TOEN HET AVOND werd liepen overal feestelijk geklede en opgedofte mensen naar boven, langs de paden rondom de burcht en verder omhoog, voorbij de kleine eerstehulppost en door de poort van de kasteeltuin.
De tuin was toverachtig. Tussen de takken van bomen slingerden guirlandes van kleine lampjes. Bij de stammen waren her en der voetlichten geplaatst. De deemstering en de schaduwen waren net zo sfeerbepalend als de lichtaccenten. Onder kleurige papieren lampions stonden tafels in lange golvende rijen. De catering was vanuit een aparte tent aan de rand van het terrein druk doende buffetten op te bouwen terwijl dranken vanuit wagens, voorzien van koeling en stromend water, geserveerd werden. Op schermen was te lezen dat het aan het begin van de avond om een vrij samenzijn ging, en later een bijzonder programma zou plaatsvinden op een speciale locatie.
Het bleek een gelukkige greep in dit cultuurzwangere festival. Eerst een groot samenzijn waar iedereen tijd voor elkaar had, zonder muziek of andere podiumkunst die aandacht vroeg en de deelnemers niks hoefden.
De enige uitzondering waren de kinderen en de door hun vervaardigde baksels. Na ongeveer een half uur deden onder luid gejuich de terreinwagentjes hun intrede, omhooggetrokken op weg van de kinderburcht naar de kasteeltuin. Van alle kanten goed ingepakt en vastgezet als bescherming tegen omvallen of verliezen onderweg. Met hulp van Vengas en zijn vrijwilligers werd in het midden van de tuin onder grote belangstelling een soort bakwerk-pagode opgebouwd in meerdere etages, waarbij de kinderen zelf om het hardst adviezen en suggesties riepen wat waar geplaatst moest worden. Op de treden aan de zijkanten stonden al stapels bordjes, bestekmandjes en glaasjes klaar.
Vengas had nog een ander evenement voor zijn kinderen verzonnen. Een groep schijnwerpers lichtte op en aan de rand van de tuin werden rijen ballonnen in de bomen zichtbaar. Een legertje security hield goed in de gaten dat zich niemand op gevaarlijke plekken ophield. Want nu begon een spannende boogschietcompetitie, waarbij de kampioen het kind zou zijn die de middelste ballon stuk schoot. Die hing veel hoger dan de andere en wiebelde vervaarlijk in de avondwind heen en weer. De winnaar mocht als eerste de taart aansnijden.
Er waren bogen beschikbaar voor kleine en grote kinderen, en pijlen in diverse maten. Er kwam uitleg en de schietbaan werd afgezet. Er werd streng opgelet. Even later snorden de pijlen vanuit allerlei banen en richtingen.
De opgave bleek verbazend moeilijk. Er sneuvelden weliswaar veel ballonnen, maar niet de middelste. Het leek wel of die betoverd was. Sommigen beweerden dat het een hologram was, en dat hij daardoor niet stuk kon, en dat dus niemand zou winnen. Maar dat bleek toch niet zo te zijn. Want ineens lukte het een verder nogal onhandig kind tot zijn eigen en ieders verbazing de ballon in kwestie aan flarden te schieten. Daarmee was het spel gedaan.
Het verbaasde kereltje werd onder luid gejuich tot winnaar uitgeroepen, op de schouders genomen en naar de grote bakwerk-étagère meegetroond. Daar werd hij voorzien van een medaille, een groot mes en een taartschep. Op de schouders van grote kinderen gezeten mocht hij van de allerbovenste taart een gigantisch stuk afsnijden en als eerste daarvan eten.
Vervolgens ontroerde het kind iedereen door het geweldige stuk dat hij met uitgestrekte armpjes van de taart afsloeg - waarbij de toren gevaarlijk deinde- op een bord te laden en aan Vengas te geven. Hij riep dat dit stuk voor hem was. Als dank. Omdat hij hier de mooiste week van zijn hele leven had gehad.
Vengas was helemaal ontroerd van en zei dat hij dit grootse geschenk niet zou weigeren. Even later zat hij getroffen en wat stilletjes ergens aan de kant op een stoeltje met het grote stuk kinderlekkers op een bord. Ondertussen werd het jongetje nog een keer op de schouders gehesen. Het tweede stuk taart dat hij met een welgemikte slag als van een zwaard bemachtigde was nu echt voor hemzelf.
Daarop barstte een zoet en blij eetfestijn los. De pagode veranderde in een oogwenk in een ruïne. De volwassenen hadden hun eigen gerechten maar werden telkens door kinderen meegetrokken om van hun baksels te proeven en moesten die luidkeels prijzen.
Paola dwaalde rond in de kasteeltuin. Het was gelukkig rustig op de eerste hulp gebleven. Alleen wat kleine snijwondjes en maar één verstuikt enkeltje door een wat overmoedige sprong. Er was dit jaar ook geen noemenswaarde rottigheid geweest. Geen echt uit de hand lopende ruzies, en met de dronkenschap viel het op dit uur relatief mee.
Ik krijg toch een soort vervormde blik op evenementen door het eerste hulpwerk, realiseerde ze zich. Omdat rustig betekende dat er bij een groot aantal mensen bijeen toch altijd wel wat gebeurde.
Maar al met al weinig. Het feest was ontspannen. Behalve voor de catering die voor alle deelnemers te zorgen had. Ze hadden het vanavond ontzettend druk.
Iets voor half tien klonk uit luidsprekers in de verschillende talen dat het tijd werd voor een voorstelling die verder boven zou plaatsvinden. Het was een kwestie van naar de uitgang gaan en de weg volgen. De poort bij de tuin was wijd genoeg zodat geen gedrang hoefde te ontstaan. Graag alle aanwijzingen van de stewards opvolgen.
Wat plaats zou vinden, was een verrassing. De meesten van de deelnemers gingen nieuwsgierig op weg.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken
ZONDAG 25 JUNI