EPILOOG
DE VOLGENDE OCHTEND om tien uur hadden John en Sheila ingepakt en uitgecheckt. De eigenaar van het hotel deed ze uitgeleide. Hij zei dat hij het een eer had gevonden, ze te mogen herbergen. Het nieuws van Vale de Mãe Ceres en de nieuwe eigenares was kennelijk ondertussen door het hele stadje gegaan. Want hij voegde eraan toe dat hij senhor en senhora Carpenter vast binnen afzienbare tijd wel weer zou zien. Of juist niet, “vanwege de nieuwe behuizing van Dona Jila”, voegde hij er met een glimlach en iets van een gastronomisch discrete knipoog aan toe.
Voor ze afreisden werd Sheila nog één keer heen en weer gereden naar de Bungalow. Daar ondertekende ze in het bijzijn van een Portugese notaris de koopovereenkomst van het landgoed met een groot deel van de inventaris, en tekende Alicia als de verkopende partij. Vervolgens werd met een omhaal van stempels en zegels, een doosje met daarin op een fluwelen bedje een paar imposante huissleutels en een obligaat glaasje van een of ander gedestilleerd goedje de eigendom overgedragen. Sheila haalde uit haar portemonnee plechtig twee biljetten van vijftig euro. Na enig aarzelen haalde er nog twee uit en zei dat die voor de notaris waren. Deze weigerde beleefd en legde uit dat “de tarieven heel precies voorgeschreven waren, senhora, en in relatie stonden met de koopprijs. Hij nam één van de biljetten van haar aan, gaf wisselgeld in kleinere biljetten en munten terug, samen met een handgeschreven bonnetje met het precieze bedrag voor zijn diensten en telde alles nauwkeurig uit. De transactie was rond.
Zonder dat zij het wisten zaten op dat moment in een ander vertrek Sheila’s zoon en vriendin aan een tafel. Ook zij ondertekenden documenten. Die bezegelden de plannen en projecten voor de komende tijd . Jerome zei dat hij de immigratiekwesties voor ze zou regelen en dat er altijd wel een modus gevonden zou worden.
John maakte ondertussen een wandelingetje met Denise. Hun overeenkomst werd bekrachtigd aan een tafeltje van het cafeetje dat ze onderweg tegenkwamen, met behulp van een enkel velletje papier met daarop wat chaotische kreten. Bij het opstaan vergaten ze bijna het mee te nemen. Maar de eigenaar van het café kwam ze achterna gerend om het te brengen. Denise bedankte hem allercharmants. Weer teruggekomen in het stadje namen ze voorlopig afscheid. John aarzelde maar Denise gaf hem een lichte, maar ook wel gewaagde kus.
Andrès en Paola vertelden hun lieve gastvrouw Daniela dat ze waarschijnlijk in de nabije toekomst voor hun werk naar Lissabon gingen. Ze kregen daarop het equivalent van een eeuwigdurend woonrecht in haar schuurtje aangeboden dat ze ontroerd aannamen. Ze vertrokken met twee grote plastic tassen vol met groente en vruchten uit haar tuin. En natuurlijk een grote pot honing.
Francesca en Agnes hadden hun deal de vorige dag al gesloten. De dokter was al in de nacht vertrokken omdat de volgende ochtend haar wachtkamer weer vol met patiënten zou zitten. Francesca had laat in de avond nog gelegenheid gevonden om haar man te vertellen van het onderzoek. Anthony was hierover erg ontroerd geweest. Ze sliepen die nacht als kinderen in elkaars armen.
Rocio had van de plannen van Lytara gehoord. De jonge vrouwen waren het erover eens dat daar munt uit geslagen moest worden. De valuta daarvan was vriendschap. Rocio zei dat Lytara altijd, echt altijd welkom was in Sevilla bij haar.
Felipe had met Jorge ontbeten. Ze hadden al jaren van elkaars bestaan geweten maar hadden elkaar nooit ontmoet. Dat moest maar eens ingehaald worden, vonden ze. Binnen het kwartier zaten ze geconcentreerd in elkaars zaken en plannen verdiept.
Er volgt een wat chaotisch maar innig uur in de latere ochtend, waarbij iedereen van iedereen probeert afscheid te nemen, elkaar niet vindt en dan ineens toch wel. Zoals meestal vormt de bar van Jorge het anker in deze woelige zee van menselijke verhoudingen en kun je daar vaak de mensen aantreffen naar wie je al een tijd op zoek bent.
Uiteindelijk had min of meer iedereen elkaar te pakken gekregen en begon het onvermijdelijke uiteengaan. Het afscheid begon voelbaar te worden.
Sheila is zelfs Devin nog heel even tegen het lijf gelopen. Die bleek ook op de hoogte van de veranderingen. Hij heeft haar gevraagd of hij met zijn paragliders haar landgoed een keer als een landingsplek mag gebruiken, hetgeen ze hem lachend en quasi zuinig heeft toegestaan. Hun afscheidskus is warm, lang en stevig.
Er verschijnen auto’s. De auto’s vertrekken naar de grenzen en naar de luchthavens en de vliegtuigen. Wie niet weg hoeft en kan blijven, heeft ineens veel tijd voor gewone dingen, of zou zelfs een boek kunnen gaan lezen. Een roman bijvoorbeeld. Er blijkt net een boek uitgekomen te zijn, dat speelt in dezelfde streek als waar zij zich allemaal bevinden. De katalyst heet het. En het gaat over een of ander festival….
Sheila heeft voor een laatste wandelingetje met Alicia afgesproken. Ze beginnen erg dol op elkaar te worden. John zegt dat hij nog een keer alleen door het stadje wil lopen. Hij rijdt het liefst later naar Lissabon, als de hitte weg is. De airconditioning van de huurauto begint vreemde kuren te vertonen en hij heeft geen zin zich daarmee bezig te houden. Ongeveer op dat moment besluit zijn dochter ook tot een wandelingetje. Ze hadden al afscheid genomen van elkaar. Maar nu komen ze elkaar op die dag toch nog een keer tegen.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
De tijdlozen
De rozentuin
EINDE