ZONDAG 25 JUNI
‘VENGAS HEEFT HET geweldig gedaan.’ zei Anthony terwijl hij in zijn koffie roerde.
‘Mww, een heeuw goewe zwet vaw je..’ antwoordde Jorge, een beetje onduidelijk.
Dat kwam omdat hij op datzelfde moment bezig was brood met olijfolie en gebakken tomaat naar binnen te werken. Ondertussen praatte hij door.
‘Het iff mwm, één ding om een opvolger te benoemen. Maar het is een ander ding of die opvolger je dan ook echt gaat opvolgen. En dat is die naar mijn mening meteen gaan doen!’
‘Ik geloof dat niemand mij gisteravond miste!’ mijmerde Anthony, eveneens kauwend.
De twee mannen zaten op hun vaste plekken aan de bar. Het was vroeg, voor festivalbegrippen dan. Zeker na een feest dat de hele nacht had geduurd. Geen van beiden had behoefte gehad om zich in de dance-happening te storten. Voor Anthony was dat eigenlijk een beetje onwennig. Maar hij had besloten zich nu eens medisch braaf te gedragen en was zowaar redelijk op tijd gaan slapen.
De nieuw ingezette techniek van het Sound Containment had fantastisch gewerkt. In andere jaren was deze nacht in het stadje altijd onrustig geweest door de luide muziek van boven. Deze nacht waren de enige geluiden in de straten die van terugkerende feestgangers geweest. Natuurlijk vaak met teveel op en daardoor luidruchtiger dan op de andere dagen. Maar dat hoorde er nu eenmaal bij.
‘Organisatorisch ben je niet gemist,’ zei Jorge, ‘maar in andere jaren werd je tegen het einde ook al altijd zoveel mogelijk vrij gehouden.’
’Ik weet dat wel, Jorge. En ook dat dat jouw grote inzet is. Het beschaamt mij soms.’
’Tom, je weet toch dat ik het met plezier doe? Het maakt mij man van de wereld, op mijn manier. Het andere stuk, dat ben jij. En dat is ziel van het geheel zijn. Eigenlijk kun je zoiets helemaal niet overdragen aan een ander. Tenzij die ander ineens opduikt en dat vanuit zichzelf gaat doen. Vengas dus. Met zijn daadkracht dwingt hij respect af. En de innerlijkheid van zijn warme ziel, die laat hij zien door zijn mooie muziek. Daarin vind ik dan dat hij op jou lijkt, Tonio. Zoals jij doet met je viool.’
‘Deed, Jorge, niet doet.’
‘Niet waar, Tom. Doet. Okay, gisteren even niet.’
‘But that’s the whole point, see? The glorious thing. Omdat hij het deed. Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe ik me verheugde! Gewoon in het publiek zitten, een beetje onzichtbaar en hem zo bezig zien.’
‘Handige timing van je, om op het allerlaatste moment op dat vrijgehouden plekje aan te schuiven.’
‘Jouw idee, Jorge! Het werkte. Ik zat daar. Oh, man, ik kreeg zoveel cadeau gisteravond! Allemaal verrassingen! Die voorstelling van de werkelijk geniale flamenco-meid. Wat een talent en discipline! En ook nog eens zo’n lieverd. Verder onze fijne Dr. Mammoet. Ik dacht: nou, die heeft zijn incubatortijd bij ons wel weer gehad. Nu is zijn genie terug en hij is klaar voor de grote wereld. Het werd ook wel tijd, vond ik persoonlijk, maar dat blijft tussen ons.’
’Ja, dat vreselijke auto-ongeval.’ beaamde Jorge, ‘De dood van zijn vrouw. Vier jaar geleden alweer. Het was verschrikkelijk!’
‘Ja, en nu is hij er weer. Dit holografisch bouwwerk van gisteren: het zal wel komen door wat ik van hem weet. In wat hij gisteren liet ontstaan zag ik een soort mausoleum. Een tempel, een gewijde ruimte, …. eh, hoe noem je zoiets toch? Iets met een x. Een vreemd woord. Oh, ik heb het al! Geen x. Zoiets heet een cenotaaf. In een mausoleum zijn de stoffelijke resten aanwezig. Een cenotaaf is iets opens. Het lichaam van de gestorvene is daar juist niet. Fysiek is het lege ruimte, maar daardoor juist gevuld met nagedachtenis en misschien des te meer met de ziel, de echte presentie van de gestorven mens die je vereert of met wie je een band hebt. Juist door die leegte te erkennen en daar een mooi bouwwerk omheen te zetten, in verering en liefde. Dilan..,we hebben haar toch gekend? Al haar talenten ervaren. En haar kracht: hoe ze Mahmud als het ware droeg. En die enorme leegte toen ze plotseling stierf.’
