De landen bestaan. Je kunt er gewoon heen. De burcht ook. Daarover komen vanzelf meer clues in de loop van het boek. Dus nog even wachten met de prijsvraag…
Vandaag twee keer muziek. Vanwege het zachte land, de oceaan, de taal en de ziel die zingt.
1. A Fadista (Ana Moura)
studio opname:
en een een sfeervolle live:
Vertaling in het Engels van de tekst:
The Fado Singer
A black belted dress/Long black hair/And a black embroidered shawl/Walking up the avenue at night/Those passing by consider her lost/A woman of vice and sin/Being misunderstood/Insulted and persecuted/Accustomed to being invited
She enters the café cantante/Then in a provocative tone/For those who want to buy it/A guitar trilling/A shadow slowly/Advances to the middle of the room/She begins to sing/And those who wanted to buy it/Sit at the table looking at her
A song old and so deep/That comes from the ends of the earth/Is rushed before an announcement/And all who heard it/In the candlelight seemed/Devoted in prayer/And those who offended her a little/Listened with closed eyes/As if asking her forgiveness
A black belted dress/Long black hair/And a black embroidered shawl/Singing for that table/She gives them the assurance/That they are already forgiven/And in front of her on the table/As if in prayer to a goddess/The fado is heard in silence
Bron: https://lyricstranslate.com/en/fadista-fado-singer.html
2. De Frou Oan It Finster (Nynke Laverman)
En een variant, met een liefdevolle knipoog naar de Friese lezers van het boek. Er is weergaloze Friese fado!
Klopt dat dan misschien? Dat raadsel van de taal van het zachte land? Praat die met het water? Of misschien vanuit het water van de oceaan, de zee, de meren, de vaarten? Die mengeling tussen zachtheid maar ook stevigheid van karakter en als het moet hardheid? Onverzettelijkheid? Water vloeit maar is nauwelijks samendrukbaar.
Hier verwijlt de dromerige blik niet in ezels- maar in koeienogen. En het muzikale is belichaamd in de zang van de taal zelf.
Maak van een knipoog maar gerust ontroering. Natuurlijk komt er nu iets van Nynke Laverman. Met voor de Hollanders barmhartig de vertaling.
en als je liever YouTube gebruikt: zelfde opname.
Vertaling:
De vrouw aan het venster
Nooit opent zich de poort. ’t Raam is zo hoog
Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte:
De stroom omarmt het bosch in blauwen boog;
Door ’t groen gaan rode vogels, ranke herten.Niets weet zij van het levensspel daartusschen;
Maar het moet schoon zijn, want zij mist het zeer.
Zij wil omhelzen, vindt niets om te kussen
Dan de eigen schouder, rond en koel en teer.
Eigenlijk is dat het origineel.
Het is namelijk een gedicht van J. Slauerhoff, ( 1898-1936) geboren en getogen in Leeuwarden overigens. Zijn boek Het verboden rijk linkt aan het zachte land. Het is een mengeling van feiten en fictie over de dichter Camoës. Deze is verbannen uit dat land om zijn liefde tot de hofdame Diana waarop de infante zijn oog had laten vallen. Diana zelf weigerde de infante en trad daarop in het klooster. Het gedicht zou over haar kunnen gaan. Terwijl de verbannen Camoës juist over de wereldzeeën gaat, net als Slauerhoff zelf die als scheepsarts gewerkt heeft.
Prachtig thema voor een Fado dus.
Veel luisterplezier!