VLAK DAARVOOR VINDT nog een andere ontmoeting plaats. Eentje waarvan je niet precies kunt zeggen hoe lang die duurt. Dat komt omdat de ontmoeting zelf tijdloos is, en het ook tijdlozen betreft die elkaar ontmoeten. En toch vinden zulke ontmoetingen ook weer ergens en op een bepaalde tijd plaats. In dit geval op deze maandag en in een tuin met rozen. In een schuurtje even verderop zit op datzelfde moment Anthony te schilderen.
Devin, Jorge en señor Rosa komen vanuit verschillende richtingen de tuin binnengelopen. Ze schijnen niet in het minst verrast om elkaar hier te zien.
Ze mijmeren wat en knikken naar elkaar. Ze zijn kennelijk tevreden. Ze maken elkaar complimenten dat ze allemaal gedaan hebben wat ze moesten doen.
De festivaldeelnemers hebben het eigenlijke werk gedaan. Daarover zijn ze het eens. Zonder deze zijn ze machteloos. Ze moeten daar tegelijkertijd een beetje om lachen. Ze vertellen niet aan elkaar wat er dan allemaal gedaan moest worden en waarom ze nu zo intens tevreden zijn. Ze hebben dat helemaal niet nodig. Ze weten eigenlijk alles al van elkaar. Ze komen elkaar wel vaker zo tegen. Dit is hun spel in de tijd. Ze houden van de mensen, met al hun verwikkelingen. Die lijken zelf gevangen in de tijd, maar dat is schijn. In ieder mens leeft ook iets tijdloos, en dat zijn de echte schatten in de wereld. En het is ook vrijheid. Het was goed, dit festival. Veel schatten die ontstaan zijn. En veel vrijheid.
Ze horen van twee kanten voetstappen naderen. IJlings trekken ze zich terug zodat de tuin weer verlaten is. Net op tijd.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
De rozentuin
EINDE