol ideeën. Maar die leiden altijd op originele manier tot ontwikkelingen, omdat ze zo onverwachts van buitenaf lijken te komen. Terwijl jij daarin ontzettend jij bent. Daarom is het met jou nooit saai. Dus jij gaat Denise ophalen. Weet je? ik vind dat ergens, op een manier die ik niet goed kan bevatten, volslagen logisch. Dat ze komt, sowieso. Maar ook dat ze jou vraagt om haar af te halen. Jullie hebben dan een lange autorit dwars door Portugal en tijd voor een ongestoorde ontmoeting. En voor het geval dat je je verplicht voelt het te vragen: Nee, ik ga niet mee! En mijn zegen heb je. Nogmaals, er zit een soort logica in. Ze lijkt me trouwens wel een spannende vrouw. En daarom heb ik nu een reden temeer, waarom ik vanavond zo graag met je wil dansen!’
‘Ik ook,’ zei hij lachend, maar ook een beetje nadenkend.
Sheila zag het direct.
‘Hé, mister John! Luister jij eens even naar me!’
Ze trok hem naar zich toe.
‘Gewoon ervoor gaan, hè? Net als altijd.’
Hun avondprogramma wijzigde hierdoor direct. Het menu, eten en dansen, bevatte ineens een waardevolle toevoeging. Het bestond nu uit drie gangen.
Éen: intimiteit. Twee: samen uit eten, Drie: samen dansen.
Ze stortten zich direct op de eerste gang, zich zoals gebruikelijk niet bekommerend om het nog altijd afschuwelijke bedlampje van hun hotelkamer. Het was nog licht, het lampje was uit en viel ook niet op. Daardoor merkten ze ook niet dat hun engel zich weer eens in de plooien van het kapje verstopt had, en hoe enorm die zich over dit hem toevertrouwde echtpaar verheugde.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: