DIE AVOND STOND Paola in het licht van gekleurde schijnwerpers te zingen op het podium van het jazzcafé dat op de grote binnenplaats van de burcht was opgebouwd. Ze droeg een zwierige zijden koperkleurige rok die ruisend meebewoog op de muziek en een eenvoudig zwart topje waartegen haar goudbruin gekleurde huid mooi uitkwam. Ze droeg een halsketting, oorbellen en een armband van oranje-rode jaspisstenen. Haar donkere haren droeg ze los, zodat ze ze herhaaldelijk uit haar gezicht wegveegde, en haar ogen had ze mooi opgemaakt. Om haar middel droeg ze een sjerp die het heldere blauw van haar ogen herhaalde.
De arts was even naar de achtergrond gedrongen. De sensuele artieste had vrij spel gekregen.
Ze zong enigszins rokerige, Braziliaanse Latin Lounge nummers. Ze werd begeleid door een lange, slanke vrouw die met veel gevoel een donkere contrabas bespeelde en een energieke temperamentvolle violiste die haar natuurlijke snelheid tot het uiterste had getemperd en haar streek traag en zwoel van slepende weemoed had gemaakt. Paola’s accordeon stond onbespeeld naast haar op het podium. In plaats daarvan zat een donkere jonge man met een fijngetekend, gevoelig gezicht op een bankje en bespeelde virtuoos zijn glimmende zwart met gouden bandoneon.
Of ze in deze samenstelling een ad-hoc formatie waren of dat ze vaker samen optraden viel niet op te maken. Ze waren goed op elkaar ingespeeld. Met grote behendigheid gaven ze elkaar vocale en instrumentale solo’s over en weer aan. Af en toe wisselde het genre. Ineens klonk dan Portugese fado waarbij Paola’s stem hoog werd en innig vibreerde. Op die trillingen leek de sfeer van het zachte land als op de winden vanuit de zee het bergachtige binnenland binnen te spoelen.
Het podium waarop ze muziek maakten was hetzelfde waarop ook de marionettenvoorstelling van Francesca was gegeven. Alle tribunes waren weggehaald.
In plaats daarvan was er, vanuit de eindeloze mogelijkheden van dit festival, een wirwar van ronde en rechthoekige metalen mozaïektafels neergezet met stoelen eromheen en grote parasols. Er waren bomen aangesleept in grote aardewerk potten. Tussen de takken van de ene boom naar de andere kringelden guirlandes van gekleurde lampjes. Op de tafels flakkerden en dansten de kaarsvlammen in windlichten. Langs de kasteelmuren stonden de verschillende bars opgesteld. Je kon er wijn en bier en water en koele limonade krijgen. Het rook er lekker naar diverse gebakken en gefrituurde eetwaren. Opengesneden fruit lag verleidelijk opgetast tussen verkruimelde ijsblokken naast grote bakken met olijven en tomaten.
De muziek was heel lichtjes versterkt, zodat de gasten gemoedelijk hun gesprekken konden voeren en toch de zomerse Latin Jazz hen omhulde. De podiumbouwers hadden er weer eens op meesterlijke wijze voor gezorgd dat de techniek deed wat die moest doen maar noch uiterlijk noch qua volume overheerste. Tussen de nummers in werden drankjes en tapas het podium opgedragen en raakten de muzikanten in geanimeerde gesprekken met hun bekenden en met mensen die hen complimenteerden of nieuwe verzoeknummers opgaven.
Ongeveer midden vooraan zaten Anthony en Francesca aan een tafeltje. Anthony droeg een jeans en een wit hemd. Hij had een lichtblauw jasje los om de schouders geslagen. Francesca droeg een korte zwarte jurk met kant. In haar haren glansde een diadeem waarvan de geslepen heldere edelstenen schitterden in het gekleurde licht. Toen Paola een zwoele bossa nova inzette liepen beiden naar de kleine dansvloer en begonnen langzaam, sierlijk en teder met elkaar te dansen. Paola koos daarna Argentijnse tango en bespeelde nu ook zelf haar accordeon. Anthony en Francesca bleken die samen goed te kunnen dansen. Ze doorsneden de ruimte met afgemeten en zinderende bewegingen waarbij Francesca zich in Anthony’s armen achterover liet vallen en hij sensueel naar voren boog en een rode roos tussen zijn witte tanden geklemd hield.