‘Wow, Anthony. Dus hij bouwde volgens jou een cenotaaf. Voor zijn geliefde vrouw. Voor Dilan.’
‘Niet bewust misschien. Of ook wel. Dat is wat ik ineens voelde. En zo prachtig! Daaruit rees ineens onze Rocio op, vanuit het midden van dit uit niets dan licht bestaande bouwwerk. En op dat moment begon onze grote man te huilen. Ik zag het, want ik zat dicht bij hem in de buurt. Onze grote, geniale, verdrietige mammoet, geveld door zijn gestorven vrouw in combinatie met de triomferend oprijzende gedaante van de jeugdige danseres. Ik zei hem dit na afloop. Ik heb vandaag te leven met de blauwe plekken onder mijn schouders die het gevolg zijn van zijn moordende omhelzing als een bankschroef die volgde.’
‘Je bent dus nog steeds de ziel van het geheel, Anthony.’
‘Misschien wel, ja. Mahmoud is vanochtend teruggereisd naar Libanon. Hij appte me dat hij zo dankbaar was. We zouden elkaar gauw weer zien, schreef hij. Hij ging nu zijn moeder bezoeken. En ook voor het eerst na lange tijd ook weer zijn schoonmoeder. Dilan’s moeder.’
De beide mannen zwegen een poosje.
‘En Vengas?’ vroeg de barman voor de vuist weg.
‘Tja, je hebt de man bezig gezien. He’s a natural! Zoals hij iedereen het podium opriep en ze bedankte. En zijn gevoel voor timing. Niet alleen in zijn kunst maar ook in dit soort community dingen.’
‘Hij was steengoed, Tom. Maar nog zo jong!’
Anthony lachte.
‘Jaja, en wij worden oud, hè Jorge? Dat gaat snel. Niet eens omdat je zelf oud wordt, maar gewoon omdat er jonge mensen bijkomen. Ze komen letterlijk het toneel op. Ze staan te dringen. En ruimte voor ze maken is the right thing to do.’
Jorge keek zijn vriend even heel precies en onderzoekend aan. Een peinzende blik.
‘Het gaat echt een stuk beter met je, Tonio. Je oogt nog breekbaar. Maar toch gaat het beter, vind ik.’
‘Ik denk het ook,’ zei Anthony. ‘Wie had dit een week geleden kunnen denken?’
‘Ik ben er blij om.’ zei Jorge, en ging rechtop zitten, ‘Zo en mag ik nu even praktisch worden?’
‘Ja, graag.’
’Okay. Vandaag dus. Vanmiddag om 16.00 uur is de traditionele, grote finale van het Medieval Mud Soccer Tournament. Die gaat dit jaar tussen de vrijwillige brandweer die dit jaar ineens verschrikkelijk goed was, en de groep British Husbands. Zoals vanouds zonder noemenswaardige techniek maar met enthousiasme en fanatisme hebben ze alle andere teams eruit gespeeld. Dus de finale tussen die twee. Een heerlijke combinatie. Het zou me niet verbazen als de brandweer dit keer kampioen wordt. Maar met die rare husbands weet je het nooit!
Verder heeft Lord Perry gisteren bij het dansen zijn voet verstuikt. Hij is door Andrés weer aardig opgelapt. Hij kan best de wedstrijd fluiten, zegt His Lordship. Dat is fijn, want Perry is een uitstekende scheids. De EHBO post hebben we trouwens alweer naar beneden verplaatst. Jij en ik zijn niet bij de wedstrijd aanwezig, je weet wel waarom, maar ik heb alvast enthousiaste groeten en een leuke attentie voor het winnende team voorbereid. Verder geen details. Want, Tom, je hoeft nou ook weer niet alles te weten. Vanavond zijn er dan weer de balletdansers. Ze repeteren op dit moment. De sopraan van gisteren hebben ze op het laatste moment erbij gehaald.’
‘Ik ben heel benieuwd! Waar treden ze op? En wat gaan ze doen?’
‘Hou je vast, old man. Dat hoef jij óók niet te weten. Ik heb al met Vengas overlegd.’
‘Oh, eh..’ Anthony’s gezicht stond verrast en klaarde ineens op, ‘maar dan hoef ik dat inderdaad niet te weten. Wow, wat fijn!’
Jorge grijnsde.
