‘MAM, WAT FIJN dat je er bent!’
Anthony sprak rap Portugees tegen zijn moeder.
‘En bijzonder dat je mee was naar het landgoed! Had je het goed met os americanos in de auto? Oh, je het dat verstaan, John? Okay, I’ll switch back to English. Welkom ook, je kent deze plek nog niet. O sorry, je kent die wél natuurlijk! Want jullie hadden hier gisteren jullie bespreking. Nou, welkom terug op de Bungalow dan. Dag Sheila, jij had opnieuw een belangrijke meeting vandaag. Goed verlopen? Oh, jij bent nu Dona Jila? Dat klinkt heel goed. Echt heel goed. Ik ben blij voor je. Fijn dat je er bent, welkom hier. Dag senhor Silva, heel erg bedankt voor het vervoeren van deze fijne mensen en u bent ook een fijn mens. Komen jullie verder, lieve gasten? Francesca en Dr. Agnes zijn er al. Ze zitten nog buiten op het terras te praten en komen zo. Rocio heeft Felipe en Alicia ook al hierheen gebracht. Ik heb haar kunnen overhalen hier te blijven, vooral door Lytara als lokmiddel in te zetten. Op haar is ze erg gesteld. Zij en Vengas komen dadelijk. Ze rijden mee met Jorge die vandaag ook gast is. Als het goed is komen ook Paola en Andres snel. Ze moesten nog even hun diensten overdragen. O, u haalt ze allemaal op, senhor Silva? Wat fijn!’
Ze liepen ondertussen de ruime Bungalow binnen. Anthony wees ze de weg. De grote tuinzaal was voor hen allen in gereedheid gebracht.
Anthony zat weer eens helemaal in zijn rol van gastheer en ratelde door terwijl hij iedereen op van alles wees, wat ze uit zichzelf ook wel kondcn zien:
‘Kijk, op die tafel staat water en al het andere wat vloeibaar is en gedronken wil worden. Daar staat ijs. Daar de schalen met aardbeien en kersen. Daar zijn verse vijgen. En nog iets. Alleen als je het leuk vindt, hoor. Ik loop even voor jullie uit’
Dat “iets” was niet direct te zien, maar des te hoorbaarder. In een aangrenzend vertrek klonken opgewonden kreten, stemmen en gejuich. Het kwam voor een deel uit luidsprekers. Er stond een groot TV-scherm opgesteld. Daarop het beeld van een heftige sportwedstrijd. Rocio en Felipe zaten voor het scherm en moedigden luidkeels aan.
‘Wacht eens,’ zei John, ‘Maar is dat niet..’
‘Shh!’ sisten grootvader en kleindochter tegelijk, ‘Stil toch! Het wordt nu juist heel spannend!’
‘Oh sorry John,’ zei Felipe meteen daarop, ‘Kom je ook kijken? Weet je wat we hier zien?’
‘Sure. The Medieval Mud Soccer Tournament toch?’ zei John, ’Is vandaag niet de grote finale?’
‘Yep!’ zei Anthony, ‘En voor het eerst doen we echte wedstrijdverslaggeving. De uitzendrechten is niet iets waarover we ons hier druk hoeven te maken. We hebben veel enthousiaste abonnees op de livestream, in best een aantal landen trouwens, ook van festivalgangers van andere jaren en hun families en zo. Shirtreclame is ook geen issue bij ons. Je snapt misschien waarom?’
‘Ja, dat lijkt me duidelijk!’ zei Sheila, ‘Omdat je door al die moddertroep niet eens meer kunt zien wie van welk team is!’
‘Ja,’ zei Rocio, ‘ En dat maakt het extra leuk en spannend. Af en toe maken de spelers daardoor vergissingen en schieten passes naar de tegenpartij.’
‘Hoe staat het ervoor?’ vroeg John.
‘De brandweer staat op voorsprong,’ zei Felipe, ‘maar de British Husbands beginnen nu geloof ik echt boos te worden. Lekker veel overtredingen ook. Dat zie ik graag. Dan zit de passie in het spel. Kijk die scheidsrechter! Een of andere Engelse Lord, schijnt het.’
‘Lord Perry’ zei Anthony, ‘Geen oude aristocratie, Felipe. Hij heeft zijn adelstand hier op het festival verworven. Wat is er met hem?’
‘Nou, kijk hem eens zweten! De teams geven hem veel te doen. Hij is lekker streng. Heeft His Lordship veel verstand van voetbal?’
‘Abuelo, doet dat ter zake?’ vroeg Rocio, ‘Hij fluit mooi en gepassioneerd. Wat wil je nog meer? En ze respecteren hem.’
‘Jongens! Let nou toch even op!’ Dit was Sheila, ‘Jullie kletsen en kletsen maar en ondertussen.. Kijk! Oh mis. Néé! Via de andere kant, Guys! Dit gaat zo niet lukken! Wat? Huh? Waar komt die pleur ineens vandaan?’
‘GOAL!’ schreeuwden ze allemaal uit alle macht.
Hij zat erin. Gelijkspel. The Husbands glunderden.
De wedstrijd werd een klein moment stilgelegd, om technische redenen. Heel even had de brandweer een dubbelrol en zette het waterkanon op het speelveld in, waarbij het bruine water hoog opspatte en de toeschouwers ook niet ontzag. Even later lag het speelveld er weer als een spiegeltje bij, een modderige spiegel wel te verstaan. De wedstrijd werd vervolgd en ging de laatste twintig minuten in.
‘Ik hoop dat de laatste gasten pas na afloop binnen zullen zijn,’ verzuchtte Rocio, ‘ik wil het eind en de huldiging zien.’
’Maak je geen zorgen, Rocio, ‘zei Anthony, ‘We kijken alles gewoon af.
Ondertussen waren Francesca en Agnes binnengekomen en hadden zich staande bij de kijkers gevoegd.
‘Wat ontzettend leuk!’ was Agnes’ commentaar.
‘Ik vind het wel wat voor jou!’ zei Denise plagend, terwijl ze haar arm onder die van Agnes doorschoof, ‘Fijn om je hier te zien, dokkie van me. Wat vind je van een damescompetitie in je ziekenhuis? Medieval Mud Nurses Against Doctors? In witte uniforms uiteraard?’
‘Foei, Denise, je bent een boef!’ lachte Agnes. Ze kneep ondertussen liefkozend in de arm van haar toenmalige patiënte.
De bel ging. Anthony liep naar de voordeur. Daar stonden Vengas, Lytara, Paola en Andres op het kleine bordes. Silva stond bij de limousine. Hij groette met een eigenaardig glimlachje en wees met een handgebaar naar het kluitje mensen.
‘Sorry, dat we een beetje laat zijn,’ zei Vengas, die kletsnatte haren had en overduidelijk net gedoucht had.
Ook zijn kleren waren nat. Het water liep er nog uit. Lytara ook druipnat. En ook Paola en Andres zagen er weliswaar fris, maar ook erg vochtig uit. Was dat dat grijnslachje van Silva geweest? Had hij zojuist een soort nest natte jonge honden vervoerd?
‘We waren bij de wedstrijd’, legde Lytara uit, ‘Ik zei nog: “Veng, ze wachten op ons!” Maar toen werd het erg spannend en we bleven kijken en vergaten een beetje de tijd. En toen zaten we ineens hélemaal onder de modder. Echt zomaar, weet je? We deden niks! Ineens dat waterkanon…’
‘We hebben het daarnet op TV gezien,’ onderbrak Anthony, ‘Dus jullie hebben ook de volle laag gekregen, met die laatste polish van de brandweer?’’
‘En wij ook.’ zei Paola nu, ‘We waren net klaar met onze dienst. Andrés was al naar beneden gekomen en ik was in de eerste hulp naast het veld. Wij dus netjes omgekleed, en heel eventjes kijken. En toen kwamen wij in hetzelfde moddersalvo terecht. Silva stond ons op te wachten. Ik heb die man nog nooit zo zien lachen. “Dames en heren,” zei hij droogjes, “Ik ben besteld om jullie naar jullie feestje te vervoeren. Senhora Valentes, heeft u misschien wat handdoeken liggen in uw eerste hulp?” Die had ik natuurlijk. Silva is ze gaan halen en zei: “Gaan jullie eerst maar even douchen, met kleren en al. In de Bungalow zijn veel badkamers en helpen ze jullie vast wel verder.” O, Anthony, en ik moest jou nog van Jorge zeggen dat hij niet mee kon komen. Te druk met organiseren. Het speet hem, maar hij zei dat hij bij jullie best gemist kon worden.’
‘En hier zijn we dus,’ vatte Andrés de situatie samen, ‘als vier verzopen katjes!’