De omstanders lieten hen vrij baan en begonnen aanmoedigend te klappen op de strenge ritmes van de muziek en slaagden er uiteindelijk in het tempo van de muziek steeds verder op te drijven totdat tenslotte het danspaar bezweet en buiten adem raakte en na nog een paar laatste fantastische choreografische uithalen onder vrolijk applaus weer ging zitten.
John en Sheila zaten aan een tafel midden op de binnenplaats en konden dus goed om zich heen kijken. Aan de ene kant, vlak bij de bar waren de tafels bij elkaar geschoven. De complete crew van de setopbouw was daar bijeen die uitgelaten plezier met elkaar maakte. Achterin zaten om een paar tafels heen de paragliders die ook in de avond oogden alsof ze zo uit een road movie waren weggelopen, met hun rafelige jeans en witte T shirts, kleurige sjaals en strohoeden en met hun door zon, lucht en wind geblakerde gezichten die stralend meedeinden op de muziek. Devin zat tussen hen en leek wel met iedereen tegelijk in gesprek.
Toen hij even langs hun tafeltje liep greep Sheila de gelegenheid aan en stelde John en Devin aan elkaar voor. De beide mannen keken elkaar aan.
‘Wow!’ zeiden ze na enige tijd allebei op precies hetzelfde moment. Ze keken elkaar weer aan en barstten tegelijk in lachen uit.
‘Tell me. Wat betekent dat? Jullie “wow”?’ vroeg Sheila.
‘Well,’ grijnsde John, ‘Eh tja, eh.. geweldige man!’
‘Ja,’ beaamde Devin, ‘Ik bedoel hetzelfde eigenlijk! Maar dan hem dus.’
En ze moesten opnieuw allebei hard lachen. Sheila keek van de één naar de ander.
‘Guys,’ vroeg ze , ‘wat vindt hier precies plaats?’
‘Oh, een kleine taxatie over en weer, Sheila!’ zei John, ‘Zo tussen mannen onderling. Toch, Devin?’
‘Sure, mate!’
‘Okay’ zei Sheila, ‘Nou, jongens, ik hoor het resultaat nog wel. Ik ga denk ik even met vriendinnen kletsen. Misschien wel over jullie.’
‘Sheila,’ zei John, nog steeds lachend , ‘ik zou zeggen, ga jij je vliegbrevet maar halen.’
‘Wil je ook eens mee, John?’ vroeg Devin.
‘Nee, Mr. Heaven. Dat is echt niks voor mij. Maar geweldig voor Sheila. Ik heb namelijk gezien hoe ze van die eerste keer in de lucht met jou terug is gekomen.’
‘Yeah, she has been great. Ze maakte een prachtige eerste landing, kan ik je zeggen! Geen gewiebel, meteen goed. Echt talent. En niks geen zenuwengedoe in de lucht! ‘
‘Devin, het was meer dan dat.’ zei John, ‘Geloof me, het heeft haar echt geraakt, en op een hele mooie manier. Toch, Sheila?’
‘Niet zo irritant over mij praten alsof ik een Arabische merrie ben,’ riposteerde ze, maar keek ondertussen de beide mannen geamuseerd aan, ‘Maar het is wel zoals je het zegt, John. Het is nog steeds bijna niet te beschrijven. En Devin is een fijne metgezel. Want,’ en ze wendde zich weer tot de Australiër, ‘je hebt voor de veiligheid gezorgd en me tegelijk de ervaring helemaal laten doormaken.’
‘Thank you, Sheila. What a nice thing to say! Want dat is de kunst.’ zei Devin, ‘En als dat lukt ben ik er blij om. Sheila, en klopt het wat je man zegt? Wil je de cursus gaan doen?’
