HET APPLAUS WAS milder, maar langer en dankbaar voor wat de zintuigen allemaal hadden mogen opnemen.
Juliette Dumoulin verscheen. Ze zei dat ze met Margarita had overlegd en samen tot de slotsom waren gekomen dat deze muziek naast een hommage aan de oude Bach een soort Braziliaanse versie van de Portugese fado was, in de bijna overweldigende weidsheid maar ook het verdrietige van de zang.
Maar de plek waar het festival was neergestreken vroeg misschien ook om een eerbetoon. En daarom wilden ze tot slot een Portugese fado doen. Ze noemde de titel.
De cellisten zouden gewoon op het podium kunnen blijven zitten, maar hadden vrijaf. De gitarist van vorige week bij de opening zou spelen. Een vriend van hem zou de stage piano doen. Op hetzelfde moment werd er al één het podium opgedragen werd. Margarita zou zingen.
‘Ik wil vorr jou wel bazzen.’ zei één van de cellisten ineens, in gebroken Engels met zwaar Russisch accent, ‘Ik ken nummer, iz bekend. Mooie fado. Helaas mijn contrabazz thuis. Marr gaat ook goed op zjello.’
Hij lachte en legde alvast zijn strijkstok terzijde.
‘Geweldig, dank je wel!’ zei Juliette, ‘En Arnaud en ik dansen er dan wat op. Maar alleen als achtergrondje hoor. En, dear folks uit het publiek. Als het jullie lukt: mag het zonder applaus na afloop? Dat we gewoon in de stemming kunnen blijven van: dit was het. En niet weer van: tjonge, wat hebben ze dat weer mooi gedaan. Want daarom gaat het ons niet. Dit nummer is voor de plek, en voor het land. Geniet ervan! En wel thuis alvast.’
Traditionele Portugese fado. Gezongen door een Spaanse, gedanst door twee Fransen, begeleid door twee Britten en een Russische cellist. Eerbetoon aan het Portugese land en deze plek vanThe Festival between the Lands, en alle mensen die erop af waren gekomen en het mogelijk gemaakt hadden.
Een innig en zacht rustpunt. En verdrietig, zoals het hoort. Omdat afscheid nemen altijd pijn doet.
Dit wil ik ook zingen! dacht Paola vanaf de voorste rij, haar hoofd steunend op haar handen, haar ellebogen op haar knieën, naast Andrés.
Mijn man! De vader van mijn kinderen.
Het besef gloeide ineens door haar heen: Allemaal toekomst.
Het festival was ten einde en had zijn werk gedaan.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
EPILOOG
Verankeren
De tijdlozen
De rozentuin