ANTHONY EN JORGE zitten samen in de bar te ontbijten. Ze hebben hun werkbespreking. De afspraak is zoals altijd flexibel en informeel. Dat kan omdat ze elkaar al kennen, zolang ze leven. Elke ochtend gedurende festivals en workshops vinden ze wel een moment. Soms lopen ze elkaar mis. Maar meestal niet.
Jorge heeft net eieren met ham gebakken en serveert die op vers geroosterd brood. Ze zitten in de zitkamerachtige lounge van Jorge’s bar. Jorge heeft de deuren gesloten. Ze zijn onder elkaar. Hij doet zijn voorschoot uit en gooit die met een zwaai op een lege stoel.
‘Ben je tot dusverre tevreden, Anthony?’
‘Heel tevreden.’ antwoordt deze, ‘Weet je nog hoe we in de zenuwen zaten, toen we dit voor de eerste keer deden?’
Jorge begint te lachen.
‘En of ik dat weet! We hadden de toeloop totaal onderschat. We moesten tijdens het festival van alles extra inkopen en regelen. Van tribunes tot extra brandweermensen. Na twee dagen was zowat alle koffie in het stadje op. Mensen dronken drie keer meer port dan we ingecalculeerd hadden, terwijl we met hele fusten bier bleven zitten.’
Anthony grinnikt ook.
‘Jij was geweldig! Je stond onder enorme druk maar bleef vriendelijk tegen iedere gast.’
‘En jij dan, Anthony! Terwijl jij je zat op te vreten of de deelnemers wel attracties genoeg zouden verzinnen en je het niet kon laten er toch maar een paar standby achter de hand te houden, voor het geval ons publiek uit passieve lamzakken zou bestaan.’
‘Oh ja, ik weet het weer. We moesten later allerlei artiesten sussen en afkopen, die het gevoel hadden voor niets te zijn gekomen omdat de deelnemers er onverwacht zo veel meer van bakten dan….’
‘Ja, ja, Tom, geef maar toe. Dan jij, jij en niemand anders dan jij verwachtte. Ik weet dat nog. Een festival opzetten volgens deze formule is één ding. Nou, petje af voor het idee. Maar dan vervolgens uithouden dat jij, jij…’
‘Ho ho, wacht even! Nu heb je het wel genoeg ingepeperd. Hoezo ik? Niemand anders dan ik? Dat wil jij weer gaan zeggen? Maar jij dan?’
‘Nou goed dan.’ geeft Jorge ruiterlijk toe, ‘Ik ook. Een heel klein beetje. Wij samen dus. Uithouden dat we..je weet al wat ik ga zeggen want we hebben het er vaak over gehad.’
‘Uithouden dat we geen controle hebben!’
‘Precies. Het geniale plan. En zeker voor de control freak Mr. Anthony, bijgenaamd Dr. Fix It-All!’
‘Kijk naar jezelf, man!’
Ze lachen allebei, om elkaar en om zich zelf. Jorge pakt de koekenpan en de bakschep.
‘Hier. Neem nog een stuk gebakken ei. Maar toch, Anthony, het heeft dus gewerkt! En we hebben onze organisatie beter voor elkaar. Het werk achter de schermen loopt lekker. Daar ben ik trots op. Wat vind jij trouwens van de inbreng van de deelnemers dit jaar?’
Anthony kauwt ondertussen op stukken geroosterd brood en ei. Hij worstelt vergeefs met zijn nette opvoeding die hem verbiedt met volle mond te praten. Het enthousiasme wint het van de netheid. Tussen volle wangzakken door laverend somt hij op.
‘Mwah, er komt nog elke dag wat bij. Heb jij nog wat van die french coffee? Lekker. Ik vind het leuk dat de paragliders van vorig jaar opnieuw van de partij zijn. En we hebben aan ons eerste festival de professionele dansers overgehouden. Het inschakelen van een filmcrew voor het opbouwen van set-locaties vind ik de belangrijkste innovatie dit jaar. Wat zijn die mensen inventief, zeg! En wat een aanpakkers! En dan kwamen plotseling die jongen en dat meisje uit de hemel vallen. Ja, dat is iedereen hier natuurlijk, luchttechnisch dan. Maar ik bedoel… Jorge, weet je eigenlijk wel over wie ik het heb?’
‘Natuurlijk weet ik dat. Je kunt niet om ze heen! Ze hebben met z’n tweeën flink beslag gelegd op lekker veel vierkante meters festivalterrein. En wat ze doen: chapeau!’
Anthony knikt.
‘Bij Vengas vond ik het spannend. Omdat ik zijn idee van een kinderburcht leuk vond maar nog niet wist welke talenten deze jongeman zou inzetten. Nou, dat is nu duidelijk. Hij is fenomenaal met kinderen! En hij is goed in bouwen. Ik heb het gevoel dat hij in z’n eentje een heel kinderfestival draagt en vormt. En tegelijk doet hij het in de geest van ons festival: hij faciliteert, en zijn kinders doen het, voor een groot deel.’