Ze knikte.
‘Ik denk van wel. Maar vanavond besluit ik niets. Ik wil nu verder van mijn dochter genieten.’
‘Je dochter?’
‘Kijk, daar staat Paola,’ zei Sheila en wees op het podium. ‘Ze staat voor ons allemaal te zingen en ze ontroert me zo als ze dat doet.’
Devin nam afscheid. Sheila keek hem dromerig na.
‘Isn’t he gorgeous?’ zuchtte ze. Daarop gaf ze John zijn wijnglas, nam het hare en haakte vastberaden haar arm met glas om de zijne heen. Ze dronken uit elkaars glazen en ze giechelde.
‘Een hemelse man.’ zei John, ‘Made in heaven’
‘Nee, love, dat ben jij. Hij is man-of-the-sky. Da’s toch anders.’
‘Ik weet het niet zo, ‘ mijmerde haar man, ‘hij heeft ook echt iets hemels, vind ik. Maar dank je voor je compliment.’
‘Ik meen het!’
‘I know, love’, zei hij en kuste haar lang en aandachtig.
Op een plek vooraan, vlak bij het podium waren de tafels ook bij elkaar geschoven. Daar zaten Vengas en Lytara tussen een grote groep van ongeveer hun eigen leeftijd en jonger. Ze hadden met de tafels en stoelen een lege plek gecreëerd. Daar hadden ze een eigen dansvloertje waar ze op allerlei ontraditionele en geïmproviseerde manieren op de muziek dansten, in paren, alleen of met hele groepen waardoor het soms bijna iets volksdansachtigs kreeg. Sheila wipte op zeker moment even over naar haar zoon en vroeg hem kort hoe hun dag geweest was. Even later was ze weer terug bij John en bracht verslag uit.
‘Our Vengahero heeft nog véél meer hulp gekregen,’ vertelde ze hem, ‘van jongeren die eerst vage plannen hadden die uiteindelijk niets werden en daarna aansluiting bij hem zochten. Hij zegt dat het kinderkasteel bezig is een enorme happening te worden en dat ze vandaag keihard hebben gewerkt. Hij denkt dat het morgen tegen de avond al klaar is en dat woensdag de grote kasteelspelen zullen beginnen, wat die ook mogen inhouden. Er is tot dusverre één kind met een verstuikte enkel, zegt hij, maar de ouders zeiden dat hij dat wel vaker heeft en dat hun zoon gewoon maar eens beter moet leren oppassen. Er zijn slaaptentjes voor kinderen neergezet met leuke en lieve nachtwachten die ze verhalen voorlezen en ervoor zorgen dat de lampjes niet uitgaan. Als kinderen heimwee hebben kunnen ze gewoon terug naar hun ouders die hier immers ook zijn. Er is ook een bureau voor verloren en gevonden knuffels opgericht en Francesca komt af en toe kijken of daar zielepieten tussen zitten. Kortom, hij is er helemaal vol van maar neemt nu even vrij, zegt hij. Lytara sprak ik ook even. Die is nog helemaal beduusd over het effect van haar eerste workshop. Ze is gevraagd iets voor te bereiden voor een nachtceremonie, over een paar dagen of zo. Ze werkt inmiddels met intekenlijsten. Er schijnt zelfs al een wachtlijst te zijn. Ze beweert dat ze hier eigenlijk helemaal niet klaar voor is maar aan de andere kant ook juist weer wel.
Ik heb ze allebei gefeliciteerd maar ze ook aangemoedigd niet alleen keihard met hun eigen dingen aan het werk te zijn maar ook van andere activiteiten van het festival te genieten. Heel moederlijk van me natuurlijk. Maar tenslotte bén ik dat ook. Ja, ook een beetje voor Lytara, op één of andere manier.’
Later op de avond dansten John en Sheila, Dicht tegen elkaar aan wiegden ze op dromerige bossa nova’s en slepende lounge. John liep naar Paola die haar vader kuste. Hij deed een verzoek en ze willigde dadelijk in. De muziek zweeg even en ze had met één tikje van haar vinger op de microfoon de volle aandacht.