‘Hartelijk welkom, katjes,’ zei Anthony, ‘ Kom snel verder! De wedstrijd is in de beslissende fase. Ik zou zeggen, loop eventjes naar rechts. Daar waar de badkamers zijn. Nee, poedelen later, lieve medieval mud guests. Trek even droge badjassen aan. Er ligt een hele stapel klaar. Ja, smetteloos wit natuurlijk. Geeft niet. Maak ze vies. Gooi je natte kleren ernaast op de grond. We halen ze meteen door een sopje en drogen ze. Jullie zelf gaan straks ook allemaal door een sopje. Komen jullie snel mee? Het einde zien! Van de finale, bedoel ik.’
Het liep dus erg anders dan Anthony zich in al zijn precisie had voorgesteld, maar het was geweldig. Hij had het niet beter kunnen verzinnen. Even later was zijn voltallige feestgezelschap voor de TV, deels in badjassen en nog hier en daar resten echte Original Medieval Mud in de haren en de oren, uitzinnig aan het juichen, joelen en aanmoedigen.
De Husbands verknalden op onbegrijpelijke wijze een strafschop. Het team van de brandweer zeilde met bal en al over de glibberbaan met een aantal spelers tegelijk stuurloos het vijandelijke doel binnen. Daardoor lagen ze ineens weer op voorsprong. Daarover waren ze zo uitgelaten dat de concentratie er even helemaal uit was. Vijf minuten later plonste een groep modderkluiten, waaronder helaas ook de bal, hun eigen doel binnen. Opnieuw gelijkspel dus. Die zorgde voor die heerlijke, extra ondraaglijke spanning in de laatste vier minuten.
Eén van de Husbands scoorde ineens het winnende doelpunt met een rommelige bal, die heel gemakkelijk gestopt had kunnen worden maar toch verder rolde. Dat kwam doordat vanwege de prut een soort rugby-achtige mensenkluwen was ontstaan waarbij iedereen tegen iedereen aangleed. Daaronder ook scheidsrechter Perry, die in de algehele verwarring machteloos fluitend ten onder ging. Even werd het schermbeeld wazig. Waarschijnlijk doordat er modderkluiten op de cameralenzen belandden. Er verscheen een soort reuzenvinger die door het beeld pulkte en de moddermist trok weer een beetje op. De bal werd zichtbaar die traag en eenzaam over de doellijn sukkelde. Direct daarna was de tijd om. De Husbands hadden het plotseling voor elkaar en waren tot hun eigen stomme verbazing officieel kampioen.
Het geheel was begeleid geweest door de opgewonden stemmen van sportverslaggevers, die zelf ook niet altijd even deskundig bleken. Daar stond tegenover dat je in alle festivaltalen van ze kon genieten door het gewenste kanaal in te schakelen.
De prijsuitreiking vond volgens traditie direct na de wedstrijd plaats, met de nog zwaar bemodderde spelers die het podium op glibberden. Lady Catherine verscheen zwierig in haar, slechts één glorieus moment lang, smetteloze, witte jurk. Ze gaf iedereen een zoen en hing de British Husbands kitschige, nepgouden medailles om. De verliezers kregen ook medailles. Die waren van donkerbruin vetleer. Eigenlijk waren ze veel mooier dan de nepgouden, maar dat hoorde je natuurlijk niet te zeggen. Uit de luidsprekers schalde het nationale volkslied van het winnende team. Iedereen die het kende mocht meebrullen. God Save The Queen schalde derhalve rauw door de bergen.
De brandweercommandant verscheen in beeld en werd geïnterviewd. In het Portugees zwoer hij dat wraak nog wel zou volgen. Maar hij bedankte de tegenpartij voor hun prachtige, chaotische spel en feliciteerde ze met hun overwinning. Die hadden ze natuurlijk geheel aan al het knappe spuitwerk van de brandweer te danken gehad, maar dat terzijde, merkte hij fijntjes op en keek voldaan in de nog steeds niet helemaal heldere cameralens.
‘Nu ga ik me opknappen.’ zei Paola.
‘Ik ook,’ zeiden de andere viespeuken.
‘Jullie kleren zijn alweer bijna droog!’ riep Anthony ze achterna, ‘En je vindt in de badkamers shampoo, cosmetica en make-up naar wens. Tot zo! We zitten in de grote tuinzaal!’
En daar waren ze even later allemaal bijeen.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
En een Portugese.