’Goed zo, braafje. Verder hebben wij dus eind van de middag onze meeting in de Bungalow.’
‘O ja, da’s waar.’ Anthony grijnsde op zijn beurt, ‘De Tafelronde!’
’Yessir. De Tafelronde.Enne..een belangrijk deel van de mensen daar heeft vanmiddag eerst elders nog een bijeenkomst. Ergens op een landgoed…’
‘Daar weet ik van, Jorge. Het is me toch wat! Weer zoiets dat wij niet gepland hebben, hè?’
‘Nee, klopt. Maar jij hebt het wel ontketend.’
‘Huh, ik? Ik heb helemaal niets gedaan!’ protesteerde Anthony.
‘Jaja. Aldus sprak de vermoorde onschuld. Je hebt ze anders wel allemaal bij elkaar gebracht.’
‘Nietes.’
‘Welles!’
’Maar ik had geen idee!’
‘En nu klink je net als die John. Die zegt dat ook telkens.’
‘Aha, John. Die was het? Natuurlijk! Die heeft het gedaan.’
‘Nee, Tom, jij. Of jullie samen. Of wij allemaal. Geeft niet. We hebben heel veel niet gepland, maar we hebben er wel een zekere rol in gespeeld. En jouw rol, Mr. Anthony McIntyre, was vooral: ziek zijn.’
Anthony knikte langzaam.
‘Dat klinkt toch wel heel erg naar de geest van ons festival, vind je niet Jorge?’
‘Dat is inderdaad de geest van het festival!’ zei deze ernstig, ‘Maar we waren praktisch naar vandaag aan het kijken. Onze meeting begint dus wanneer ze terug zijn. De oudjes. Ik bedoel, want die mensen zijn bijna allemaal een generatie ouder dan wij. Als die terug zijn geven we ze nog heel even tijd om bij te komen voordat we ze weer in het volgende plonzen. Maar niet teveel tijd! Want anders loopt alles vast.’
Anthony keek zijn vriend taxerend aan.
‘Jorge, als ik jou zo hoor praten, hè? Ik heb een leuk idee. Is een marionettentheater niet iets voor jou? Lekker aan de touwtjes trekken?’
‘Ik moet er niet aan denken!’ zei Jorge.
Maar de twinkeling in zijn ogen verried dat de boodschap goed was aangekomen en dat hij die waardeerde. ‘Ik worstel liever met de weerbarstige realiteit. Zoals bijvoorbeeld dat ik mijn planning maak maar er geen macht over heb wanneer die landgoed happening precies plaatsvindt en of alles wel zal passen. Maar weet je? John en Sheila komen meestal bij mij ontbijten. Straks heb ik dus mijn kans. Kortom, ik manage het wel. O, je kunt je moeder trouwens inseinen, die komt ook mee.’
‘Ja, zo wist ik ervan.’
‘Nou, haar kennende komt het dan wel op z’n pootjes terecht. En wat gaan jij en Francesca doen?’
‘Francesca heeft nog met Dr. Agnes afgesproken. En ik.. eh.. ik heb geloof ik… tja, Jorge.. Ik durf het haast niet te zeggen. Volgens mij heb ik vrij.’
‘Huh? Niet te geloven! Vrij? En kun jij dat wel aan?’
‘Ja, zei Anthony, ‘Ik ga wat doen.’
‘Wat ga jij doen?’
‘Zeg ik lekker niet. Ik zie je vandaag nog wel.’
’Oh, dat dus!’ zei Jorge, ‘Wat leuk. Succes ermee!’
Ze namen afscheid.
Jorge had het goed.
“Wat doen” was natuurlijk: schilderen. Het beeld van vannacht moest op het doek. Direct. Zonder tussenkomst van schetsen. Al waren het maar wat vegen. In het schuurtje, op dat verwilderde stukje tuin waar hij zijn rozen vandaan haalde. Schildersezel erheen slepen. En alvast verf. Ook houtskool. En kwasten. En een flinke karaf water. En zijn schildersbloes.
Nooit precies geweten waarvoor dit schuurtje diende. Nu wel.
De spullen op een fiets aan de hand, wiebelend en wankelend, erheen brengen. In het schuurtje was waarschijnlijk nog die oude, verweerde keukenstoel.
Straks wel de boel afsluiten. Hangslotje meenemen. Niemand mag dit werk zien, totdat het klaar is. En nu niet verder nadenken! Gewoon beginnen!
O Banquete sob as Estrelas, Het Sterrenmaal was bezig te ontstaan.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
De naam van het land