‘Ja,’ beaamt Jorge, ‘en haalt ook de nodige hulp erbij, hè? Met een flink duwtje van Steve natuurlijk, maar dat vind ik logisch. Mensen moeten er vaak eerst aan wennen dat ze de hulp die wij aanbieden ook echt krijgen. Weet je? Ik vind Vengas iemand met leiderschapskwaliteiten. Zoals jij eigenlijk.’
‘Ach wat, Jorge, eerlijk gezegd vind ik hem véél warmer en bevlogener dan ik. Hij geeft zich helemaal.’
‘Tom, don’t say that. Jij, met jouw ziel in ieder hoekje en gaatje!’
‘Welles’, zegt Anthony, ‘Ik zeg het wèl. Ik vind het natuurlijk fijn dat je tegensputtert want daarmee streel je mijn ego. Maar ik meen wat ik zeg. Waarom ook niet? Ik geniet van die man. Maar nu over zijn vriendin, he? Daarboven, dat met die klankervaringen. Ze was nog met de filmcrew aan het opbouwen en ik zag het meteen: dit heeft artistiek kaliber. Ik heb dat haar gezegd en meteen gevraagd of ze vandaag een workshop voor McIntyre wil geven. Nu is ze natuurlijk bloednerveus. Dat snap ik. In haar geval zou ik dat ook zijn. Maar weet je wat? Ik wil erheen en deelnemen!’
Jorge kijkt verrast op over de rand van de enorme soepkom koffie die hij met beide handen aan het beslurpen is.
‘Hmm, jij erheen. Da’s best bijzonder! Vaak blijf je rondhangen in de regelmodus. Of je doet zelf iets heel artistieks. Maar daardoor blijf je er tegelijk vaak wat buiten. Ik heb dat minder, omdat mijn werk zo fysiek is. Ik heb vaak niet eens tijd me met de echte inhoud van het festival bezig te houden door al die drukte. Maar dat is prima, want ik hou van mijn werk. Anthony, vind je het vervelend dat ik dit over je zeg?’
‘Nee. Je hebt gelijk. Ik weet dat ook wel. Maar nu ga ik het anders doen. Ja, en ook wel omdat dit mogelijk een belangrijke, nieuwe McIntyre activiteit zou kunnen worden. Dat mag zij natuurlijk nog helemaal niet weten. Dus ik ga ook wel meedoen om te testen. Daar is natuurlijk weer de eeuwige organisator. Toch is er nu een andere kant: ik wil graag meedoen.’
‘Vriend van me, dat vind ik dan bijzonder.’
‘You know? Iets trekt me in die workshop aan. Ik weet niet wat het is. Op zaterdag hing er al een bijzondere sfeer met wat ze in de gauwigheid met een paar aanduidingen had opgebouwd. Een soort magie.
Ik heb nu een praktische vraag aan je. Kan ik even weg? De workshop duurt geloof ik anderhalf uur.’
Jorge kijkt hem peinzend aan.
‘Dus je vraagt, of ik even wil babysitten?’ concludeert hij langzaam.
‘Eh ja, babysitten. Graag.’
‘Mooi. Dat is dan weer eens wat anders.’ Jorge blijft in de beeldspraak, ‘Extra melkflesje en luiers: liggen die klaar? Fopspeen, rammelaar?’
‘Jij gaat hier in ons stadje over melk en luiers, en eieren. En over port. Vergeet niet de port.’
Ze grinniken weer allebei. Mannenvriendschap, met veel liefde en terughoudende uiting daarvan.
’Anthony, doe het maar! Helpt het je als je je telefoon bij mij achterlaat? En mag ik dan al jouw gesprekken aannemen?’
Anthony lacht weer.
‘Wat een luxe! Dus zelfs geen babyfoon. Georgie, that would be great. Neem dat zenuwenapparaat en praat erin, naar hartelust. Ik heb geen blacklist, en ook geen geheime maîtresses. Ik ben eigenlijk een ontzettend saaie man! Helemaal zonder dubbelleven.’
‘Nee, jongen, niet waar. Want zojuist ben je er één gestart. Al is het maar voor anderhalf uur. Ik geef je dekking. That’s what friends are for.’
‘Ik ga dan.’ zegt Anthony. ‘Obrigado voor de koffie. En al die eieren.’
Hij staat soepel op en is even later op straat. Wat hij niet tegen zijn vriend heeft gezegd is dat hij stilletjes aan opvolging begint te denken. Omdat hij niet weet hoe lang hij zijn inzet voor dit festival nog kan volhouden. De heftige uiteenzetting met Francesca van afgelopen zaterdag heeft ervoor gezorgd dat hij een monster in de ogen begint te kijken waar hij bang voor is. Hij gaat het aan.
Wat als ik niet meer kan doen, wat mijn ziel en zaligheid is?
Hij loopt naar boven.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken: