‘EN, HEEFT HET jullie gesmaakt?’
‘Het was geweldig, Cindy!” zei Lytara, ‘Hebben jullie een hele keuken hier opgebouwd?’
‘Nee, waarom zouden we? De mensen in het stadje zijn heel goed in gastronomie. Zij hebben een complete keuken ingericht vlak naast ons gebouw. Als je buiten staat en nieuwsgierig bent: volg je neus, ga op de heerlijke geuren af en je komt er vanzelf. En dan word je vriendelijk tegengehouden. Want keukens houden niet van pottenkijkers.’
Steve was ondertussen naar hun tafel gekomen.
‘Zijn jullie klaar?’ vroeg hij. Hij wachtte hun antwoord niet af. ‘Mooi! Kom maar mee dan. De crew staat buiten.’
Hij liep met zijn snelle passen naar buiten. Ze gingen achter hem aan. Op de binnenplaats van het kasteel stonden in een halve cirkel vijf mensen op hen te wachten. Steve stelde kort iedereen aan ze voor.
Juan, de assistent scene director. Sean, de chauffeur en coördinator podiumbouw. Doreen, de decoratie manager. Alfonso, de algemene scene assistent en hoofd ICT. En Raoul, de timmerman en technische dienst.
Er werden over en weer handen geschud.
‘Wow, jullie klinken als een filmcrew!’ zei Vengas.
‘Maar dat zijn we ook!’ zei Steve, ‘We komen ieder jaar opdraven als dit festival plaatsvindt. In ons verdere, in ons gewone leven doen we meestal detectives en duistere thrillers, als films of als series. We werken al heel lang met elkaar. Nou, dan weten jullie alvast een beetje wie van ons wát doet. En verder merk je het dadelijk vanzelf.’
‘En Steve heeft nog niet gezegd, wat zijn eigen functie is.’ kwam Sean tussenbeide, met gevaarlijke pretlichtjes in de ogen, ‘En ik mag dat van hem nooit zeggen. Want dan wordt hij altijd boos. Of beledigd.’
‘Toe maar, Sean,’ zuchtte Steve en zei tegen Vengas en Lytara, ‘Let op, hij gaat dadelijk wat pesterigs over me zeggen. Want dat doet hij altijd. Maar Sean heeft een hart van goud. Luister maar.’
‘Je maakt het me niet gemakkelijk, Steve.’ gromde Sean, een boom van een kerel met lange krullen, die door een bandana enigszins in bedwang werden gehouden, een mouwloos hemd en enorme, rijkelijk getatoeëerde armen. ‘Hart van goud, huh? Well guys, eh Lytas en Vengara, toch? We shall see about this heart of gold.’
Hij giechelde. Ze verbeterden grinnikend hun namen.
‘Hij doet het erom, hoor!’ zei Steve tegen het tweetal, ‘Ik zei het je toch? Een pestkop!’
‘Sean, wat doet die Steve dan in jullie team,’ vroeg Lytara liefjes, ‘volgens jou dan natuurlijk?’
‘Oh, wil jij dat weten? Dan zal ik het je zeggen! Ons de hele tijd voor de voeten lopen!’ brulde Sean, ‘Steve is our Footage Director.’
Hij ging vlak naast Steve staan en sloeg een enorme arm om hem heen.
‘And our official PA. Our Pain in the Ass! Maar we houden wel erg van hem. Zo is het toch, Steve? En daarom vergeven we hem telkens.’
‘En ik jullie’ zei Steve lachend, ‘Nou, fijn hoor. Gezien worden én vergeven. Maar ik heb nu een flinke klus voor ons allemaal. Dus of het straks nog rozengeur en maneschijn is? Ik ben benieuwd. Well folks, zullen we dan maar?’
‘Waar is het?’ vroeg Doreen.
‘Achter haar aanlopen,’ zei Sean en wees op Lytara, ‘Dat is het beste. She knows.’
Aldus grinnikend en grapjes makend, gingen ze allemaal op weg, achter Lytara aan die samen met Vengas naar boven liep. Het geheel had iets van een soort schoolexcursie, met pubers die op geheimzinnige wijze er weliswaar erg volwassen uitzagen, maar in hun gedrag teenagers waren gebleven. Hinnikend opmerkingen naar elkaar maken, steentjes het dal in keilen, achteruit naar boven proberen te lopen en bijna van het pad afglijden, elkaar opvangen maar ook een beetje eraf duwen, en ondertussen ineens zinvolle opmerkingen over het kasteel en de omgeving maken, waaruit hun eigenlijke, geroutineerde professionaliteit bleek. Wat voor films je hier wel niet zou kunnen maken en hoe je allerlei bloedstollende effecten zou kunnen creëren. Liefst met Director Steve als acteur, in allerlei gruwelijke schurkenrollen, of als sukkel.
Het effect op Lytara was dat ze door al die gekkigheid helemaal ontspande, terwijl Vengas er gewoon diep gelukkig van werd.
Al pratend en giechelend kwamen ze boven aan. Toen Lytara zei dat hier de plek was werden ze ogenblikkelijk serieus. Ze keken oplettend om zich heen. De zon was lager komen te staan en het licht was geler geworden. De leeuweriken waren niet meer te horen. De wind ruiste door bomen en struiken. Steve sprak op gedempte toon met de leden van het team, die geen spoor meer hadden van hun baldadigheid van daarnet. Even later wendde hij zich tot Lytara.
‘Je zei iets over een kring. Zou je die nu voor ons kunnen aanduiden? Met..’, hij keek even rond, ‘..hiermee misschien?’
Hij wees haar op wat losse stenen. Ze knikte, liep wat rond en legde er na een poosje enkele neer in een soort ruwe aanduiding.
‘Ik probeer ook maar wat uit’, zei ze, ‘Zoiets? Maybe?’
‘Go on.’ zei Steve, ‘Just be yourself. Guys? Ga de kring eens uitproberen?’
De leden van de crew gingen in de ruw aangeduide kring staan.
‘Lytara, kijk eens?’ Geroep van verschillende kanten. ‘Moet de kring groter of kleiner? Zeg het maar.’
Ze zag het meteen. De kring moest groter. Veel groter. Ze probeerden samen uit, net zolang tot Lytara tevreden was. Tenslotte markeerden ze met z’n allen de plek met een ring van witte stenen. De set-opbouw was begonnen.
Ondertussen was Sean in zijn hoedanigheid van podiumbouwer al aan het verkennen geslagen. Hij wenkte de anderen en met behulp van de losse takken die op het terrein verspreid lagen bakenden ze voorlopig de publiekszone af. Alfonso, zijn assistent keek op zijn smartphone hoe laat het was en bepaalde de hemelsrichtingen. Hij overlegde met Lytara, die verheugd knikte, waarna er extra stenen gelegd werden zodat de cirkel een soort platte zonnewijzer werd met aanduidingen voor noord, zuid, oost en west. Raoul, de timmerman probeerde de bodem uit door met een keisteen een rechte stam de grond in te slaan.
Het ging snel en zorgvuldig. Met niets dan een paar stenen, een paar takken en hun luisteren, suggesties, uitproberen en hun voorstellingsvermogen inzetten.
Lytara en Vengas keken met verbazing toe.
Steve wenkte tenslotte allen bij elkaar.
‘Zo goed, Lytara? Mooi. Er kan altijd weer worden aangepast. Maar we gaan het dan volgens dit plan maken.’
Hij wendde zich tot zijn teamleden.
‘Hebben jullie genoeg gezien en snap je de bedoeling? Juan en Doreen: jullie krijgen straks van Lytara de lijst met voorwerpen door. Als je zelf ideeën krijgt, overleg die met haar en neem anders gewoon mee wat je geschikt vindt. Raoul: check het terrein af of er verstevigingen, vlonders of leuningen nodig zijn. Voor de veiligheid, hè? Sean, ik maak nu wat foto’s. En dan gaan wij straks samen puzzelen hoe je de publieksplek bouwt. Die mag niet te afstandelijk zijn maar moet wel alle ruimte laten voor de performers. Voor honderd tot honderdvijftig mensen maken, zou ik zeggen. Alfonso: we hebben dan stroom en licht nodig hier. Maar niet overal van die lelijke dikke kabels alsjeblieft! Het is hier geen filmset. En dus moet het nu een keertje van alle kanten er netjes uitzien. En Juan: maak jij een afspraak met onze lichtmensen, zodat Lytara en ik ergens vandaag of morgen over de effecten kunnen praten. Mooi. Lytara: had jij nog iets?’
Lytara, die enigszins overdonderd was door het tempo waarin haar project zich ontrolde, keek de kring rond.
‘Eh, ik weet niet op dit met set-opbouw te maken heeft. Maar ik kreeg ineens het idee, dat we ook dansers zouden kunnen vragen. Ik was er gisterenavond. Daar waren dansers. Zouden die dat willen doen? Of zijn die helemaal bezet?’
‘Een geweldig idee!’, zei Steve, ‘Daarvoor moet ik natuurlijk Anthony vragen. Die heeft vanwege zijn beginvoorstelling van gisteren de contacten met ze gelegd. Ik ben heel benieuwd. Staat genoteerd. Had je wat betreft de set zelf nog wensen?’
‘Tja, dat wapperende gordijn. Hoe groot kan dat zijn, denk je?’
‘Raoul, kan jij daar iets over zeggen?’
Raoul, een kleine man met een vriendelijk, verweerd gezicht, omlijst door grijzende krullen en een volle baard en lichtblauwe ogen, keek om zich heen.
‘Even inschatten’, peinsde hij hardop, ‘ik denk dat de wind meestal van die kant komt, en dat het mooi zou zijn.. mmm, ik probeer wel wat uit. Fijne klus, miss. Ken jij nog de kunstenaars Christo en Jeanne-Claude? Met dat enorme gordijn? Al een poosje geleden, maar echt prachtig. Oh, je kent ze. Wij doen het hier wat kleiner. Eh, als we nou eens een stalen constructie bouwen? Let me see. Het zou hier vier of vijf meter hoog kunnen zijn. En ik denk vijf tot zes meter breed. Alleen zit je dan weer met je uitzicht, hè? Dus, Li.. Litara toch? Denk er even goed over na wáár precies, voor we het gaan bouwen. Ik zorg wel voor stof in een aantal kleuren. Het is geen enkel probleem. Ik hoef niets in te kopen. Ik heb van alles liggen. Oh, wait a minute! We kunnen ook gewoon een strak gespannen staalkabel gebruiken, bedenk ik me. Een lekker dikke. Kijk, we gebruiken dan die bomen daar. Die zijn dik en stevig genoeg. Met nog wat extra zekering en fixering hier en daar. Voor als het waait. Moet wel veilig blijven, hè? Komt allemaal goed.’
‘Goed idee, Raoul! dank je wel.’ zei Steve, ‘Verder nog wat, Lytara?’
Het gaat dus echt van start, dacht ze verwonderd, het project dat in mijn hoofd woonde. Alleen veel groter en veel mooier, en op deze prachtige locatie! En met al deze hulp. Ongelooflijk!
‘Waar gaan jullie eigenlijk alles vandaan halen?’ vroeg ze.
‘Tja,’ lachte Steve, ‘Ieder zijn vak, hè? We doen eerlijk gezegd niet anders. We slepen de hele tijd overal spullen vandaan en brengen ze meestal weer netjes terug na afloop. Om je vraag te beantwoorden: Veel van onze spullen halen we uit een gigantisch depot. Dat is hier vlakbij. In Sevilla!’
‘Uit Sevilla?’ zei Vengas verbaasd, ‘Maar dat is honderden kilometers hier vandaan!’
‘Ja ja, maar zie je? Ze hebben bijna alles. En we werken graag met ze. Maak je geen zorgen. Als je trouwens nog wat te binnen schiet: even bellen, appen, mailen. Het komt altijd goed.
Nou, dan gaan we maar aan de slag. Morgenochtend beginnen we. Dan hebben we de meeste spullen wel hier. Dan heb ik jou daarbij nodig, Lytara want het ligt zo: wij maken het, maar jij beslist!’
‘Wat?’ riep ze uit, ‘Dan al? En jullie gaan nu nog eventjes op en neer naar Sevilla rijden?’
‘Natuurlijk!’ grijnsde Sean, ‘Waarom niet? Met onze drie megagrote vrachtwagens. Die van geen kant door de poorten van dit malle stadje passen! We hebben nog vier andere projecten die we ook al aan het vormgeven zijn! En er komen er misschien nog wat bij. Je was mooi op tijd met je plan. We kunnen het nu allemaal lekker combineren. Dus vandaag even een ritje op en neer. No problem! Maar als we terug zijn en uitgeladen hebben, ben je nodig. Lytara, is morgenochtend zeven uur te vroeg? Ja natuurlijk! Ik zie jullie wel verschrikt naar elkaar kijken, hoor. Een groot offer hè? Maar kom dan toch maar opdraven! We hebben onze tijd hard nodig. Nou, dag hoor!’
Hij beende met een wat zwaaiende gang weg. Steve glimlachte naar het stel.
‘Akkoord?’
‘Akkoord!’
‘Mooi zo. Nou, dat was het dan voor nu.’
Hij danste met zijn kwieke passen alweer langs het pad naar beneden. De anderen volgden.
De assistent-director Juan was de hele tijd stil geweest en had schijnbaar doelloos wat om zich heen gekeken en rondgelopen. Hij bleef nog even bij ze staan.
‘Het wordt heel mooi hier.’ zei hij tegen Lytara, ‘Ik weet dat ons tempo nogal adembenemend is, maar je went er wel aan. Hoofdzaak is: jij houdt de regie. Dus luister naar al onze ideeën, Maar neem zelf de beslissingen. Daar staat of valt namelijk het resultaat mee. Dat het van jou is. En nu hebben jullie volgens mij vrij. Geniet er van.
Één tip nog: ga vanavond maar naar het marionettentheater van Francesca. Ik doe daar de techniek. Ik weet van vorige keren dat ze echt goed is. Ik ben dus straks niet mee naar Sevilla, want ik ben hier nodig. See you later! Ik ga nu ook snel verder.’
Hij rende naar beneden.
Ze bleven met z’n tweeën op de feeërieke droomplek achter. Ineens hoorden ze weer de geluiden van de wind, de vogels, de verdere omgeving, stemmen ver weg, vage geluiden van autoverkeer uit het dal.
Ze keken elkaar aan.
Voor de zoveelste keer vandaag zei Lytara:
‘Veng, wat vínd je hiervan?’
‘Ja, my love, dat heb je me al herhaaldelijk gevraagd. En doe het alsjeblieft zo vaak je wilt. Geweldig natuurlijk. Ook bizar goed georganiseerd. Ze maken het gewoon. En voor jou: het gaat gebeuren. Weet je nog dat we het in Boston erover hadden? Je deed zo bescheiden over jouw rol in dit festival. Je ging met me mee, zei je, en je zou wel zien. En moet je nu toch kijken! Oh, my love, how great you are! I’m so proud of you.’
‘Je bent mijn geweldige lover. Maar nu jij, Veng. Hoe gaat het hier voor jou worden? Ik weet dat ik het zelf nu heel druk ga krijgen. Ik wil veel in je armen kunnen liggen wanneer ik vrij ben. Anders cancel ik de hele boel. Nee, grapje hoor. Maar Vengas, dit is toch ook jouw festival? Hoe is het nu voor jou? Ik bedoel: hoe wordt het voor jou? O, ik ben zo benieuwd!’
Ze keek hem onderzoekend aan. Hij lachte en drukte haar stevig tegen zich aan. Na een lange kus maakte hij zich los. Hij keek in de verte, over het dal. Zijn ogen stonden mijmerend.
Nu goed luisteren naar wat hij gaat zeggen! dacht Lytara, Niet hoe het klinkt. Niet bij klank en timbre blijven hangen. Hij zit op iets te broeden. Ik zie het!
En daar kwam het al: ‘Tara, ik heb ondertussen zelf een ideetje gekregen. Ik keek zo eens naar de set-opbouw en deze mensen. En toen zag iets voor me. Ik kreeg er meteen helemaal zin in. Ik heb dus een plan.’
’Vertel je erover, liefste, please?’
‘Ik ga iets met kinderen doen!’ zei hij, ‘En ik weet ook al wát.’
‘En ga je mij ook vertellen wát?’
Hij keek haar even taxerend aan.
‘Nee.’ zei hij, ‘Nu nog niet. Laat je maar verrassen. Jij hebt je aandacht nu hiervoor nodig. Ik praat je later wel bij. Het krijgt gauw genoeg vorm. Het is ook niet heel ingewikkeld.’
‘Wow, iets met kinderen?’ zei ze, ‘Ik hoopte dat al. Geweldig, Veng. Wat zullen de kleintjes het dan fijn krijgen hier! Ik weet eigenlijk genoeg. My boyfriend loves this planet and all its creatures, great and small,’
Ze liepen gearmd naar beneden. Bij de poort aangekomen maakte hij zich los.
‘Wacht je even op me?’ vroeg hij haar, ‘Alleen even regelen. Als ik lang wegblijf dan zien we elkaar op onze kamer. Of heb je een ander idee?’‘Ik wacht op je.’ zei ze, ‘Ik heb de tijd. Ik moet ook even bijkomen van alles.’
Ze hees zich met haar armen omhoog op een muurtje.
‘Mijn oorspronkelijke plan,’ zei ze, ‘was op een muurtje zitten in de zon, in een vreemd en ver land. Alleen was dat samen met jou. En jij verlaat mij nu. En dus doe ik dat nu alleen.’
Ze probeerde vergeefs er zielig uit te zien.
‘Eventjes maar’, zei hij, ‘Het is puur een kwestie van aanmelden en de plek reserveren. De rest komt later. Ik wip nu bij ze langs. Bij de creatievelingen. Kijken of ik iemand te pakken krijg.’
Hij liep van haar weg richting het Creative Department. Hij ging naar binnen. Ze kenden hem al. Hij raakte vrijwel meteen in gesprek met een jonge vrouw achter één van de computers. Ze spraken kort met elkaar. Zijn gesprekspartner luisterde aandachtig en knikte, terwijl hij enthousiast zijn plan ontvouwde. Ze maakte ondertussen al de reservering.
Vengas lachte stralend en was zich weer eens totaal niet van zijn charme bewust.
‘Super! Thanks a lot!’ zei hij en liep weer naar buiten. De jonge vrouw bleef wat dromerig achter.
De hele actie had nog geen tien minuten geduurd.
Even later stond hij weer bij zijn vriendin die nog op het muurtje zat. Ze zag er tevreden uit en ook rustiger. Hij voelde zich ook tevreden.
‘Geregeld!’ zei hij.
‘Veng, zo snel?’
‘Ja. Tara, kun jij me morgenochtend om zeven uur al missen? Oh, dat is waar ook: jij moest op dat tijdstip al boven zijn! Nou, ik dus ergens anders. Maar het eerste stuk weg lopen we dan samen.’
‘Ik mis je nu al bij het idee,’ zei ze, ‘maar je hebt dus een plan en een plek! Je moet mij natuurlijk helemaal niet om instemming vragen. Je moet het gewoon doen. Is het een verrassing? Ik ben erg benieuwd!’
‘Ja, verrassing,’ grijnsde hij, en zag er erg gelukkig uit, ‘Iets met kinderen. Maar dat wist je al. Verder zeg ik niets. Het komt vanzelf. Nou ja, bijna vanzelf. Het is alleen maar een ontzettende hoop werk!’
‘I love you.’ zei Lytara en sprong van het muurtje naar beneden.
Copyright © 2020 Nina van Immerzeel
Volgende hoofdstukken:
ZONDAG 18 JUNI