‘This is my wonderful Dad!’ riep ze in de microfoon tegen het publiek. Ze wees trots op John en hij kreeg een applaus.
‘Hij heeft me zojuist gevraagd om zo ongeveer het meest toepasselijke lied te zingen voor ons allemaal! Want bijna iedereen is door de lucht hier naartoe gezeild. Hij gaat vast dansen met my dear mother, the lovely Sheila! Daar zit ze. Zet de spotlight maar even op haar, folks! En? Is ze niet geweldig? En nu komt het verzoeknummer, de oerbekende, Amerikaanse klassieker!’
De violiste pakte haar instrument. De bandenonist ging staan met een in het podiumlicht fel opschitterende trompet. Paola nam een sambabal in de hand en ze begonnen te swingen. Een nostalgische golf American Dream overspoelde ineens het avondterras.
Come fly with me, let’s fly, let’s fly away! zong ze met haar lichte en tegelijk sensuele stem.
John voelde de geurige weelde van Sheila’s haren tegen zijn wangen terwijl hij met haar de quickstep deed. Sheila had haar ogen gesloten en liet zich rondwervelen door hem.
Once I get you up there…...
Na enige tijd was de dansvloer vol met mensen van alle leeftijden. Er volgden nog een paar andere nummers uit dezelfde tijd.
Later op de avond toen alle muziek voorbij was kwamen Paola en de muzikanten naar beneden naar hen toe. Ze praatten met elkaat.
‘Geweldig, Paola! ‘zei John, ‘Ik heb zó genoten! Van jou en van je muziek. Wat ben je toch een veelzijdig mens! En wat ben je een mooie vrouw!
‘Dank je, Dad. Het is echt heerlijk om te doen. En zo fijn als afwisseling hè? Nu maak je eens een keer mee hoe ik ben op mijn zomermuziekzwerftochten!'
‘Trouwens, waar is Andrès?’ wilde John weten.
‘Op reddingspad, as usual. Hij had vanavond een klus.’ zei zijn dochter, ‘Hij zou de hele nacht bezig zijn en komt waarschijnlijk pas tegen de ochtend terug.’
‘Hier in het stadje?’
‘Nee, ergens in Spanje. Ik weet ook niet precies waar. Het kan van alles zijn. Een reddingsactie in de bergen of een uitbraak van iets beteugelen.’
‘Heeft hij het hier naar zijn zin?’
Bij wijze van antwoord vertelde ze hem over hun honingraatavontuur van vanochtend. Ze zei niet dat zij hem die ochtend ten huwelijk had gevraagd. Dat moest nog even hun geheim blijven, vond ze. Maar ze kon het niet helemaal laten en zei iets waarvan haar vader de context niet zou begrijpen. Dat hoopte ze tenminste.
‘Hij heeft een zonwering voor de bijen gebouwd vandaag. Hij was er twee uur mee bezig. Ik vond het heerlijk om naar hem te kijken. Als we ooit een echt huis hebben samen, hoop ik dat hij ook zulke mooie dingen bouwt. Ik vind hem iemand om een heel huis voor me te bouwen, papa.’
‘Ik wens je de man toe die een heel huis voor je bouwt, lief dochtertje!’
‘Met daarin ook veel kindertjes. Molti bambini!’ grapte ze, ‘Ik meen het!’ voegde ze er ineens ernstig aan toe.
En daarmee had ze het hem toch bijna verteld. Maar nog nét niet, zodat het kersverse aanzoek geheim bleef. Bij een mens als haar vader was iets vertellen altijd riskant, omdat John nu eenmaal zo ontzettend intuïtief was en aan een half woord van haar genoeg had.
Ditmaal was ze erin geslaagd. Ze had iets wezenlijks uit haar dag met hem kunnen delen zonder dat hij meteen had geraden wat voor haar en Andrès het belangrijkste was geweest.
Alles op zijn tijd.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
DINSDAG 20 JUNI